Το Παρελθόν

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Ασγκάρ Φαραντί γυρνά για πρώτη φορά ταινία εκτός της χώρας του και καταφέρνει και πάλι να συγκινήσει, αν και αυτή τη φορά δεν είναι τόσο αιχμηρός και τόσο πρωτότυπος όσο ήταν στον αριστουργηματικό «Χωρισμό».

Ένα σπαραχτικό δράμα που θα μπορούσε να μοιάζει ως διαφορετική εκδοχή της προηγούμενης ταινίας του, «Ένας Χωρισμός», παρουσιάζει ο Ασγκάρ

Φαραντί που δουλεύει για πρώτη φορά εκτός της πατρίδας του.

Ένας Ιρανός έρχεται στο Παρίσι για να κανονίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες του διαζύγιού του. Η πρώην γυναίκα του (η Μπερενίζ Μπεζό του «The Artist») ζει τώρα με έναν άλλο άνδρα (ο Ταχάρ Ραχίμ του «Ένας Προφήτης»), περιμένει το παιδί του, έχει όμως τεράστια προβλήματα με τα δύο δικά της παιδιά, κυρίως με την κόρη της, η οποία δεν σταματά λεπτό να την κατηγορεί για τις επιλογές της.

Στην αρχή η ταινία είναι εκπληκτική. Οι πληροφορίες έρχονται φυσικά και αβίαστα, ενώ οι ερωτήσεις που γεννιούνται βρίσκουν τις απαντήσεις τους μέσα στην ίδια την πλοκή με τρόπο που σπάνια έχουμε δει στο σινεμά. Η ιστορία ξεδιπλώνεται αργά και βασανιστικά, και καθώς οι απορίες διαδέχονται η μία την άλλη, ο Φαραντί μας βάζει σε έναν κόσμο κλειστό και ασφυκτικό, και μας αφήνει ανυπεράσπιστους να ζήσουμε ένα δράμα που μοιάζει τόσο οικείο.

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Φαραντί καταφέρνει και πάλι να συγκινήσει, αν και αυτή τη φορά δεν είναι τόσο αιχμηρός και τόσο πρωτότυπος όσο ήταν στον αριστουργηματικό «Χωρισμό». Κάποια μικρά δραματουργικά προβλήματα εντοπίζονται ενώ οι ερμηνείες δεν είναι τόσο δυνατές όσο θα περίμενε κανείς.

Σε κάθε περίπτωση, το «Παρελθόν» είναι μια πολύ καλή δουλειά και άνετα μπορεί κανείς να τη βάλει μέσα στις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της χρονιάς.

e-go