Είμαστε όλοι ξεσκισμένες αδερφές;

Tweet Αρθρογράφος: Δημήτρης Παπανικολάου

Από enthemata.wordpress.com Όποιος είδε τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Παναγιώταρο να φωνάζει την προηγούμενη εβδομάδα «γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες… ξεσκισμένες αδερφές», έξω από το θέατρο Χυτήριο, πρέπει να πάει στο ίντερνετ και να ξαναδεί αυτές τις σκηνές. Δεν

λέω μόνο να το δουν όσοι δεν το είδαν, λέω να το ξαναδούν και όσοι το είδαν. Ξανά και ξανά. Και να σκεφτούν γιατί αυτή η σκηνή (όσα μπιπ κι αν της βάλουν τα κανάλια) είναι κατασκευασμένη όχι μόνο να προκαλεί αλλά και να κολακεύει τα βαθύτερα ένστικτα κοινωνικής συμμετοχής των πολλών. Και να σκεφτούν γιατί, αυτά ακριβώς τα «ένστικτα», που μόνο φυσικά δεν είναι, πρέπει τώρα να συζητήσουμε.   Γράφω αυτό το σημείωμα για να προλάβω δυο παρανοήσεις. Η πρώτη είναι να δούμε την ιστορία με την παράσταση του CorpusChristi μόνο ως καταπάτηση δικαιωμάτων, και δη του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης. Ήταν, σαφώς, και αυτό. Όμως, παράλληλα, ήταν και μια περίτρανη ένδειξη της συναρμογής της ομοφοβίας με τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία και τον νεοναζισμό. Την ίδια στιγμή, ήταν μια εντυπωσιακά καλή ευκαιρία για να κατανοήσουμε πόσο αυτή η συναρμογή της ομοφοβίας με κάθε είδους στεγανό ταυτοτικό λόγο κολακεύει ακριβώς τους τρόπους με τους οποίους μια πολύ μεγαλύτερη ομάδα συμπολιτών μας, πολύ μεγαλύτερη από όσους εύκολα ονομάζουμε νεοναζιστές ή ρατσιστές, χρησιμοποιεί για να κατανοήσει τον κόσμο. Ξαναδές τη σκηνή με τον Παναγιώταρο. Και σκέψου τι μέσα σου, εκεί που λανθασμένα ονομάζεις «ενστικτωδώς», πάει κάπως προς στιγμήν να τη θεωρήσει δεδομένη. Και άρχισε, πολιτικά, την (αυτο)κριτική σου ακριβώς από το σημείο εκείνο.   Η δεύτερη παρανόηση, που μάλιστα κυκλοφορεί και ως άνετο επιχείρημα εντός Αριστεράς, είναι ότι οι νεοναζιστές στην Ελλάδα, αλλά και οι φασίστες ιστορικά, ήταν και είναι κρυφοί και καταπιεσμένοι ομοφυλόφιλοι,  γι’ αυτό χρησιμοποιούν με τέτοια ένταση και τον ομοφοβικό, και τον ανδρολατρικό, και τον ανδρομάτσο λόγο. Τα προβλήματα εδώ  είναι πολλά: υποβάλλεται το επιχείρημα ότι «η ομοφυλοφιλία είναι παθογενής κατάσταση, εκτός των άλλων και του φασισμού»∙ ότι «οι νεοναζιστές είναι διαταραγμένοι ψυχικά» (κάποιοι μπορεί και να είναι – αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι πολιτικό επιχείρημα)∙ ότι η ομοφοβία δεν βρίσκεται σε άλλους πολιτικούς χώρους∙ ότι όποιος είναι προοδευτικός τάχει λύσει τα ζητήματά του, ακόμα και αυτό της σεξουαλικότητας (!). Το κυριότερο, όμως, είναι ότι ένα τέτοιο επιχείρημα υποστηρίζει την ίδια λογική που χρησιμοποιούν και οι ομοφοβικοί φασίστες: υπονοεί, δηλαδή, ότι μια «σεξουαλική ανωμαλία» δημιουργεί και την τάση για μια «πολιτική ανωμαλία». Αν δεν καταλάβατε, αυτό ουσιαστικά λέει και ο Παναγιώταρος.     Εντάξει, στις φασιστικές οργανώσεις, τ’ αγόρια μαζί κι όλα γύρω απ’ τον αρχηγό, αλληλοκαλύπτονται, καταλαβαίνονται, ομοκοινωνούν, και οργανώνουν την μεταξύ τους σχέση στη βάση ενός αμοιβαίου πάθους. Όμως αυτό, όσο κι αν κάποτε χρησιμοποιεί ευανάγνωστα ομοερωτική ρητορική,