Ένα ιδιότυπο «μπρα ντε φερ», του Θανάση Τσιριγώτη

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;} Η θεωρία ότι υπάρχει ένας κοινός συλλογικός κοινωνικός νους είναι ολότελα λαθεμένη. Αυτό σημαίνει ότι σε διάφορα γεγονότα (πόλεμος, κρίση, εκλογές, αισθητική, ανάγκες κ.λπ.) το κοινωνικό σώμα λειτουργεί σαν ένας ενιαίος οργανισμός. Πράγμα ψευδές.
O κοινωνικός σχηματισμός τέμνεται από διαφορετικά συμφέροντα τάξεων ή ομάδων που άλλοτε έχουν «παράλληλο βίο», άλλοτε συγκρούονται ανταγωνιστικά. Ενίοτε συμπίπτουν όταν ενώνονται κάτω από την ηγεμονία μιας τάξης ή μιας ιδέας που γεννιέται από την τάξη. Παλιότερα η «αστική ιδεολογία», πιο σύγχρονα η εργατική ενώνει γύρω της στρώματα και ομάδες (μικροαστούς, αγρότες, διανοούμενους) που δεν έχουν αυτόνομη και αυτοτελή ιδεολογική συγκρότηση.
Η ηγεμονική τάξη ομογενοποιεί συγκυριακά τις σύμμαχες κοινωνικές δυνάμεις ή τάξεις αλλά αυτό συμβαίνει σε κρίσιμες στιγμές. Oι εκλογές της 6ης Μάη (τρεις μέρες πριν από την επέτειο της αντιφασιστικής νίκης) έδειξε γενικές τάσεις καταδίκης των δύο αστικών κομμάτων του μνημονίου, ύψωσαν όμως κατακερματισμένες φωνές κι ένα εξίσου διαιρεμένο μήνυμα αντίστασης, αντίθεσης, αντιπαράθεσης. Αν προεκτείνουμε στο εκλογικό αποτέλεσμα και προβάλλουμε πάνω του το μήνυμα των αγώνων, δρόμων, πλατειών, κινημάτων θα δούμε πέρα από τα προφανή, σκάβοντας, διορθώνοντας, μ’ επιμονή και υπομονή ή θ’ αρκεστούμε στην κοινότοπη επίπεδη και ανούσια αναπαραγωγή των αστικών ιδεολογημάτων τα οποία σερβίρουν σαν κουτόχορτο τα ΜΜΕ; Oι εκλογές αποτελούν, ως εκ τούτου, μια πανεθνική δημοσκόπηση, δεν αλλάζουν δομές, δεν αποτελούν κανένα τέλος ή καμία νέα αρχή. Ωστόσο θέτουν νέα ερωτήματα και διλήμματα, αναπροσαρμόζουν τακτικές και δημιουργούν ένα «πολιτικότερο» τοπίο. Tις τελευταίες ώρες αναμφίβολα παρακολουθούμε ένα ιδιότυπο «μπρα ντε φερ» ανάμεσα σ’ όλο τον πολιτικό κόσμο για το πώς θα προσέλθουν σε νέες εκλογές.
Είναι άξιο απορίας πως ουσιαστικά τα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα μιλούν και ενδιαφέρονται περισσότερο για την εκλογική τους καταγραφή και λιγότερο για τη λεγόμενη σωτηρία της χώρας ή του λαού, για την οποία τόσο κόβονται. Εμείς αντίθετα κι αντίπαλα θεωρούμε ότι οι όποιες εκλογές ό,τι προηγείται και ό,τι έπεται πρέπει να υπηρετούν την ταξική πάλη κι όχι το αντίθετο. Το περίφημο μήνυμα των εκλογών που έδωσε «σοφά» ο λαός επιδέχεται τόσες ερμηνείες όσοι είναι και αυτοί που το διαβάζουν και δεν υπάρχει έξω από την κοινωνία των ανθρώπων κανένας θεατός ή αθέατος νους που να το αποκωδικοποιεί. Θα ήταν λάθος για τους κομμουνιστές και όσους θέλουν να διαβάζουν διαλεκτικά την πάλη των τάξεων να προσπεράσουν αδιάφορα κι «αδιάβροχα» τις συμπληγάδες και τη μάχη των εκλογών. Αλλά θα ήταν διπλό και τρίδιπλο λάθος αν άκριτα ακολουθούσαμε το «σκονάκι» των εκλογών. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι πρέπει να διπλώσουμε τις σημαίες μας, να βάλουμε στη ναφθαλίνη τα ιδεολογικοπολιτικά «πιστεύω» μας και να ακολουθήσουμε είτε τα τρομοκρατ