Πυρκαγιές και εμπρησμοί στον Υμηττό

Γράφει ο Πάνος Τότσικας

Συμμετέχοντας από το 1989 έως το 1998 στην εθελοντική ομάδα δασοπροστασίας της «Πρωτοβουλίας Πολιτών για την Προστασία του Υμηττού», πέρασα αρκετά μεσημέρια περιπολώντας με έναν ασύρματο και ένα ζευγάρι κυάλια στην περιοχή πάνω από τον Προφήτη Ηλία της Ηλιούπολης, καταλήγοντας στο πυροφυλάκειο Η3, όπως το λέγαμε. Τότε βέβαια το βουνό δεν είχε ακόμη καεί ολοσχερώς, και ήταν μεγάλη ευχαρίστηση για μας να κινούμαστε

μέσα στα ψηλά δέντρα του δάσους, αναφέροντας στο «Κέντρο» της πυροπροστασίας, που βρίσκονταν στον δήμο Βύρωνα, κάθε «ύποπτη» κίνηση.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, οι όμοροι δήμοι του Υμηττού άρχισαν να οργανώνουν δημοτικές ομάδες δασοπυροπροστασίας που λειτούργησαν παράλληλα με τις δικές μας ομάδες των εθελοντών. Όμως, οι δυο καταστροφικές πυρκαγιές που ξέσπασαν στον Υμηττό στην περιοχή της Ηλιούπολης, το 1995 και το 1998, εξαφάνισαν ουσιαστικά το δάσος που φυλάγαμε, θέτοντας επί τάπητος έναν προβληματισμό στους εθελοντές της δασοπυροπροστασίας: Γιατί κάηκε ο Υμηττός; Ήταν τυχαία πυρκαγιά ή οργανωμένος εμπρησμός; Ποιους συνέφερε η εξαφάνιση των δασικών χαρακτηριστικών του Υμηττού; Πώς μπορούμε να αποτρέψουμε στο μέλλον παρόμοιες πυρκαγιές-εμπρησμούς;

Ως συμπέρασμα της πολύχρονης αυτής προσπάθειας προκύπτει ότι το μεγαλύτερο μέρος των πυρκαγιών που κατέστρεψαν τα τελευταία χρόνια τον Υμηττό, δεν είναι αθώες πυρκαγιές, αλλά προμελετημένοι εμπρησμοί από όσους έχουν συμφέρον από την εξαφάνιση των δασικών χαρακτηριστικών του βουνού και την εμφάνισή κάποιων περιοχών ως ιδιοκτησίας - καλλιεργούμενης γεωργικής γης κ.λπ.

Η όποια αντιπυρική προστασία σχεδιάζεται από κρατικές και δημοτικές υπηρεσίες, θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν το συμπέρασμα αυτό.

Αν θέλουν πράγματι να αποτρέψουν νέες οδυνηρές εξελίξεις, θα πρέπει να αναζητήσουν ποιοί κρύβονται πίσω από την διακατεχόμενη γη στον Υμηττό, ποιοί δήθεν ιδιοκτήτες προσφεύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά του νέου Προεδρικού Διατάγματος για την προστασία του Υμηττού.