Πόρισμα - βόμβα για το θάνατο του Στειακάκη

Οι παραλείψεις και η βαρύτατη αμέλεια δημιούργησαν μία κλινική εικόνα, που όταν διαπιστώθηκε ήταν αργά για τον άτυχο ιατροδικαστή Γιάννη Στειακάκη...

Ειδικότερα, σφάλματα, παραλείψεις, λανθασμένες εκτιμήσεις και βαρύτατη αμέλεια, που είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια κλινική εικόνα, μη αναστρέψιμη για τον άτυχο Ιατροδικαστή Γιάννη Στειακάκη, που πέθανε το Δεκέμβρη του 2008, καταλογίζει το πόρισμα του αναπληρωτή Διοικητή του ΠΑΓΝΗ Γιώργου Κοντάκη, το οποίο παραδόθηκε στη ΔΥΠΕ και κοινοποιήθηκε στην Εισαγγελία Ηρακλείου, το Υπουργείο Υγείας, την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου και την Ιατρική Σχολή, για τα περαιτέρω.

Όπως αναφέρει το πόρισμα, η αιτία που προκάλεσε το θάνατο του Στειακάκη, εγκαταστάθηκε διεγχειρητικά κατά την πρώτη επέμβαση της 15ης Δεκεμβρίου του 2008 από τους χειρουργούς Ουρολόγους, με επικεφαλής το Διευθυντή της Ουρολογικής Κλινικής. Μάλιστα όπως επισημαίνει «στην προσπάθεια να εξαιρεθεί ριζικά ο όγκος απολινώθηκαν περισσότεροι του ενός αγγειακοί αρτηριακοί κλάδοι», για να επισημάνει δραματικά πως «οι τρεις και πλέον νεφρικές αρτηρίες που αναγράφονται στο πρακτικό επέμβασης ότι απολινώθηκαν, στην πραγματικότητα ήταν η μοναδική αριστερή νεφρική αρτηρία» και καταλήγει: «η πιθανής έλλειψη γνώσης αυτού του κινδύνου, αλλά ιδίως η μη αναγνώριση της αιματικής ροής των συγκεκριμένων αγγείων κατά τη διάρκεια της επέμβασης, δεν άφηναν κανένα περιθώριο επέμβασης, δεν άφηναν κανένα περιθώριο διόρθωσης, με συνέπεια ο θάνατος του ασθενή να είναι αναπόφευκτος και ταχύτατος». «Η εκδήλωση της ισχαιμίας του γαστρεντερινού σωλήνα και του ήπατος ήταν θυρυβώδης και οδήγησε σε μία επώδυνη κατάσταση αρχικά και σταδιακά σε πολλαπλή οργανική ανεπάρκεια...». «Η πιθανολογούμενη διάγνωση ενός σπανιότατου συνδρόμου αποκλείστηκε, χάρη στην επιστημονική ανησυχία του Διευθυντή της ΜΕΘ και των γιατρών της».

Το πόρισμα καταγράφει λεπτομερέστατα το οδοιπορικό της πορείας του ασθενούς από τη στιγμή που μπήκε στο χειρουργείο, ως την ώρα που κατέληξε, μία μέρα μετά και όταν μετά τη δεύτερη επέμβαση διαπιστώθηκε πως η έκταση της καταστροφής των ενδοκοιλιακών σπλάχνων ήταν σε τέτοιο βαθμό που η όποια προσπάθεια διάσωσης ήταν αδύνατη.