Καλή μας νύχτα! του Χρήστου Κυργιάκη

class="rtejustify">Προς στιγμήν σκέφτηκα να ψάξω στο παντελόνι να βρω εκείνα τα πέντε ευρώ που είχα σε ψιλά και να κατηφορίσω προς το Υπουργείο Οικονομικών να του τα πάω.

Το ξαναζύγισα όμως και κατέληξα πως δεν θα ήταν πρέπον. Έτσι αποφάσισα να αγοράσω μια φρατζόλα ψωμί και μισό κιλό ελιές να του τις δώσω για το σπίτι του ώστε αν δεν πάρουμε τη δόση του δανείου, να έχει κάτι να φάει ο υπουργός. Τουλάχιστον να είναι εκείνος χορτάτος.

Πολύ ωραία γραμματική εφεύρεση αυτό το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιούν ορισμένοι. «Να πάρουμε τη δόση, θα πεινάσουμε» και πολλά τέτοια παρόμοια.

Αργότερα είδα το Μιχαλολιάκο να χαιρετάει σηκώνοντας το χέρι του σε φασιστικό χαιρετισμό και η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκα. Όταν όμως μας εξήγησε ο άνθρωπος πως δεν πειράζει ο χαιρετισμός γιατί το ανασηκωμένο χέρι είναι καθαρό, τότε ησύχασα. Είναι πλυμένο πρόσφατα με το αίμα των μεταναστών. Το αίμα αυτών των υπανθρώπων, των μεταναστών εννοώ, δεν είναι σαν των άλλων ανθρώπων. Έχει μέσα ιώδιο και απολυμαίνει το χέρι που θα το αγγίξει.

Το επόμενο βήμα ενδεχομένως θα είναι να βγει και να πει ο «αρχηγός», ότι ναι είμαστε φασίστες, αλλά είμαστε καθαροί. Κάνουμε μπάνιο τρεις φορές τη μέρα.

Η επόμενη έκπληξη προήλθε από το Βαγγέλη το Βενιζέλο. Ντόμπρο παιδί και ξύπνιο. Δεν κρύβει αλήθειες, δεν είναι του χαρακτήρα του. Μόνο κανένα cd μπορεί καμιά φορά να ξεχάσει καταχωνιασμένο στο συρτάρι του, αλλά στους πολίτες εμπνέει σιγουριά και εμπιστοσύνη. Λίγο τα μέλη του κόμματός του δεν τον θέλουν αλλά δεν πειράζει. Γι΄αυτό τον προτιμούν οι υπόλοιποι πολίτες. Είπε ότι αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία, αλλιώς η χώρα θα γίνει προτεκταράτο. Επειδή όμως είναι η 38η φορά που βαφτίζει κάποια μέτρα ως τελευταία, μήπως εννοούσε ότι θα είναι τα τελευταία που θα ψηφίσει ως βουλευτής ή ως πρόεδρος του ΠαΣοΚ;

Πάντως εμένα θα μου λείψει. Όπως μου λείπει ο Παπακωνσταντίνου. Τι καλό παιδί που ήταν! Λίγο ξεχασιάρης μόνο και άσχετος από υπολογιστές. Εφτά μήνες δεν μπορούσε να ανοίξει το cd με τις λίστες. Το τοποθετούσε ανάποδα και δεν άνοιγε.

Και ο Λοβέρδος μου λείπει. Και η Άννα. Πολύ μου λείπει αυτή η ψυχή. Τι ψυχή! Πρώτα ο μαθητής! Ποτέ δεν νοιάστηκε για τον εαυτό της. «Καθίστε» της έλεγαν στα σχολεία που γύριζε. «Όχι», απαντούσε εκείνη. «Πρώτα θα καθίσει ο μαθητής».

Κι ο Πάγκαλος μου έλλειψε κι ας μου τα χαλάει τώρα τελευταία με το να λέει ότ