Μεροκάματο του τρόμου για ενάμισι ευρώ τη μέρα!

Tweet Κατηγορία: Κοινωνία

 

Της Κάκης Μπαλή

Μια βόλτα στα καταστήματα των μεγάλων αλυσίδων που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στην Ερμού στην Αθήνα ή στην Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη, είναι αποκαλυπτική. Οι τιμές τους είναι χαμηλότερες από αυτές στα μικρά μαγαζιά, η ποικιλία στα ρούχα τους τεράστια και η ούγια

δε γράφει πια... "Πειραϊκή-Πατραϊκή", όπως στη διαφήμιση που θυμούνται οι μεγαλύτεροι, ούτε "Made in Italy", όπως επαίρονταν παλιά οι πωλήτριες στις σικ μπουτίκ. Τώρα τα περισσότερα ρούχα που πουλιούνται είναι φτιαγμένα στην Κίνα, το Μπαγκλαντές, το Βιετνάμ, την Ινδονησία ή τη Μαλαισία, ενίοτε υπάρχουν και κάποια ραμμένα στην Πορτογαλία ή την Τουρκία. Στα Zara, τα H&M, τα Berska και σε πολλά άλλα τέτοια μεγαθήρια, ίδια σε κάθε πόλη της Ευρώπης, τα "μοντελάκια" αλλάζουν κάθε δίμηνο. Τεράστιες παραγγελίες πλημμυρίζουν τις αλυσίδες του πλανήτη. Εκατομμύρια ράφτρες δουλεύουν 70 ώρες την εβδομάδα, για να παράγουν πιο φθηνά και πιο γρήγορα μπλουζάκια, φούστες, μπουφάν και παντελόνια...

Εκατό και πάνω τέτοιες ράφτρες κάηκαν ζωντανές το περασμένο Σάββατο σε ένα εργοστάσιο του Μπαγκλαντές. Η πυρκαγιά ξέσπασε από βραχυκύκλωμα, έξοδοι κινδύνου δεν υπήρχαν, κάθε εκατοστό χώρου ήταν εξαιρετικά πολύτιμο για να ξοδευτεί σε κάτι τόσο... πολυτελές όσο η ασφάλεια των εργαζομένων. Το συγκεκριμένο εργοστάσιο έραβε ρούχα κυρίως για τη γερμανική αλυσίδα C&A και για την αμερικανική Walmart, αλλά αυτό ήταν απλά... σύμπτωση. Θα μπορούσαν να έραβαν για οποιονδήποτε- και ο ιδιοκτήτης του είχε υπογράψει όπως οι περισσότεροι υπεργολάβοι στην Ασία ένα συμβόλαιο με τους πελάτες του, ότι τάχα θα ίσχυαν όλοι οι κανονισμοί του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας. Ότι θα υπήρχαν μέτρα ασφαλείας και υγιεινής, ότι δε θα δούλευαν παιδιά, ότι θα ίσχυε «οροφή» στις υπερωρίες. Οι ιδιοκτήτες υπογράφουν εν γνώσει τους ότι ποτέ δεν θα ελεγχθούν ή ότι οι όποιοι σπάνιοι έλεγχοι, θα γίνονται μετά από έγκαιρη προειδοποίηση, κι από προσωπικό επιρρεπές στο να κάνει τα στραβά μάτια. Κι αν η τραγωδία στο συγκεκριμένο εργοστάσιο έγινε γνωστή, διότι δύσκολα αγνοούνται 110 νεκροί μονομιάς, ακόμη κι αν πεθαίνουν στο μακρινό Μπαγκλαντές, οι αντίστοιχες λιγότερο «εντυπωσιακές» τραγωδίες με λιγότερα θύματα, είναι καθημερινές και δε φτάνουν ποτέ στα αυτιά των ανυποψίαστων καταναλωτών.

 

Για ένα δολάριο την ημέρα

 

Οι ράφτρες που κάηκαν στο Μπαγκλαντές δούλευαν για ένα δολάριο τη μέρα, χώρια οι υπερωρίες, που μπορεί μ' αυτές το μεροκάματό τους να έφτανε στο 1,5 δολάριο! Δούλευαν στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη και πάνω στις μηχανές, κακοσυντηρημένες και κακοφωτισμένες για να γίνεται η δουλειά τους ακόμη πιο δύσκολη- και το κόστος να παραμένει χαμηλό. Για κάθε μπλουζάκι που πουλιέται στην Αθήνα, στο Παρίσι ή στο Μόναχο 20 ευρώ, στα χέρια της ράφτρας φτάνουν 15 λεπτά, στις... ακριβές χώρες, όπως το Μπ