Μάο Τσετούνγκ: Συνεχιζόμενη ταξική πάλη ή ρεβιζιονισμός;

ΆρθραΑρθρογράφος: Μάο Τσετούνγκ

(Ομιλία στην ΚΕ, 24 Σεπτέμβρη 1962)

Η ώρα είναι δέκα, αρχίζει η συνεδρίαση.

Ο ολομέλεια της ΚΕ έλυσε τούτη τη φορά αρκετά προβλήματα. Έλυσε το σημαντικό πρόβλημα της αγροτικής οικονομίας και το σημαντικό πρόβλημα του εμπορίου. Αυτά είναι δύο σημαντικά προβλήματα. Εκτός απ’ αυτά υπάρχει ακόμα το πρόβλημα της βιομηχανίας και του προγραμματισμού, αυτά είναι προβλήματα δεύτερης κατηγορίας.

Αν συγκαλέσουμε τώρα μια πλατειά σύσκεψη, αυτή δεν θα μας πάρει πολύ καιρό. Φθάνουν τρεις ως πέντε μέρες περίπου. Αν δεν τελειώσουμε μέχρι τις 27, θα συνεδριάσουμε

μέχρι τις 27, θα συνεδριάσουμε μέχρι τις 28. Το αργότερο στις 28 πρέπει να έχουμε τελειώσει.

Στο Παϊταχό έθιξα τρία προβλήματα: τις τάξεις, την κατάσταση και τις αντιφάσεις ...

Υπάρχουν λοιπόν τάξεις στα σοσιαλιστικά κράτη; Και υπάρχει ακόμα ταξική πάλη; Σήμερα μπορούμε να επιβεβαιώσουμε. Στα σοσιαλιστικά κράτη εξακολουθούν να υπάρχουν τάξεις, εξακολουθεί να υπάρχει ταξική πάλη. Ο Λένιν είχε πει κάποτε: «Επειδή μετά τη νίκη της επανάστασης διεθνώς εξακολουθεί να υπάρχει η αστική τάξη, και στο εσωτερικό της χώρας μας υπάρχουν ακόμα υπολείμματα της αστικής τάξης, επειδή η συνέχιση της ύπαρξης των μικροαστών παράγει διαρκώς μια νέα αστική τάξη, γι’ αυτό η ανατραπείσα τάξη της χώρας μας, η ανατραπείσα αστική τάξη, θα εξακολουθήσει να υπάρχει για πολύν καιρό ακόμα, και μάλιστα θα επιδιώκει και την παλινόρθωσή της». Μετά τις αστικές επαναστάσεις στην Ευρώπη, στην Αγγλία και στη Γαλλία π.χ., πολλές φορές αναβίωσε η φεουδαρχία. Παρ’ όλο που ανατράπηκε η φεουδαρχία, σε πολλά μέρη παλινορθώθηκε, πολλές φορές αναβίωσε.

Δεν αποκλείεται και σοσιαλιστικές χώρες να κάνουν μια τέτοια στροφή, όπως η Γιουγκοσλαβία, που έχει μεταβληθεί στον πυρήνα της. Αυτό είναι ρεβιζιονισμός. Από χώρα των εργατών και των αγροτών έχει μετατραπεί σ’ ένα κράτος όπου εξουσιάζουν οι αντιδραστικοί εθνικιστές. Το δικό μας κράτος πρέπει να αναγνωρίσει όσο το δυνατόν καλύτερα αυτό το πρόβλημα, να το ερευνήσει και να καταπιαστεί μ’ αυτό. Πρέπει να κατανοήσουμε τη μακροπρόθεσμη συνέχιση της ύπαρξης των τάξεων, των τάξεων και της ταξικής πάλης. Δεν αποκλείεται οι αντιδραστικές τάξεις να επιχειρήσουν να παλινορθωθούν, γι’ αυτό πρέπει να αυξήσουμε την επαγρύπνηση.

Πρέπει να διαπαιδαγωγήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τους νέους, να διαπαιδαγωγήσουμε τα στελέχη, να διαπαιδαγωγήσουμε τις μάζες, να διαπαιδαγωγήσουμε τα μεσαία στελέχη και τα στελέχη της βάσης. Πρέπει ακόμα να σκεφτούμε και τα παλιά στελέχη μας και να τα διαπαιδαγωγήσουμε κι αυτά. Αλλιώς η χώρα μας θα μπορούσε να πάρει αντίθετη κατεύθυνση. Ακόμα όμως κι αν έπαιρνε αντίθετη κατεύθυνση αυτό δεν θα ήταν και τόσο τρομερό. Το επακόλουθο θα ήταν μια άρνηση της άρνησης, κι ύστερα η χώρα θα ξανάπαιρνε πάλι την αντίθετη κατεύθυνση. Αν η γενιά των παιδιών μας γίνει ρεβιζιονιστική και πάρει αντίθετη κατεύθυνση, ακόμα κι αν αυτό γινόταν δήθεν εν ονόματι του σοσιαλισμού, στην πραγματικότητα θα είναι καπιταλισμός. Τότε ασφαλώς τα εγγόνια μας θα ξεσηκώνονταν σε επανάσταση και θα ανέτρεπαν τους γέρους τους, γιατί οι μάζες δεν θα ήταν ευχαριστημένες. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει στο εξής να μιλάμε για τούτο το ζήτημα χρόνο με το χρόνο, να μιλάμε γι’ αυτό μήνα με το μήνα και μέρα με μέρα, πρέπει να κάνουμε μεγάλες συγκεντρώσεις και να μιλάμε γι’ αυτό, να συγκαλούμε κομματικά συνέδρια και ολομέλειες και να μιλάμε γι’ αυτό. Σε κάθε κομματική σύσκεψη πρέπει να μιλάμε γι’ αυτό, έτσι ώστε ως προς αυτό το ζήτημα να ακολουθήσουμε μια κάπως σαφή μαρξιστική – λενινιστική γραμμή.

Η εσωτερική μας κατάσταση δεν ήταν και τόσο καλή τα περασμένα χρόνια, τώρα όμως έχει αρχίσει μια στροφή προς το καλύτερο. Το 1959 και το 1960 ορισμένα πράγματα έγιναν λαθεμένα, αυτό οφειλόταν βασικά στο πρόβλημα των ελλειπών γνώσεων, οι περισσότεροι από μας δεν είχαν καμία πείρα. Αιτία ήταν κυρίως οι ψηλές κρατικές αγορές προϊόντων, δεν υπήρχε αρκετό στάρι, το ότι υποστηρίζαμε πεισματικά ό,τι υπήρχε αρκετό, δεν ήταν παρά τυφλός λεονταρισμός. Τέτοιοι τυφλοί λεονταρισμοί παρουσιάστηκαν και στην αγροτική οικονομία και στη βιομηχανία. Εκτός απ’ αυτό κάναμε ορισμένα λάθη στην «εκτέλεση σε μεγάλη έκταση». Το δεύτερο εξάμηνο του 1960 αρχίσαμε να κάνουμε μερικές διορθώσεις. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τότε όλα αυτά ήταν ακόμα πολύ πρόωρα, ήδη τον Οκτώβριο του 1958 στην πρώτη διάσκεψη του Τσεγκτσού είχαμε στρέψει την προσοχή μας σε τέτοιες διορθώσεις, όπως κι αργότερα στη διάσκεψη του Βουχάγκ το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο, αλλά και το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1959 στην Τρίτη διάσκεψη του Τσεγκτσού, κι ύστερα στη διάκεψη της Σαγγάης τον Απρίλιο.

Ενδιάμεσα, το 1960, υπήρξε μια περίοδος που δεν μιλούσαμε αρκετά γι’ αυτά τα προβλήματα. Επειδή ο ρεβιζιονισμός άρχιζε να ασκεί πίεση πάνω μας, είχαμε συγκεντρώσει την προσοχή μας στην αντίσταση ενάντια στον Χρουτσώφ. Από την αρχή του δεύτερου εξαμήνου του 1958 ο κύριος αυτός είχε την πρόθεση να αποκλείει τις ακτές της Κίνας, ήθελε να φτιάξουμε μαζί έναν κοινό στόλο για να ελέγχει εκείνος τις ακτές μας και να μας επιβάλει αποκλεισμό. Ακριβώς γι’ αυτό το ζήτημα ήρθε στη χώρα μας ο μίστερ Χ. Σα να μην έφταναν αυτά, το Σεπτέμβριο του 1959, όταν δημιουργήθηκε το κινεζοϊνδικό συνοριακό πρόβλημα ο μίστερ Χ. υποστήριξε την επίθεση του Νεχρού εναντίον μας και το ΤΑΣΣ μετάδινε την δήλωσή του (1). Αργότερα όταν ο μίστερ Χ ήρθε στη χώρα μας ήρθε στη χώρα μας τον Οχτώβρη, για τη γιορτή της δέκατης επετείου, την εθνική γιορτή της χώρας μας, μας έκανε επίθεση από το ίδιο μας το βήμα. Ύστερα, το 1960, στη Συνδιάσκεψη του Βουκουρεστίου προσπάθησε να υποκινήσει εναντίον μας μια «εκστρατεία περικύκλωσης» (2). Η κατοπινή διαβούλευση των δύο Κομμάτων, η επιτροπή Προγραμματισμού των 26 χωρών, η Συνδιάσκεψη της Μόσχας των 81 χωρών, ακόμα και η συνάντηση της Βαρσοβίας, όλα αυτά ήταν μια διαμάχη ανάμεσα στο μαρξισμό-λενινισμό και το ρεβιζιονισμό. Όλο το 1960 αγωνιζόμασταν ενάντια στον Χρουτσώφ.

Βλέπετε λοιπόν, για να μπορέσει να δημιουργηθεί ένα τέτοιο πρόβλημα μέσα σε μια σοσιαλιστική χώρα, μέσα στο μαρξισμό-λενινισμό, θα πρέπει οι ρίζες να έφταναν πολύ πίσω, η υπόθεση αυτή να είχε αρχίσει να διαμορφώνεται από πολύ νωρίς. Δεν εννοούσαν να επιτρέψουν στην Κίνα να κάνει την επανάστασή της.

Όλα άρχισαν το 1945, τότε είχε βάλει εμπόδιο στο δρόμο της Κινέζικης Επανάστασης ο Στάλιν, ήταν της γνώμης ότι δεν έπρεπε να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος, ότι έπρεπε να συνεργαστούμε με τον Τσανγκ Κάϊ – Σεκ, γιατί αλλιώς θα διαλυόταν το κινέζικο έθνος. Δεν υπακούσαμε και η επανάσταση νίκησε. Μετά τη νίκη της επανάστασης ο Στάλιν γκρίνιαζε πάλι ότι η Κίνα θα μπορούσε να γίνει σαν τη Γιουγκοσλαβία, κι εγώ να μεταβληθώ σε έναν νέο Τίτο. Όταν αργότερα πήγα στη Μόσχα για να κλέισω την κινεζοσοβιετική σύμβαση για αμοιβαία συνεργασία, χρειάστηκε πριν από την υπογραφή της να κάνω ολόκληρο αγώνα. Ο Στάλιν δεν ήθελε να υπογράψει, τελικά υπογράψανε μόνο μετά από διαπραγματεύσεις δυο ολόκληρων μηνών.

Από πότε λοιπόν άρχισε να μην μας έχει εμπιστοσύνη ο Στάλιν; Μόνο μετά το κίνημα «αντίσταση ενάντια στην Αμερική και βοήθεια για την Κορέα», μόνο από το χειμώνα του 1950 πίστεψε ότι δεν ήμασταν ούτε Τίτο ούτε Γιουγκοσλαβία. Τώρα όμως ξαναγίναμε «αριστεροί οππορτουνιστές», «εθνικιστές», «δογματικοί», «σεκταριστές» ενώ αντίθετα η Γιουγκοσλαβία έγινε τώρα «μαρξιστική – λενινιστική». Τώρα η Γιουγκοσλαβία είναι ξανά εξαιρετικά αγαπητή, τα πάνε μια χαρά μαζί. Ακούω πως η χώρα αυτή στράφηκε ξανά προς το «σοσιαλισμό». Λοιπόν μέσα στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο παρουσιάζονται περιπλοκές, από την άλλη μεριά όμως τα πράγματα είναι απλά στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια θεμελιακή αρχή, για το ζήτημα της πάλης των τάξεων, για το πρόβλημα της πάλης ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, για το θέμα της πάλης ανάμεσα στο μαρξισμό-λενινισμό και στον αντι – μαρξισμό-λενινισμό, για την πάλη ανάμεσα στο μαρξισμό-λενινισμό και το ρεβιζιονισμό.

Οι λεγόμενες αντιφάσεις είναι η αντίφαση ανάμεσα σε μας και τον ιμπεριαλισμό, είναι αντιφάσεις ανάμεσα στους λαούς όλου του κόσμου και στον ιμπεριαλισμό, αυτές είναι οι κύριες αντιφάσεις. Οι λαοί όλου του κόσμου ξεσηκώνονται ενάντια στην αντιδραστική αστική τάξη, ξεσηκώνονται ενάντια στον αντιδραστικό εθνικισμό. Υπάρχουν επίσης οι αντιφάσεις ανάμεσα στους λαούς όλου του κόσμου και το ρεβιζιονισμό ... Νομίζω ότι ο κινέζικος δεξιός οππορτουνισμός θα πρέπει ν’ αλλάξει όνομα και να ονομαστεί κινέζικος ρεφορμισμός.

Ως προς το πρόβλημα πως πρέπει να καταπολεμηθεί ο ρεβιζιονισμός μέσα στο Κόμμα, στο Κράτος και στο Κόμμα, ως προς το ζήτημα της αστικής τάξης, νομίζω ότι θα πρέπει να κρατήσουμε αμετάλλακτη την πορεία που ακολουθήσαμε από την αρχή. Αδιάφορο ποια λάθη έχει τυχόν κάνει κάποιος σύντροφος, η γραμμή μας είναι οπωσδήποτε η ίδια που ακολουθήσαμε στην εκστρατεία Ευθυγράμμισης των χρόνων 1942 ως 1945. Όταν κάποιος αλλάξει πραγματικά, όλοι πρέπει να τον καλωσορίζουν, σ’ αυτήν την περίπτωση μπορούμε να είμαστε ξανά αλληλέγγυοι μαζί του. Πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι, «να πολεμάμε την αρρώστια για να σώσουμε τον άρρωστο, να διδασκόμαστε από τα παλιότερα λάθη για ν’ αποφύγουμε τα μελλοντικά», πρέπει να επιμείνουμε στο «συσπείρωση – κριτική – συσπείρωση».

Πρέπει όμως και να ξεχωρίζουμε σαφώς το σωστό από το λάθος, δεν πρέπει να μασάμε τα λόγια μας, να λέμε δυο κουβέντες εδώ και τρεις εκεί, δεν πρέπει να κρατάμε μια τέτοια επιφυλακτική στάση. Γιατί οι καλόγεροι όταν διαβάζουν τις Σούτρες χτυπούν το ρυθμό πάνω σ’ ένα ξύλινο ψάρι; Στο μυθιστόρημα «Το ταξίδι προς τη Δύση» διαβάζουμε ότι ένας διάβολος –μαύρο ψάρι κατάπιε τις Σούτρες καθώς μεταφέρονταν στην Κίνα. Όταν κάποιος χτυπούσε το διάβολο – μαύρο ψάρι, εκείνο έφτυνε από κάθε φορά ένα ιδεόγραμμα. Να τι φταίει. Η στάση μας δεν πρέπει να είναι σαν του διαβόλου – μαύρου ψαριού, πρέπει να χρησιμοποιούμε όσο καλύτερα μπορούμε τη σκέψη μας. Όταν οι σύντροφοι που έχουν κάνει λάθη αναγνωρίσουν τα λάθη τους και ξαναβρούν το δρόμο του μαρξισμού-λενινισμού, εμείς θα συσπειρωθούμε ξανά μαζί τους. Καλωσορίζω όλους τους παριστάμενους συντρόφους, δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση κάποιοι απ’ αυτούς να έχουν την αίσθηση ότι δεν μπορούν πια να παρουσιαστούν μπροστά στα μάτια των άλλων. Εμείς επιτρέπουμε να γίνονται λάθη, κι όταν έχεις πέσει σε κάποιο λάθος σου επιτρέπουμε να το επανορθώσεις. Δεν μπορούμε να απαγορέψουμε να γίνονται λάθη και να επανορθώνονται σφάλματα.

Πολλοί σύντροφοι τα κατάφεραν θαυμάσια μ’ αυτήν την αλλαγή. Όταν κάποιος σύντροφος αλλάζει σωστά, τότε όλα είναι πάλι εντάξει. Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα μιας τέτοιας αλλαγής ήταν η ομιλία του συντρόφου Λι Βάι – Χαν (3). Ο σύντροφος Λι Βάι – Χαν επανόρθωσε τα λάθη του, ας του ξαναδώσουμε λοιπόν την εμπιστοσύνη μας! «Πρώτα γίνεται η διάγνωση, ύστερα δίνεται η βοήθεια», οπωσδήποτε έτσι πρέπει να ενεργούμε. Όλα αυτά αφορούν επίσης και πολλούς άλλους συντρόφους. Κι εγώ ο ίδιος έκανα λάθη. Είχα μιλήσει και πέρσι γι’ αυτό το ζήτημα, πρέπει να μου επιτρέψετε και μένα να κάνω λάθη και να επανορθώσω τα λάθη μου. Όταν τα λάθη διορθώνονται, πρέπει να χαιρετίζουμε το γεγονός. Πέρσι έκανα λόγο για το ότι πρέπει να τηρούμε μια ερευνητική στάση απέναντι σ’ όλους, ο άνθρωπος δεν μπορεί να μην κάνει λάθη. Οι λεγόμενοι «αγνοί», ή ο ισχυρισμός ότι ένας «αγνός» δεν κάνει λάθη, είναι άποψη της μεταφυσικής κι όχι του μαρξισμού-λενινισμού, ή του διαλεκτικού υλισμού. Τα πάντα μπορούν να αναλυθούν. Θα ήθελα να συμβουλεύσω τους συντρόφους:

Ακόμα κι αν διατηρούσαν ανεπίτρεπτες σχέσεις με το εξωτερικό, ακόμα κι αν δούλεψαν σε οποιαδήποτε αντικομματική κλίκα, στο βαθμό που θα μας εκθέτουν διεξοδικά αυτές τις υποθέσεις και στο βαθμό που θα αποκαλύπτουν την πραγματική κατάσταση πραγμάτων, εμείς θα χαιρετίζουμε το γεγονός. Θα εξακολουθήσουμε να τους δίνουμε δουλειά και σε καμιά περίπτωση δεν θα τους εγκαταλείψουμε στην τύχη τους. Ούτε πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε τη μέθοδο να τους κάνουμε κατά ένα κεφάλι κοντύτερους. Πρέπει να διατηρηθεί η απαγόρευση των εκτελέσεων, τελικά δεν εκτελέσαμε μια ολόκληρη σειρά αντεπαναστατών. Δεν είναι αντεπαναστάσης ο αυτοκράτορας Χουάν – Τουγκ; Μήπως τον εκτελέσαμε; Υπάρχουν ακόμα αιχμάλωτοι πολέμου, όπως ο Βαγκ Γιάο – Βου, ο Καγκ – Τσε, ο Του Γυ – Μιγκ και ο Γιαγκ Κουάγκ, δεν εκτελέσαμε ένα σημαντικό μέρος αυτών των ανθρώπων. Συγχωρέσαμε όλους όσοι διόρθωσαν τα λάθη τους! Δεν τους εκτελέσαμε! Αποκαταστήσαμε τους συντρόφους δεξιών αποκλίσεων που άλλαξαν πραγματικά. Ωστόσο δεν είναι σωστό και το κύμα των αποκαταστάσεων που παρατηρείται τελευταία. Μπορεί να αποκατασταθεί κάποιος μόνο όταν έχει κάνει πραγματικά λάθη, δεν μπορούμε να αποκαθιστούμε εκείνους που ενέργησαν σωστά! Μόνο όταν υπάρχουν πραγματικά λάθη πρέπει να γίνονται αποκαταστάσεις: όποιος λάθεψε ολοκληρωτικά πρέπει ν’ αποκαθίσταται ολοκληρωτικά, όποιος έχει κάνει μερικά λάθη πρέπει ν’ αποκαθίσταται γι’ αυτόν τον μερικό τομέα. Εκεί που δεν υπάρχουν καθόλου λάθη δεν πρέπει να υπάρχει και αποκατάσταση. Δεν μπορούμε ν’ αποκαθιστούμε αδιαχώριστα όλον τον κόσμο.

Θα ήθελα ακόμα να παρακαλέσω τους συντρόφους να κατευθύνουν την προσοχή τους στις μεθόδους της δουλειάς. Η ταξική πάλη δεν πρέπει να βλάπτει τη δουλειά μας.

Στην πρώτη σύσκεψη του Λουσάν, το 1959, θέλαμε αρχικά να τελειώσουμε τη δουλειά μας, αργότερα όμως παρουσιάστηκε ο Πεγκ Τε – Χουάι και άρχισε να βρίζει: «Εδώ και σαράντα μέρες μου μαδάς τη μάνα μου, μπορώ λοιπόν κι εγώ τώρα να μαδήσω σαράντα μέρες τη δική σου;» Μόλις έγινε λόγος για μάθημα όλοι βρέθηκαν σε αναταραχή και η δουλειά μας ζημιώθηκε. Ούτε είκοσι μέρες δεν ήταν αρκετές, χάλασε η δουλειά μας. Τούτη τη φορά αυτό δεν πρέπει να συμβεί σε καμιά περίπτωση, τούτη τη στιγμή πρέπει απαραίτητα να προσέξουμε αληθινά. Όλες οι περιοχές κι όλοι οι τομείς πρέπει πραγματικά να βάλουν σε πρώτη θέση τη δουλειά μας, η δουλειά κι η ταξική πάλη πρέπει να διεξάγονται παράλληλα, η ταξική πάλη δεν πρέπει να τοποθετείται σε πολύ εξέχουσα θέση. Τώρα έχουν κιόλας σχηματιστεί δυό ειδικές επιτροπές έρευνας, αυτές θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, θα αποσαφηνίσουν τα προβλήματα, πρέπει να πείθουμε τους άλλους. Η ταξική πάλη πρέπει να γίνεται, όμως αυτή τη δουλειά πρέπει να την κάνουν ειδικά επιλεγμένοι άνθρωποι, οι αρχές της Δημόσιας Ασφάλειας, ασχολούνται ειδικά με την ταξική πάλη. Ο Παν Χαν – Νιέν ήταν βέβαια αντεπαναστάτης!

Ο Χου – Φεγκ και ο Γιάο Σου – Σιν ήταν επίσης αντεπαναστάτες! Κι όμως κανέναν τους δεν σκοτώσαμε! Δεν πρέπει ν’ αφήνουμε την ταξική πάλη να παραβλάπτει τη δουλειά μας. Στην επόμενη ή την μεθεπόμενη ολομέλεια μπορούμε να τα ξεκαθαρίσουμε όλα οριστικά. Το κύριο καθήκον της ταξικής πάλης είναι η αντιμετώπιση του σαμποτάζ του εχθρού. Σε μερικές περιπτώσεις, όταν άνθρωποι σαμποτάρουν τη δουλειά μας, μπορούμε να άρουμε την απαγόρευση των εκτελέσεων, όμως αυτό ισχύει μόνο για κείνους που καταστρέφουν εργοστάσια και γέφυρες, που προκαλούν εκρήξεις κοντά στα σύνορα της Καντόνας, που διαπράττουν φόνους ή βάζουν φωτιές. Η δουλειά της ασφάλειας είναι να εξασφαλίζει τη δραστηριότητά μας, τα εργοστάσια, τα κτήματα, τα κοινόβια, τις ταξιαρχίες παραγωγής, τα σχολεία, την κυβέρνηση, το στρατό, το Κόμμα, τις μαζικές οργανώσεις, κι επί πλέον τα πολιτιστικά όργανα, συμπεριλαμβανομένων των εφημερίδων, των περιοδικών και των πρακτορείων ειδήσεων πρέπει να προστατεύει το εποικοδόμημα.

Τώρα, δεν είναι μήπως πολύ μοντέρνο να γράφει κανείς μυθιστορήματα; Το να γράφει κάποιος μυθιστορήματα και να τα χρησιμοποιεί για να προωθεί αντικομματικές δραστηριότητες είναι μια μεγάλη εφεύρεση. Όποιος αποσκοπεί να ανατρέψει μια κυβέρνηση, πρέπει πρώτα να κουρδίσει ανάλογα την κοινή γνώμη, πρέπει να επιβληθεί στον τομέα της ιδεολογίας και του εποικοδομήματος. Αυτό ισχύει τόσο για την επανάσταση, όσο και για την αντεπανάσταση.

Η δική μας ιδεολογία είναι να υπερασπιζόμαστε την επαναστατική διδασκαλία του Μαρξ και του Λένιν, να πραγματοποιούμε τη συγχώνευση των γενικών αληθειών του μαρξισμού-λενινισμού μέσα στη συγκεκριμένη πράξη της Κινέζικης Επανάστασης. Αν πετύχει αυτή η συγχώνευση τότε τα προβλήματα θα λύνονται πολύ καλύτερα, αν δεν πετύχει τόσο καλά, θα υποστούμε ήττες και αναγκαστικά θα έχουμε πισωδρομίσματα. Μια που μιλάω για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, αυτή δεν είναι παρά η συγχώνευση της γενικής αλήθειας στις απαιτήσεις της οικοδόμησης. Έχει πετύχει αυτή η οικοδόμηση ή όχι; Ακριβώς γι’ αυτό παλεύουμε εμείς. Δουλεύουμε για την επίλυση αυτού ακριβώς του προβλήματος. Για την οικοδόμηση του στρατιωτικού τομέα ισχύει το ίδιο, πάρτε παράδειγμα τη διαφορά ανάμεσα στη στρατιωτική μας γραμμή των περασμένων χρόνων και τη στρατιωτική γραμμή τούτων των χρόνων. Ο σύντροφος Πεγκ Τσιεν – Γιγκ (4) έγραψε εδώ ένα έργο που είναι πολύ διορατικό, το γενικό διάγραμμά του δεν είναι καθόλου μπερδεμένο. Πάντα σε κριτικάριζα ότι δεν είχες διορατικότητα, τούτη τη φορά όμως κατάφερες να φτιάξεις κάτι πολύ διορατικό. Σου έστειλα δυο αράδες: «Ο Τσου – Κο Λιάγκ ήταν σ’ όλη του τη ζωή προσεχτικός. Ο Λυ Τουάν τελικά έβαζε στην άκρη τη σύγχυση του στα σημαντικά πράγματα (5).

Παρακαλώ το σύντροφο Χ να ανακοινώσει ποιος δεν θα λάβει μέρος στην Ολομέλεια, η Μόνιμη Επιτροπή του Πολιτικού γραφείου αποφάσισε να μη λάβουν μέρος πέντε άτομα.

(Ο σύντροφος Χ απαντάει: Η Μόνιμη Επιτροπή αποφάσισε ότι πέντε σύντροφοι δεν θα λάβουν μέρος στην ολομέλεια, ο Πεγκ, ο Χσι, ο Τσαγκ, ο Χουάγκ κι ο Τσου είναι τα κεντρικά πρόσωπα της διεξαγόμενης έρευνας, στο διάστημα της έρευνας δεν έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν σε συσκέψεις).

Επειδή τα εγκλήματα τους είναι αληθινά πολύ μεγάλα, δεν έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν σε συσκέψεις –ιδιαίτερα σε σημαντικές συσκέψεις- πριν η έρευνα αποδώσει μια αποσαφήνιση, και δεν θέλω να παρουσιαστούν στο βήμα του Τιενανμέν. Πρέπει να γίνεται ένας διαχωρισμός ανάμεσα στα κεντρικά πρόσωπα και στα δευτερεύοντα πρόσωπα. Τα δευτερεύοντα πρόσωπα συμμετέχουν σήμερα στη σύσκεψη. Όταν τα δευτερεύοντα πρόσωπα θα έχουν επανορθώσει πλήρως τα λάθη τους πρέπει να τους δώσουμε δουλειά. Κι όταν τα κύρια πρόσωπα θα έχουν επανορθώσει πλήρως τα λάθη τους πρέπει και σ’ αυτά επίσης να υποδειχτεί δουλειά. Επανατοποθετούμε ιδιαίτερα τις ελπίδες μας στο ότι τα δευτερεύοντα πρόσωπα μπορούν να ξυπνήσουν, φυσικά ελπίζουμε επίσης ότι και τα κύρια πρόσωπα θα ξυπνήσουν.

Σημειώσεις

(1)Ως προς το ζήτημα των κινεζο-ινδικών συνόρων η ΕΣΣΔ δήλωσε επίσημα στις 9-9-59 ότι τηρεί ουδέτερη στάση.

(2)Η έκφραση «εκστρατεία περικύκλωσης» είναι απόηχος των επιχειρήσεων του Τσαγκ Κάϊ – Σεκ ενάντια στους κομμουνιστές τη δεκαετία του ’30.

(3)Ο Λι Βάι – Χαν ήταν διευθυντής του τμήματος Ενιαίου Μετώπου του Κόμματος το 1944-64.

(4)Ο στρατάρχης Πεγκ Τσιέν – Γιγκ σπούδασε στρατιωτικές επιστήμες στη Μόσχα το 1929-32 και στον εμφύλιο πόλεμο ήταν αναπληρωτής αρχηγός του Γενικού Επιτελείου. Το 1973 έγινε μέλος της μόνιμης επιτροπής του ΠΓ κι έγινε ένας από τους αναπληρωτές Προέδρους του Κόμματος.

(5)Ο Τσου-Κο Κιάγκ (181-234) ήταν καγκελάριος των Σου-Χαν και πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος «Τα τρία βασίλεια». Ο Λυ-Τσουάν ήταν υπουργός του αυτοκράτορα Ταϊτσούγκ (976-998) της δυναστείας Σουγκ

Από το πολιτικό Δελτίο Α/συνέχεια Νο 53(25/9/93)

Αναδημοσίευση από το "Μάο Τσε Τουνγκ - άγνωστα κείμενα"

(Εκδόσεις Νέα Σύνορα)

Tweet Ετικέτες: Μάο Τσετούνγκ