Δύο απόψεις για το ολοκαίνουριο Osterman

Δύο συντάκτες, δύο διαφορετικές γνώμες. Αυτή την εβδομάδα για το ολοκαίνουριο στέκι της πλατείας Αγ. Ειρήνης.

Η άποψη της Νένας Δημητρίου: Είναι από τις περιπτώσεις που το κλισέ «το hot spot της πόλης» αποτελεί μονόδρομο για να περιγράψουμε το ολοκαίνουργιο Osterman. Βρίσκεται στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, γύρω από την οποία έχει στηθεί μια πιάτσα με μπαρ περιωπής. Για χρόνια ήταν κατάστημα με υφάσματα, από το οποίο έχουν κρατήσει τα ράφια στους τοίχους. Το ατμοσφαιρικό ντεκόρ παραπέμπει σε μπαρ της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του ΄50· ένα ογκώδες μπαρ μεταλλικό,

χαμηλά φώτα, ψηλό ταβάνι ζωγραφιστό, με ένα διακριτικό χώρισμα ανάμεσα στα παλαιού τύπου τραπεζοκαθίσματα και στους όρθιους πότες. Το μωσαϊκό είναι ζηλευτό. Πριν από το γεύμα τσουγκρίσαμε δύο κοκτέιλ με prosecco και γεύση εσπεριδοειδών. Ποτό και δείπνο, ό,τι κι αν διαλέξετε καλό θα ήταν να αφήσετε λίγο να καταλαγιάσει η κοσμοσυρροή ή έστω, αν αποφασίσετε να πάτε, δείξτε επιείκεια στο σέρβις. Φάγαμε ένα μετρίως ψημένο μοσχαρίσιο φιλέτο με σάλτσα βουτύρου και τηγανητές πατάτες (σωστό ψήμενο, πολύ νόστιμο κρέας), γραβιέρα σε τεμπούρα, αλμυρούτσικη, τηγανισμένη χωρίς πολλά λάδια, και ακόμη πήραμε μύδια με μια απαλή, ροζ, σκορδάτη σάλτσα. Δυστυχώς είχαν ξεμείνει από επιδόρπιο, ο κατάλογος είχε όμως πάβλοβα, μιλφέιγ με σοκολάτα και ταχίνι και ένα τράιφλ που μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον οπότε έτσι κι αλλιώς, θα το επισκεφτούμε ξανά σύντομα για να δοκιμάσουμε.

 

 

Η άποψη του Άγγελου Ρέντουλα: Σάββατο βραδάκι, εισερχόμαστε με τη σιγουριά του κεκλεισμένου τραπεζιού στο νεότευκτο αλλά ήδη δημοφιλές «μπαρέστο» της πολυσύχναστης πλατείας. Σε λίγο θα γίνει «της μουρλής», αλλά η σχετική ηρεμία της ώρας σε αφήνει να χαζέψεις τον χώρο. Ο οποίος είναι «κούκλα». Πιο «κούκλα» δεν γίνεται. Όπως το περιέγραψε η συνάδελφος και κάτι περισσότερο. Ο γλυκός φωτισμός, η σωστή ένταση στη μουσική, ο απόηχος χαλαρών συζητήσεων χτίζει την τέλεια κινηματογραφική και κάπως χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα για ποτό και τσιμπολόγημα - εδώ θα ξανάρθουμε, λέμε μεταξύ μας στην αρχή.

 

Η παρέα παρήγγειλε για προθέρμανση μια σαλάτα με μπουκιές κοτόπουλου, τζίντζερ και λάιμ. Κεφτέδες με πικάντικη σάλτσα ντομάτας. Ποικιλία κροστίνι. Τηγανητές πατάτες με δύο σος. Απογοήτευση: θεόστεγνο το κοτόπουλο της σαλάτας, κρεατεροί οι κεφτέδες αλλά τίποτα το ιδιαίτερο η σάλτσα, αδιάφορα τα κροστίνι, λαδερές οι πατάτες. Δυστυχώς, η απογοήτευση συνεχίστηκε και όταν ήρθαν τα κύρια. Διαλέξαμε κόντρα φιλέτα μόσχου x 2: ένα με βούτυρο maitre d' hotel και ένα με σος με πιπέρια. Αμφότερα ήρθαν πλήρως αφυδατωμένα, ωσάν σόλες, σαν τιμωρία για τους συνδαιτημόνες που τρώνε το ψητό τους καλοψημένο. Και να πεις πως δεν υπάρχει τρόπος να γίνει το φιλέτο και καλοψημένο και ζουμερό... Το φιλέτο τόνου που παρήγγειλα είχε «επιτύχει» το εξής: να είναι ζουμερό μεν και ελαφρώς ψημένο στο εσωτερικό του, όμως περιέργως ξερό στην επιφάνειά του. Μη οργανικά δεμένη με το πιάτο η αξιόλογη σάλτσα κρασιού, που δεν νοστίμιζε διόλου το άτυχο φιλέτο