Η ΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ…

Του Σταύρου ΣτραβόλαιμουΑς μιλήσουμε κάποια στιγμή με τη γλώσσα της αλήθειας. Αςπαραδεχτούμε τις αδυναμίες και ταρωμαίικα κουσούρια μας, που μας κράτησαν διαχρονικά στον πάτο του βαρελιού,οικονομικά και κοινωνικά . Τις αδυναμίες που μας εγκλωβίζουν ακόμα και σήμεραπου παλεύουμε ως χώρα να επιβιώσουμε και να βρούμε διέξοδο στα τραγικά αδιέξοδαπου οδηγηθήκαμε...
Είναι πασιφανές πια ότι δεν πάει άλλο. Αυτά που ξέραμε ωςτώρα, θα πρέπει να τα ξεχάσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε απόψεις, ιδέες καιπρακτικές. Τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά και οι συνήθειες του παρελθόντος,οι συνήθειες ΟΛΩΝ μας, είναι φανερό ότιδεν οδηγούν πουθενά.Είναι ανάγκη νααλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας. Να ξαναβρούμε την αίσθηση του χρέους απέναντι στους άλλους, που δυστυχώςέχουμε χάσει. Να ξεφύγουμε από την ιδιοτελή και επικίνδυνη ατομικότητα και νααποδεχτούμε τη συλλογικότητα ως το αναγκαίο μέσο για την εξυπηρέτηση και τουδικού μας προσωπικού συμφέροντος. Να λειτουργήσουμε ως συνειδητά και όχιασυνείδητα μέλη του κοινωνικού συνόλου, που έχουν επίγνωση ότι το δικό τουςατομικό συμφέρον περνάει αναγκαστικά μέσα από το συλλογικό συμφέρον, αφού αποδείχτηκε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο, ότιτη θυσία στον βωμό του στενού προσωπικού συμφέροντος, την πληρώνουμε σήμερα μεαιματηρές θυσίες που δεν τις αξίζαμε ως λαός.Αυτά που πρέπει νακάνουμε, είναι όσα είχαμε ξεχάσει και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Γιατί τώρα πουλόγω οικονομικών συνθηκών και Τροϊκανής αναγκαιότητας, αναγκαστήκαμε ναανοίξουμε διάπλατα τις ντουλάπες του οίκου μας, μείναμε με το στόμα ορθάνοιχτοαπό τους σκελετούς της ιδιοτέλειας μας που βρήκαμε κρεμασμένους μέσα. Τουςσκελετούς της εκτεταμένης ανομίας, τηςδιαπλοκής, της κομπίνας, της μίζας, τηςρεμούλας, της αρπαχτής, του λαδώματος, της αργομισθίας, της συντεχνιακής λογικήςκαι άλλους φρικτούς σκελετούς που μας άφησαν άφωνους.Χορός τα δισεκατομμύρια που έκαναν φτερά από τα ταμεία τουκράτους, που λόγω ανύπαρκτου ελεγκτικού μηχανισμού και ηλεκτρονικών διασταυρώσεων ήταν σουρωτήρι, λες και το κράτος ήταν κάτι ξεχωριστό από μας,κάτι που μπορούσαμε να το αρμέγουμε και να το ξεσκίζουμε χωρίς να έχουμεσυνέπειες. Τεσσερισήμισι δις ευρώυπολογίζονται οι ετήσιες απώλειες δημόσιου χρήματος από τις αρπαχτές. Δισεκατομμύρια που αν τα είχαμε σήμερα, καμιάανάγκη δεν θα υπήρχε να γίνουν περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Χιλιάδες οιμαϊμούδες τυφλοί, ανάπηροι, πεθαμένοι και απίθανοι επιδοματούχοι. Άγνωστοςο αριθμός των διαπλεκομένων αρπακτικών,ενταγμένων επί χρόνια σε δημόσιες υπηρεσίες «μηχανισμούς κυκλοφορίας μαύρουχρήματος». Όργιο σπατάλης στις συνταγογραφήσεις για το φάρμακο. Κομπίνες με απίθανεςυπερτιμολογήσεις στις προμήθειες τωννοσοκομείων. Παντού φρίκη, αποπνικτικές οσμές σκανδάλων μικρών και μεγάλων,ένας χαμός.Και πλάι σε αυτές τιςμαγκιές και τις ατσιδοσύνες σε βάρος των κορόιδων, η γνωστή ρωμαίικη τακτικήγια όσα είναι απαραίτητο να γίνουν και τις περισσότερες φορές τελικώς δενγίνονται σε βάρος των συμφερόντων της χώρας. Τα παραδείγματα πολλά:- Να γίνει ο δρόμος; Να