«Επόμενη δόση»: Πες όχι στα ναρκωτικά

Tweet Κατηγορία: ΆρθραΑρθρογράφος: Κωνσταντίνος Πουλής

  Η μεγαλύτερη έκπληξη όταν κοίταξα για πρώτη φορά τη συζήτηση για το ζήτημα των ναρκωτικών ήταν η διάρκεια του συνδρόμου στέρησης. Ενώ θα πίστευε κανείς ότι κρατάει βδομάδες και μήνες, η αλήθεια είναι ότι το σύνδρομο στέρησης από την ηρωίνη κρατάει κατά κανόνα τρεις έως πέντε ημέρες και τα συμπτώματά του ενδέχεται να μην απέχουν από αυτά μιας γερής γρίπης. Αυτό θα πει πως αν κανείς αποφασίσει να κόψει τα ναρκωτικά και αρνηθεί να πάρει τη δόση του, μπορεί να κλειδωθεί σε ένα δωμάτιο και

να ξεπεράσει τα σωματικά συμπτώματα της στέρησης μέσα σε λίγες ημέρες. Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που ακούω πόσο αναγκαίο είναι να πάρουμε πάλι τη δόση μας, και έτσι μπήκα στον πειρασμό να προσπαθήσω να επεκτείνω αυτήν την κάπως τετριμμένη αναλογία μεταξύ της οικονομικής δόσης του δανείου και της δόσης του τοξικομανούς. Την ιδέα ότι η στέρηση των χρημάτων της δόσης, αυτό δηλαδή που θα συνέβαινε αν κηρύτταμε στάση πληρωμών, θα είχε αποτελέσματα που θα ήταν δυσάρεστα αλλά όχι ολέθρια, ότι θα συνιστούσε ένα σοκ που δεν θα ξεπερνούσε σε διάρκεια μερικούς μήνες, την έχει διατυπώσει από την αρχή της κρίσης τεκμηριωμένα ο Κώστας Λαπαβίτσας. Δεν μπόρεσε βεβαίως να πείσει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, η οποία προτίμησε την πολιτική του Σαμαρά ακριβώς προκειμένου να μην μπει σε μια τέτοια περιπέτεια (η τωρινή περιπέτεια τους φάνηκε προτιμότερη). Όμως η περιγραφή είναι σαφής: το σοκ δεν κρατάει για πάντα, περνάει.   Το ερώτημα ακολουθεί αναπόφευκτα: αν το σύνδρομο στέρησης κρατάει τόσο λίγο, γιατί έχουμε ακόμα ναρκομανείς; Γιατί δεν κλειδώνονται αυτοί οι άνθρωποι σε ένα δωμάτιο, γιατί δεν δένονται σε ένα στύλο, μέχρι να περάσει το σύνδρομο της στέρησης και να είναι όλα καλά; Η απάντηση είναι σκληρή: γιατί ο άνθρωπος την κακιά την ώρα την έχει μέσα του. Αυτό που κάνει τους χρήστες να επιστρέφουν στα ναρκωτικά δεν είναι το σύνδρομο στέρησης, είναι η ίδια η ζωή τους, ό,τι τους έφερε εκεί την πρώτη φορά: οι παρέες, η ψυχική συγκρότηση, η έξη. Αυτό λέγεται συχνά προκειμένου να υποστηρίξει κανείς ότι είμαστε λαός σπάταλος και σουρτούκης, λοιπόν και να μας δανείσουν θα ξαναξοδευτούμε γιατί έχουμε τρύπιες τσέπες. Δεν εννοώ αυτό. Το πρώτο βήμα στον εντοπισμό ενόχων είναι η αρχή του: «follow the money». Ποιος ωφελείται.   Δεύτερο κοινό μεταξύ πρέζας και δανείου, μετά το σύντομο σύνδρομο στέρησης, ο ντίλερ: αυτός που είναι πάντα δίπλα μας για να μας πει ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Την ώρα που λες ότι δεν θέλεις να ξαναπάρεις τη δόση σου, αυτός σου λέει πως μακριά του καταστρέφεσαι: «Είσαι χαζός; Αν κάνεις ότι φεύγεις θα πεθάνεις, δεν μπορείς μόνος σου! Θα γυρίσεις πίσω παρακαλώντας. Έλα, τελευταία φορά, πάρε λίγο. Τα λεφτά φτάνουν μέχρι τον άλλο μήνα, μετά θα σφάζεστε έξω από τις τράπεζες, θα εξαφανιστούν οι οικονομίες σας, δεν θα υπάρχει γάλα για τα παιδιά». Παλιοβαποράκι, με την υγεία μας παίζεις... Και ο λόγος για τον οποίον ο ντίλερ επιμένει ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τη δόση σου είναι τ