Σαν σήμερα εκοιμήθη ο Αρχιεπίσκοπος επί δικτατορίας, Ιερώνυμος ο Α'

Τη βιογραφία του αμφιλεγόμενου ακόμα, Αρχιεπίσκοπου πρώην Αθηνών (την περίοδο της επταετούς δικτατορίας)  Ιερώνυμου του Α δίνει αρκετά αναλυτικά και επεξηγηματικά  ο Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικολάος, στη Romfea.gr απ’όπου και αντιγράφουμε τα παρακάτω:

Στις 15 Νοεμβρίου του 1988 εκοιμήθη εν Κυρίω, σε ηλικία 83 ετών, στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, όπου ενοσηλεύετο με κάταγμα, ο Αρχιεπίσκοπος

Έτσι έκλεισε μια ζωή αγώνων, πόνων και περιπετειών γι΄αυτόν που επί 7 χρόνια ήταν στην κορυφή της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ως σημείο αντιλεγόμενο. Μέχρι σήμερα άλλοι ορκίζονται στο όνομά του και άλλοι συνεχίζουν με εμπάθεια να κακοποιούν την μορφή του.

Ποιος, όμως, ήταν πραγματικά ο Ιερώνυμος ο Α;

Αντί μνημοσύνου θα δώσουμε επιγραμματικά τα κύρια σημεία της ζωής του και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Γεννήθηκε στις 25 Νοεμβρίου του 1905, τρεις μήνες μετά τον ξαφνικό θάνατο του ναυτικού πατέρα του Ιερωνύμου.

Η μητέρα του Αγγελική αφιερώθηκε στην ανατροφή του και μέχρι του θανάτου της στάθηκε κοντά του, ακόμα και κατά τα χρόνια των σπουδών του στο εξωτερικό.

Εφοίτησε στη Ριζάρειο Σχολή, επί της εποχής του Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, του μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών, ο οποίος τον είχε λάβει υπό την προστασία του. Πνευματικό πατέρα είχε τον αείμνηστο Αρχιμ. Σεραφείμ Παπακώστα.

Αριστεύσας εισήχθη στη Θεολογική Σχολή Αθηνών (1924-1928) και έλαβε το πτυχίο με τον βαθμό Άριστα.

Στη συνέχεια υπηρέτησε πλησίον του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, ως ιδιαίτερος γραμματεύς του.

Το 1934 απεστάλη για ευρύτερες σπουδές στη Γερμανία (Μόναχο, Βερολίνο και Βόννη) και εν συνεχεία στην Αγγλία.

Το 1940 ανηγορεύθη διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.

Διάκονος χειροτονήθηκε στις 4 Ιανουαρίου του 1939 με εντολή του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου από τον Μητροπολίτη Σάμου Ειρηναίο και Πρεσβύτερος στις 23 Ιουνίου του 1940 από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο.

Το 1939, 1940 και 1941 διεύθυνε το περιοδικό «Εκκλησία» και υπηρέτησε ως Γραμματεύς της Ιεράς Συνόδου, θέση από την οποία απελύθη από την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου.

Υπηρέτησε ως εφημέριος του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» και από το 1949 πρωθιερεύς των Βασιλικών Ανακτόρων και πνευματικός της Βασιλικής οικογενείας.

Το 1959 εξελέγη τακτικός Καθηγητής τού Κανονικού Δικαίου και της Ποιμαντικής στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.

Συμμετείχε σε πολλά επιστημονικά Συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.  

Ως υποψήφιος προς Αρχιερατείαν υπήρξε στόχος από ομάδα Ιεραρχών, οι οποίοι αντιδρούσαν στην προαγωγή του μέχρι του σημείου και σ΄αυτόν τον Καταστατικό Χάρτη να προβλέπουν τον αποκλεισμό του.

Τον Μάιο του 1967 εξελέγη από Αρχιμανδρίτης Αρχιεπίσκοπος Αθηνών από την Αριστίνδην Σύνοδο. Δεν υπήρξε ο εκλεκτός της Χούντας, η οποία προώριζε για Αρχιεπίσκοπο τον Μητροπολίτη Καστορίας Δωρόθεο, ο οποίος με την δεύτερη δικτατορία μετετέθη στην Μητρόπολη Αττικής.

Συνε