Πέντε θέσεις για την Ελλάδα...

Γράφει ο Πέτρος ΤατούληςΗ ιδεολογία του λαϊκισμού που διατρέχει το σύνολο των πολιτικών ηγεσιών έριξε τα τείχη ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας και τα κόμματα διαμαρτυρίας.Την επομένη των εκλογών θα εκκινήσει η αναζήτηση μιας νέας εμπιστοσύνης ανάμεσα στις υγιείς δυνάμεις της χώρας . Η Νέα Ελλάδα θα αποτελέσει το κομβικό σημείο επανένωσης όλων εκείνων που πιστεύουν στην αστική δημοκρατία Η Νέα Ελλάδα δεν θα έλθει από τους νικητές και τους ηττημένους της εκλογικής αναμέτρησης. Η Νέα Ελλάδα θα εκκινήσει από τις υγιείς δυνάμεις του τόπου, από όπου κι αν αυτές προέρχονται... με στόχο τη θεμελίωση της αστικής δημοκρατίας. Η προσπάθεια ενοχοποίησης του θυμού των πολιτών θα γεννήσει τη βία.

Οι διάφορες πολιτικές ηγεσίες σε μία ανέλπιδα προσπάθεια επιβίωσης κάποιοι, ευόδωσης προσωπικής ματαιοδοξίας κάποιοι άλλοι διαγκωνίζονται τις τελευταίες εβδομάδες με ένα στόχο: ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα το θυμό των πολιτών. Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Οι πρώτοι επιχειρούν να ενοχοποιήσουν αυτόν τον θυμό. Οι άλλοι να τον συνδέσουν με μια επιγενόμενη πολιτική αλλαγή. Και οι δύο σφάλλουν. Οι μεν διότι αγνοούν ιστορικά τη βία που γεννά αυτή η ενοχοποίηση και οι δεύτεροι επειδή συνδέουν την πολιτική αποτύπωση του θυμού (εννοώ το ανατρεπτικό εκλογικό αποτέλεσμα) με τη λαϊκή εντολή περί συνολικής αλλαγής, αγνοώντας ωστόσο την ίδια την αλλαγή της εποχής. Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου μιλούσε για αλλαγή και ρίγη διαπερνούσαν τη ραχοκοκαλιά της αναδυόμενης μέσης αστικής τάξης έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η σημερινή αλλαγή που αστόχως προσιδιάζεται με σεισμό γεννά συνειρμικά σκέψεις περαιτέρω καταστροφής. Πάντως και οι δυο απόψεις, είτε ενοχοποιούν το θυμό είτε τον παρερμηνεύουν αδυνατούν να αξιοποιήσουν το πολιτικό πρόκριμα: τη θετική αξιοποίηση αυτού του θυμού και την απελευθέρωση των δημιουργικών πολιτικών υγειών δυνάμεων της κοινωνίας που η έκφραση αυτού του θυμού θα σημάνει.

Ο δικομματισμός είχε αρχίσει εδώ και καιρό να φθίνει. Κάποιοι το είπαμε εγκαίρως διαγιγνώσκοντας με ρεαλισμό την παθογένεια και τη συμπτωματολογία. Η ιδεολογία του λαϊκισμού που διατρέχει το σύνολο των πολιτικών ηγεσιών έριξε τα τείχη ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας και τα κόμματα διαμαρτυρίας. Όλα φαίνονται ίδια: Αυτή είναι η ασθένεια του πολιτικού συστήματος που οδήγησε στην συγκεκριμένη εκλογική ανατροπή. Οι αναλαμπές πολιτικής υπευθυνότητας μέσα στην συνολική στάση ανευθυνότητας και συγκυριακής πολιτικής από τη μια πλευρά και η καθυπόταξη των κομμάτων στις προσωπικές ιδιοτέλειες των πολιτικών ηγεσιών και της παρέας τους από την άλλη, έκανε τα μεγάλα κόμματα μικρά και τα μικρά μεγάλα.

Από την αρχή της προεκλογικής περιόδου επισημαίνω σε όλους τους τόνους ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δεν έχει ενδιαφέρον ως προς την καταγραφή των ποσοστών, ούτε ως προς τη θέση κατάταξης των πολιτικών κομμάτων. Αντίθετα, το εκλογικό αποτέλεσμα συνομολογεί την απαξίωση του πολιτικού συστήματος από τους πολίτες και την άρση της εμπιστοσύνης του εκλ