«Blut und Ehre», Αίμα και Τιμή (των Ζόμπι), του Στάθη

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}«Blut und Ehre», Αίμα και Τιμή (των Ζόμπι) Τα νέα απ’ τη Γερμανία δεν είναι καλά, και για τη Γερμανία, και για την Ευρώπη. Σύμφωνα με έρευνα (που αποδείχθηκε έρευνα σοκ) στα σχολεία της Ομοσπονδίας, το 50% των μαθητών έχει θετική άποψη για τον Χίτλερ. Επίσης, πολλοί Γερμανοί μαθητές αδυνατούν να αντιληφθούν τις διαφορές της δημοκρατίας από τη δικτατορία, ενώ ένα σεβαστό ποσοστό μαθητών από οικογένειες μουσουλμάνων μεταναστών αντιμετωπίζει τον εθνικοσοσιαλισμό θετικά. Σοκαρισμένος ο κ. Κλάους Σέντερ, ένας απ’ τους τέσσερις ερευνητές του φαινομένου, ζητά επανεξέταση του τρόπου διδασκαλίας της σύγχρονης ιστορίας στα σχολεία. Κι έχει δίκιο! Απ’ όταν τα κριτήρια της πολιτικής ορθότητας πρυτάνευσαν στη συγγραφή των βιβλίων της ιστορίας σε πολλές χώρες της Δύσης, άρχισαν να αναφύονται φαινόμενα ιστορικής και συνεπώς πολιτικής αποβλάκωσης σε ευρεία κλίμακα. Τα φαινόμενα αυτά δεν είναι καινοφανή, έχουν ήδη ιστορικό βάθος. Οταν, φερ’ ειπείν, η Γαλλία και η Γερμανία αποφάσισαν ήδη προ εικοσαετίας να «συμφιλιώσουν» στα σχολεία την ιστορία τους, απαλείφοντας ή στρογγυλεύοντας ό,τι θα μπορούσε να παράγει «μίσος», διαπίστωσαν, λίγα χρόνια μετά, ότι οι Γάλλοι μαθητές άρχισαν να θεωρούν «ευγενικό» το να χαιρετούν τους Γερμανούς συμμαθητές τους ναζιστικά...!Τρόμαξαν οι ιθύνοντες; δεν το γνωρίζω. Πάντως, εκπαιδευτική πολιτική δεν άλλαξαν. Τώρα τα επίχειρα εμφανίζονται ακόμα πιο μαύρα - και χαιρετούν κι αυτά ναζιστικά. Οταν η Ιστορία, στην εκπαίδευση, αλλά και στον δημόσιο λόγο προσπαθεί να βασισθεί στη λήθη (το αντίθετο της α-λήθειας), παρά τις τυχόν καλές προθέσεις (για τις οποίες πολύ αμφιβάλλω), το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό. Αν, για παράδειγμα, ξεχασθούν τα κρεματόρια, απλώς θα επαναληφθούν. Αυτό οι εκπαιδευτικοί το γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους, αλλά η τριακονταετής πλέον «αναθεώρηση του τρόπου διδασκαλίας της Ιστορίας» δεν αναθεωρείται εκ νέου, διότι οι πολιτικοί λόγοι για τους οποίους καλλιεργείται η λήθη και η ομογενοποιημένη σκέψη είναι ισχυρότεροι.

Τα ίδια πάνω-κάτω συνέβησαν και στη χώρα μας με το περίφημο και δυσώνυμο βιβλίο Ρεπούση. Το βιβλίο αυτό ανατέθηκε σε μια καθηγήτρια των Γαλλικών με μεταπτυχιακά στην ιστορική εκπαίδευση (ούτε καν ιστορικό δηλαδή), ύστερα απ’ τη συμφωνία Γιωργάκη (ως υπουργού Εξωτερικών) - Τζεμ για άμβλυνση του «μίσους» μεταξύ των δύο λαών. Οταν όμως η Ιστορία γράφεται με πολιτική σκοπιμότητα, τότε δεν είναι ιστορία, είναι προπαγάνδα.

Που μάλιστα δημιουργεί πολιτικά προηγούμενα.Μόλις προ ολίγων ημερών η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε επισήμως γιατί στο νέο σχολικό εγχειρίδιο, που αντικαθιστά το δυσώνυμο Ρεπούσιο, η σφαγή της Σμύρνης δεν χαρακτηρίζεται «συνωστισμός». Ενώ στη Θράκη οι φιλοτουρκικοί παράγοντες της Μουσουλμανικής μειονότητας διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την εμφάνιση εκ νέου του «μίσους» στα σχολικά βιβλία. Κατ’ αρχήν, το μίσος δεν είναι κάτι από χέρι κακό, όπ