Μετά το Σεπτέμβρη τι; του Σπύρου Βαζούρα

Tweet

«Μετά το Σεπτέμβρη τι;» του εκπ/κού Σπύρου Βαζούρα

Ο φετινός Σεπτέμβρης αποτέλεσε ένα κομβικό σημείο για το συνδικαλιστικό κίνημα των καθηγητών στη Δημόσια Εκπαίδευση. H προαναγγελλομένη σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική πραγματοποιήθηκε αλλά έληξε σύντομα και μάλλον άδοξα. Και το σημαντικότερο, ανέδειξε το εύρος ενός στρατηγικού αδιεξόδου. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Η κυβερνητική πολιτική που εφαρμόζεται, υλοποιώντας τις μνημονιακές δεσμεύσεις της χώρας, αναδεικνύει

ξεκάθαρα τη θέση και την «προτεραιότητα» ενός δημόσιου αγαθού, όπως η εκπαίδευση, σε μια Αποικία Χρέους. Κατάργηση ή υποβάθμιση βασικών και υποστηρικτικών εκπαιδευτικών δομών (ειδικότητες τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης, ενισχυτική διδασκαλία, ειδική αγωγή, ολοήμερα δημοτικά σχολεία κ.α.), υποχρηματοδότηση, περιοριστική καταγραφή εκπαιδευτικών αναγκών, δραστική μείωση εκπαιδευτικού προσωπικού αποτελούν μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά που συνθέτουν το νέο τοπίο στο χώρο της Δημόσιας Εκπαίδευσης.

Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, στην αποδόμηση της εργασιακής ασφάλειας των εκπαιδευτικών και στην μετατροπή της εργασίας σε απασχόληση. Εκεί εστιάζεται και η στρατηγική της κυβέρνησης με τις αναγκαστικές μεταθέσεις, τη διαθεσιμότητα – κινητικότητα - απολύσεις 2.500 εκπαιδευτικών της Τεχνικής Εκπαίδευσης και τις μετατάξεις 4.600 εκπαιδευτικών ειδικοτήτων της Μέσης Εκπαίδευσης. Ο εργασιακός μεσαίωνας που ετοιμάζεται για τους εκπαιδευτικούς γίνεται από όλους αντιληπτός.

Και θα μπορούσε, ίσως, ένας «ουδέτερος» παρατηρητής να μιλήσει για την ανάγκη ενός εξορθολογισμού στη διαχείριση και την αξιοποίηση του εκπαιδευτικού δυναμικού βλέποντας τις κυβερνητικές επιλογές από μια τέτοια οπτική. Αλλά ακόμη και στη περίπτωση αυτή, είναι φανερό ότι περισσεύει η τυφλή νεοφιλελεύθερη εμμονή, υπερτερεί η μνημονιακή δέσμευση και απουσιάζει ένα εθνικό σχέδιο προσαρμογής που να αξιολογεί τις πραγματικές ανάγκες της εκπαίδευσης στη χώρα.

Από την άλλη πλευρά, το εκπαιδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα καλείται να αντιμετωπίσει πειστικά τη νέα πραγματικότητα και να δώσεi απαντήσεις. Η ένταση της πολύπλευρης κυβερνητικής επίθεσης στο χώρο της Δημόσιας Εκπαίδευσης συσπειρώνει τους καθηγητές και δημιουργεί –ήδη από την περασμένη άνοιξη– πρωτόγνωρες, ευνοϊκές συνθήκες συνδικαλιστικής παρέμβασης και διεκδίκησης (μαζική συμμετοχή σε συνελεύσεις, ριζοσπαστικοποίηση, ενότητα στη βάση).

Όμως, οι δύο βασικές συνδικαλιστικές εκδοχές –τόσο ο κυβερνητικός όσο και ο μηδενιστικός συνδικαλισμός- αδυνατούν να ανταποκριθούν στις νέες συνθήκες, να σχεδιάσουν, να προτείνουν. Δεν αντιλαμβάνονται την πολιτική ως σχέδιο, αξία, γνώση, μνήμη, πρόβλεψη, προοπτική.

Το 16ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ που πραγματοποιείται το καλοκαίρι αποτελεί μια χαμένη ευκαιρία. Οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού παραμένουν αμήχανες μπροστά στις ραγδαίες εξελίξεις. Οι δυνάμεις του μηδενιστικού συνδικαλισμού, οι παρατάξεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς παραμένουν εγκλωβισμένες, άλλες σε ξεπερασμένες αναλύσεις και πρακτικές, άλλες σε ιδεοληπτικές εμμονές και άλλες σε πολιτικές σκοπιμότητες, αδυνατούν να κερδίσουν σε αξιοπιστία. Καμιά διανοητική προσπάθεια για την παραγωγή νέων εργαλείων, ιδεών, συνθέσεων. Σε πείσμα της πραγματικότητας οριοθετούν για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς την «Μητέρα των μαχών».

Ο Σεπτέμβρης έρχεται και ο κλάδος των καθηγητών εισέρχεται μηχανιστικά σε μια πολιτική απεργία «διαρκείας», χωρίς σχέδιο και βραχυπρόθεσμους στόχους διεκδίκησης – διαπραγμάτευσης, χωρίς συμμαχίες. Το μέσο γίνεται αυτοσκοπός, η μονοδιάστατη πολιτική στόχευση σύντομα αποσυσπειρώνει, η συναισθηματική έξαρση εκτονώνεται, το αδιέξοδο γίνεται άμεσα ορατό και η εντυπωσιακή απεργιακή συμμετοχή της τάξης του 80-90% των τριών πρώτων ημερών καταρρέει τις επόμενες μέρες σε μονοψήφια ποσοστά.

Οι δύο κυρίαρχες συνδικαλιστικές εκδοχές -κυβερνητικός και μηδενιστικός συνδικαλισμός- αποτέλεσαν και αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου παρακμιακού νομίσματος. Ο καθένας για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικές αναλογίες, κατά τον ύστερο μεταπολιτευτικό κύκλο, οδήγησαν την ΟΛΜΕ σε μακρόχρονη αυτιστική λειτουργία και απαξίωση. Σήμερα, την κατευθύνουν σε στρατηγικό αδιέξοδο. Είτε δεν το αντιλαμβάνονται είτε παριστάνουν πως δεν το βλέπουν. Η άρση του αδιεξόδου προϋποθέτει την άρση των συνδικαλιστικών παθογενειών του ύστερου μεταπολιτευτικού κύκλου και μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την επιστροφή στην πραγματικότητα, την αληθινή πολιτική και την αξιοπιστία.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ρήξη, φ.97

Tags: Σπύρος Βαζούρας Tweet Share on

View the discussion thread.