Κόκκινη σάλτσα τόνου Και ας μείνουμε πάντα παιδιά

Πάντα με τραγούδι η ζωή μας ξεκινά

διώξε κάθε λύπη και το κέφι αρχινά

όσο έχουμε τα νιάτα, νιάτα, νιάτα

μ' ένα εύθυμο τραγούδι μένουμε πάντα παιδιά

Την αγάπη μου για τον αξέχαστο Δαλιανίδη, τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και πολλούς από τους πρωταγωνιστές του ΔΕΝ την ξέρετε, είναι όμως δεδομένη. Αυτό όμως δεν θα με εμποδίσει να έχω (και να εκθέσω) τις αντιρρήσεις μου σε ότι αφορά, για παράδειγμα, κάποιους από τους παραπάνω στίχους.

Τι θα πει, δηλαδή, ”όσο έχουμε τα νιάτα”, μένουμε πάντα παιδιά ; Και οι υπόλοιποι; Οι λίγο ή περισσότερο “προχωρημένης” ηλικίας;

Εμείς.. εεεε, αυτοί, ήθελα να πω, δεν μπορούν να νοιώθουν και αυτοί παιδιά; Τίλιο θα παραγγέλνουν κάθε φορά; Και καλά στα Καλάβρυτα τον χειμώνα, στις ξαπλώστρες στη Μύκονο, τίλιο θα παραγγέλνουν καλοκαιριάτικα; “για μένα ένα tilio freddo παρακαλώ” θα λέμε; Και το κορμί από δίπλα τί θα σκεφθεί; Όχι, όχι, παιδί μπορεί να νοιώσει κανείς ακόμη και με κάτασπρα (ή και καθόλου) μαλλιά, φίλε Γιάννη, ακόμη και με ρυτιδιασμένο πρόσωπο, ακόμη και με το πιεσόμετρο μόνιμο συνοδό του (της).

Έπεσε στα χέρια μου το ημερολόγιο που τύπωσε το “Το γαϊτανάκι”, ένα συμπαθέστατο κατάστημα (αλυσίδα καταστημάτων) παιχνιδιών, για το 2014. Δύο παιδιά, με χειμωνιάτικα, ζεστά πανωφόρια, χαζεύουν μία βιτρίνα με παιχνίδια, στολισμένη και φωτισμένη έτσι που να σε προσκαλεί να τα αγοράσεις όλα!

Και ξαναγύρισα πολλές δεκαετίες πίσω, χώθηκα μέσα στο μοντγκόμερί μου με τα τρομερά κουμπιά (ακόμη τα θυμούμαι εκείνα τα περίεργα, μακρόστενα, σε φουντουκί χρώμα κουμπιά), με το ένα χέρι να κρατώ το μικρό χεράκι της αδελφής μου (τι μικρούλι που ήταν μέσα στην τεράστια χούφτα των οκτώ μου χρόνων!!) και με το άλλο να δείχνω στη μητέρα μου (ή μήπως στον πατέρα μου;) ένα παιχνίδι που είχε τραβήξει τη προσοχή μου, σε κάποια βιτρίνα της Τσιμισκή. Κάποιο στρατιωτάκι, ίσως κάποια ξυλοκατασκευή, ή ένα κουρδιστό τανκ. Δεν υπήρχαν τηλεκατευθυνόμενα, 3D οθόνες και ipad εκείνα τα χρόνια... Το top of the top ήταν ένα ηλεκτρικό τραινάκι, με ράγες επεκτεινόμενες όσο αντέχει η τσέπη σου, με σταθμούς, σπιτάκια, γέφυρες, άντε και κανένα αλσύλλιο για να ονειρεύεσαι ότι θα μπορέσεις να πας ένα σούρουπο εκεί, με την Αννούλα του Γ3...

Δύο παιδιά μπροστά σε μιά μία βιτρίνα με παιχνίδια...Τότε και τώρα. Το αποφάσισα, σήμερα θα φτιάξουμε μία σάλτσα για παιδιά κάθε ηλικίας!!! Προς τιμήν όλων των “παιδιών” του κόσμου. Ένα αγαπημένο παιδικό πιάτο, κόκκινη σάλτσα τόνου, στην οποία με μία δύο παρεμβάσεις θα την κάνουμε για κάθε ηλικία. Ο τόνος που θα χρησιμοποιήσουμε θα είναι καπνιστός και, πέρα από τη ντομάτα, θα βάλουμε και ψητή πιπεριά. Από τις γεύσεις που δεν πρέπει να χάσει κανείς!!!