Επιστολή Τζωρτζάτου: «Άλλαξαν τον διευθυντή του Κορυδαλλού για να μην πάρω άδεια!»

Αναδημοσίευση από το pontiki.gr

Στις 29 Δεκεμβρίου του 2011 έκανα την τέταρτη αίτηση για τακτική άδεια. Η πρώτη απορρίφθηκε με ψήφους 2 προς 1 εναντίον μου και στις άλλες δύο, παρ’ ότι είχα 2 προς 1 υπέρ μου, η αίτηση απορρίφθηκε μετά από προσφυγή της μειοψηφούσης εισαγγελέως στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά, που έγινε αποδεκτή κατά τα προβλεπόμενα από το νόμο Δένδια. Παρά τις αλλεπάλληλες διαμαρτυρίες μου για την υπερβολική καθυστέρηση, το Συμβούλιο συνήλθε μόλις 3 μήνες και 1 εβδομάδα μετά, στις 7 Απριλίου

2012. Κι ενώ θα έπρεπε λογικά το αποτέλεσμα να είναι καλύτερο για μένα, αφού δεν είχε προκύψει τίποτε καινούργιο σε βάρος μου, αυτό έγινε χειρότερο, δηλαδή 2 ψήφοι προς 1 εναντίον μου! Όπως το αποτέλεσμα της πρώτης αίτησης δύο χρόνια πριν.

Πώς έγινε αυτός ο άθλος; Αλλάζοντας το διευθυντή της φυλακής, ενάμιση μήνα πριν από τις εκλογές. Κι ενώ πιθανότατα θα ξανααντικατασταθεί μετά απ’ αυτές, με τη νέα διευθύντρια η οποία ανερυθρίαστα ψήφισε εναντίον μου επειδή, όπως είπε, «δεν με ξέρει». Φανταστείτε ένα δικαστήριο, όπου αντικαθίσταται ένας δικαστής για κάποιο λόγο, κι ο νέος ψηφίζει κατά του δικαζόμενου επειδή δεν γνωρίζει τη δικογραφία. Είναι αυτό λογικό, δίκαιο, νόμιμο; Δεν θα ’ταν σωστότερο να μετείχε ο προηγούμενος διευθυντής που γνώριζε το ζήτημα, αφού μάλιστα εργάζεται και σήμερα στη φυλακή;

Ο διευθυντής όμως μετέχει στο Συμβούλιο ως θεσμός και όχι ως άτομο. Δεν γνωρίζει προσωπικά τον κρατούμενο παρά μόνο μέσω των πληροφοριών που συλλέγει απ’ τους φύλακες που τον συναναστρέφονται καθημερινά, επί μακρύ χρονικό διάστημα. Οι οποίοι είναι οι μόνοι που τον γνωρίζουν πραγματικά μέσα στη φυλακή. Με βάση λοιπόν αυτές τις πληροφορίες αποφασίζει ο διευθυντής για την ψήφο του κι αυτή δεν μπορεί να μεταβληθεί επειδή αλλάζει ο διευθυντής, παρά μόνο αν έχουν αλλάξει οι πληροφορίες των φυλακών, πράγμα που δεν υπήρξε. Γι’ αυτό είπα στη διευθύντρια: «Πάρτε τη λίστα όλων όσοι υπηρέτησαν ως φύλακες στην πτέρυγά μας, σ’ όλα αυτά τα χρόνια. Αν υπάρχει έστω και ένας που θα σας πει αιτιολογημένα ότι δεν πρέπει να πάρω άδεια, εγώ δεν θα ξανακάνω αίτηση».

Η μεθόδευση αυτή, της αλλαγής του διευθυντή, όπως και το «Συμβούλιο», αποτελούν άγαρμπη απάτη και το καταγγέλλω. Κι όταν δεν διστάζουν να την επι- χειρήσουν σε μένα, που ξέρω τρία πράγματα, ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι τραβάνε οι ποινικοί στα Συμβούλια. Τι αντικείμενο εμπαιγμού γίνονται για να απορριφθεί η αίτησή τους για άδεια. Θα αναφέρω μερικές απ’ τις ερωτήσεις που μου έγιναν, για ν’ αντιληφθεί ο καθένας το θέατρο που παίζεται εκεί. Η εισαγγελέας κυρία Σπυροπούλου Μαρία, νομίζοντας ότι θα με τάπωνε, μου ζήτησε τη γνώμη μου για την απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά που απέρριψε την προηγούμενη αίτησή μου. Της απαντάω ότι είναι πανομοιότυπη με αυτήν για τον Εφραίμ. Και οι δύο, έχουμε «ροπή προς το έγκλημα και είμαστε ύποπτοι τέλεσης νέου εγκλήματος και φυγής».

«Το ίδιο κλισέ για όλους»

Το ίδιο στερεότυπο κλισέ χρησιμοποιείται