-Γουστάρεις να βγάλεις χαρτζιλίκι; του Ζώη Μπαγεώργου

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;} -Γουστάρεις να βγάλεις χαρτζιλίκι; Με αφορμή τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις με την παραίτηση Νικολόπουλου «από τα αποδυτήρια» φαίνεται ότι ίσως πράγματι κάτι να αλλάζει σε αυτή τη χώρα.
Ο Νικολόπουλος αντιπροσωπεύει απόλυτα το πολιτικό μοντέλο που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή, γιατί είναι γνήσιο τέκνο του. Γεννήθηκε, ανδρώθηκε και ενηλικιώθηκε πολιτικά μέσα σε αυτό το αποσαρθρωμένο πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε πρώτα στην ηθική, μετά στην πνευματική με αποτέλεσμα την κοινωνική χρεωκοπία, συνισταμένη και έκφραση των οποίων είναι η οικονομική χρεωκοπία, ή πιο σωστά η ολοκληρωτική χρεωκοπία. Ένας τύπος που μπήκε στην πολιτική –κυριολεκτικά- με λιωμένο παντελόνι και στο τελευταίο Ε9 των βουλευτών δήλωσε 52 ακίνητα, ασφαλώς σαν περιουσία της γυναίκας του. Αποτελεί δε τον πλέον κλασσικό τύπο «ρουσφετάκια»- πελατειακού πολιτικού, που η υπουργοποίησή του τον έκανε να πιστέψει ότι επιτέλους πήρε υπουργική καρέκλα για να «κάνει τις δουλειές του»… Η άμεση αποχώρησή του όμως καταδεικνύει περίτρανα τη διαπίστωσή του ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και ότι αυτά που ήξερε τελειώνουν. Άρα, αφού δεν μπορεί να έχει προσωπικό όφελος από αυτό, δεν τον εξυπηρετεί η συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση που κρατάει όλα τα αναμμένα κάρβουνα στα χέρια της. Πολλώ δε μάλλον που ήταν και σε ένα υπουργείο που με μαθηματική ακρίβεια θα ερχόταν σε σύγκρουση με την εκλογική του πελατεία, κάτι που γι’ αυτόν είχε μεγαλύτερη αξία από τη σωτηρία της χώρας.
Έτσι λοιπόν «την έκανε ηρωικά» παριστάνοντας τον υπέρμαχο των συμφερόντων του λαού και των εργαζομένων που διαπίστωσε ότι δεν τον αφήνουν να κάνει το «πατριωτικό» του έργο πριν ακόμα δει πού είναι το γραφείο στο υπουργείο. Σας ενημερώνω δε ότι αυτό ακριβώς το εκμεταλλεύτηκε αμέσως με ένα λόγο που έβγαλε λίγες μέρες μετά την παραίτησή του σε πολιτική συγκέντρωση που οργάνωσε στην εκλογική του περιφέρεια, την Πάτρα.
Ο Νικολόπουλος –και κάθε Νικολόπουλος- αντιπροσωπεύει το παλιό, το άρρωστο, το σάπιο που πρέπει να πεθάνει και να το θάψουμε, αν θέλουμε να αναστήσουμε ξανά τη χώρα. Ήταν απορίας άξιο πώς αυτός που ποτέ δε βρήκε θέση σε κυβερνήσεις των εποχών της παντοκρατορίας των λαμόγιων, υπουργοποιήθηκε τώρα που υποτίθεται ότι το κύριο μέλημά μας είναι η εξυγίανση του πολιτικού συστήματος για την αναγέννηση και τη σωτηρία μας. Σαν να θέλεις να κρατήσεις στη ζωή και να θεραπεύσεις έναν ασθενή σε κώμα μεταγγίζοντάς του μολυσμένο αίμα.
Ίσως τελικά το συμπέρασμα που βγαίνει από αυτή την παραίτηση να είναι πολύ θετικό, αν το δούμε διαφορετικά… Ίσως πράγματι κάτι να αλλάζει σε αυτή τη χώρα. Ο Νικολόπουλος είδε ότι «δεν τον παίρνει» και έφυγε αμέσως, έτσι απλά και απροκάλυπτα, με το χαρακτηριστικό θράσος που διακρίνει τα λαμόγια όλων των αποχρώσεων.
Κι αυτό ίσως να είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας.
Ίσως πράγματι το παλιό να πεθαίνει και