Ζώα που μιλούν!

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Πρώτη φορά στη ζωή μου τελείωσε παράσταση και ξεκίνησε το χειροκρότημα κι εγώ γελούσα ακόμα... Ήμουν ξεκαρδισμένη!
«Πολιτισμένα ζώα»
Άλλη μία εξαιρετική παράσταση φτιαγμένη από νέους ανθρώπους που σε αφήνει άναυδο!! Η παράσταση είναι μια σειρά μικρών, αστείων, καθημερινών ιστοριών, στις οποίες πρωταγωνιστές δεν είναι άνθρωποι σαν εμάς, αλλά ζώα που έχουν όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες!!
Μπαμπουίνοι, γάτες, κουκουβάγιες, ποντίκια, σκίουροι, κοιλαράδικα γουρούνια και παπαγάλοι αναζητούν λύσεις στα προβλήματά τους. Κρύβουν τους φόβους,

τις ανασφάλειες και τις επιθυμίες τους κάτω από την ευγένεια, τη φιλομάθεια, την αγανάκτηση, τον γάμο, τις διακοπές, την καριέρα και διάφορα άλλα πράγματα που συνήθως αποκαλούμε «πολιτισμό». Μας αποκαλύπτουν εντελώς αναγνωρίσιμες ανθρώπινες καταστάσεις, με έναν τρόπο που μας θυμίζει Αρκά και Αισώπο και ίσως και Αριστοφάνη...
Το κείμενο της παράστασης είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο του David Sedaris «Σκίουρος ζητεί Βερβερίτσα», αλλά η παράσταση είναι ένα εξαιρετικό δημιούργημα της νεοσύστατης ομάδας «adARTes». Σκηνοθέτης είναι ο Γιώργος Αγγελόπουλος, μέλος των AbOvo (με τους οποίους ετοιμάζεται για πρεμιέρα σε έναν αντισυμβατικό χώρο!!).
Στην παράσταση «των ζώων», που λαμβάνει χώρα στο υπόγειο του Bios, θα απολαύσετε τις αγωνίες της πρωταγωνίστριας κότας και τους ενδοιασμούς του ρατσιστή γερακιού, πλαισιωμένους από τους πιο απίθανους κατοίκους του ζωικού βασιλείου... Μάθετε τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, όπως αυτά δημιουργούνται από τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που ζουν αυτά τα ανθρωπόμορφα ζώα και έτσι καταλήγουν στα κάτωθι συμπεράσματα:
Η ζωή είναι ένα πολύτιμο αγαθό που διέπεται από κανόνες:
1ον: Δεν πρέπει να κάνεις ανώμαλες σκέψεις και πράξεις.
2ον: Πρέπει να τιμάς τον κόκορα που σε ζευγαρώνει και να αφοσιώνεσαι με πάθος στον ετεροφυλοφιλικό έρωτα.
3ον: Δεν πρέπει να είσαι λιτοδίαιτος και κοκαλιάρης.
4ον: Δεν πρέπει να συμπονάς υπερβολικά τους άλλους.
5ον: Δεν πρέπει να είσαι ματαιόδοξος και ψωνάρα.
6ον: Δεν πρέπει να είσαι κοινωνικός, δεν πρέπει να μιλάς καθόλου.
7ον:...

Δεν θα παρακολουθήσετε ένα διδακτικό κείμενο, αλλά μια ξεκαρδιστική ιστορία με:
Μια κότα που προσπαθεί να αποφύγει τον θάνατό της.
Μια κουκουβάγια με ψυχαναγκαστική φιλομάθεια.
Ένα γουρούνι-θύμα του κίτρινου τύπου.
Ένα σκύλο με συζυγικά προβλήματα.
Ιπποπόταμους με ενοχλήσεις, παπαγάλους-δημοσιογράφους, ποντίκια-βιοπαλαιστές, γεράκια-απόστρατους και άλλα ζώα, με ακόμα περισσότερο αστείες ιδιότητες.
Μια παράσταση αποκάλυψη, με πέντε νέους ηθοποιούς, που αλλάζουν αστραπιαία ρόλους και κουστούμια επί σκηνής και μεταμορφώνονται στη στιγμή από ψάρια σε πτηνά!

Άλλο ένα σημείο της παράστασης που αξίζει ειδική μνεία είναι τα υπέροχα και πανέξυπνα κοστούμια. Σε μια low budget παράσταση πώς μπορείς να κάνεις τόσα διαφορετικά κουστούμια για όλους αυτούς τους ρόλους; Η λύση που βρήκε η ενδυματολόγος Κατερίνα Καλφόγλου ήταν ευφυής και το αποτέλεσμα εκπληκτικό. Τα πιο απίθανα και πιο απλά υλικά μεταμορφώνονται και απορείς πώς το αποτέλεσμα είναι τόσο ταιριαστό!! Κομμάτια χαρτοσακούλας αποτελούν τα πούπουλα της κότας, κάλτσες τα αυτιά του σκύλου, αλλά το κουστούμι υπερπαραγωγή είναι το υπέροχο κουστούμι της πάπιας, που κάνει μόνο ένα guest στην παράσταση!
Εξαιρετικό και σπινθηροβόλο κείμενο που λέει βαθιές αλήθειες με πολύ κέφι, φρέσκιες και ορμητικές ερμηνείες, γρήγορη σκηνοθεσία, υπαρξιακές αναζητήσεις δοσμένες στο κοινό με έναν σουρεαλιστικό τρόπο, ωραίο φινάλε! Μία άκρως αστεία παράσταση για άκρως σοβαρά θέματα. Τί άλλο θέλετε; Απολαύστε μια ώρα ξεκαρδιστικού γέλιου στο «BIOS», στον Κεραμεικό για δύο ακόμα βδομάδες, από Πέμπτη ως Κυριακή ως τις 20/1/.

«I am my own wife»
Το «Εγώ είμαι η γυναίκα της ζωής» είναι μία επίσης εκπληκτική παράσταση, που παίζεται για δεύτερη χρονιά και τελειώνει κι αυτή στις 20 Γενάρη! Το έργο είναι του Νταγκ Ράιτ και έχει κερδίσει δεκάδες θεατρικά βραβεία, ακόμα και το Τόνι καθώς και το Πούλιτζερ το 2004 ως το καλύτερο θεατρικό έργο.
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Γερμανού Lothar Berfelde, που γεννήθηκε το 1928 στο Βερολίνο. Μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου άρχισε να συλλέγει αντικείμενα από τα βομβαρδισμένα σπίτια και να ντύνεται γυναικεία, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να βαφτεί για να φανεί γυναίκα. Το 1960, στην έπαυλη των Von Mahlsdorf, με τα αντικείμενα που μάζευε, άνοιξε ένα μουσείο κι έγινε γυναίκα: η Charlotte Von Mahlsdorf. Από το 1970 και μετά, το μουσείο της ήταν o μοναδικός χώρος όπου μπορούσαν να βρουν καταφύγιο οι γκέι άντρες και γυναίκες στο Κομμουνιστικό Καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας. Μετά την πτώση του Τείχους της απονεμήθηκε το μετάλλιο τιμής για την προσφορά της στο gay κίνημα. Ήταν, όμως, ακριβώς έτσι τα πράγματα; Η, σχεδόν αυτοβιογραφούμενη, Σαρλότε πάντα διεκδικούσε τον χώρο της και το δικαίωμά της να ονειρεύεται κι η παράσταση δίνει ένα μάθημα ζωής (η στάση της ηρωίδας), αλλά και υποκριτικής (από τον ταλαντούχο ηθοποιό που την ερμηνεύει).
Το έργο θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε μονόλογο, γιατί παίζεται από έναν μόνο ηθοποιό, ο οποίος, ωστόσο, υποδύεται πολλούς ρόλους. Ο Χάρης Αττώνης πραγματοποιεί έναν άθλο αλλάζοντας τόσες πολλές ταυτότητες και στην ταχύτητα που το κάνει! Δεν μπορώ να πω πολλά για αυτό το δύσκολο υποκριτικά έργο, παρά ότι αξίζει να τον θαυμάσετε! Κι αν η ερμηνεία είναι δυνατή και είναι υποκριτικά δύσκολο, για το θεατή δεν ισχύει το ίδιο. Απολαμβάνει την παράσταση και αφήνεται στην ιστορία. Η Σαρλότε, παρότι έζησε σε μια κοινωνία ανατροπών και κτηνωδίας του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο, δεν υποτάχθηκε, δεν εγκατέλειψε τα όνειρά της κι έτσι ονειρικά μας περνάει από την μία φάση της ζωής της στην άλλη, με απίστευτη ελαφράδα, έτσι όπως περπατούσε κι η ίδια!
Η σκηνοθεσία είναι του Ιωσήφ Βαρδάκη, το πανέμορφο και μίνιμαλ σκηνικό της Ρεβέκκας Μουστάκη-Ζέη & το κουστούμι της βραβευμένης Χρ.Σκαρπέλη. Επίσης εξαιρετική είναι η μουσική (Μαριέττα Φαφούτη). Η παράσταση θα παίζεται για δύο ακόμα Σαββατοκύριακα στο «104» (πρώην Σύγχρονο Θέατρο), στο Γκάζι (μετρό Κεραμεικός).