Νόμος πλαίσιο ενός νέου μεσαίωνα

Tweet Κατηγορία: ΆρθραΑρθρογράφος: Νάσος Ηλιόπουλος

    Οποιαδήποτε προσπάθεια κατανόησης των συγκεκριμένων αλλαγών είναι καταδικασμένη να αποτύχει αν περιορίσει την οπτική της στο εσωτερικό του εκπαιδευτικού μηχανισμού, χωρίς να εξετάσει δηλαδή την τεράστια αλλαγή παραδείγματος που συντελείται στον χώρο της εργασίας     Του Νάσου Ηλιόπουλου
  Το νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί τη φυσική κατάληξη της εκπαιδευτικής πολιτικής που με συνέπεια έχουν ακολουθήσει εδώ και αρκετά χρόνια οι κυβερνήσεις του δικομματισμού. Τα

κριτήρια και οι στόχοι της συγκεκριμένης πολιτικής έχουν αποτυπωθεί ξεκάθαρα ήδη από το 1999 στο κείμενο που υπογράφηκε από 29 υπουργούς Παιδείας χωρών της Ευρώπης στην πόλη της Μπολόνια. Η κρισιμότητα του κειμένου ήταν τέτοια που ολόκληρη η διαδικασία αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ονομάστηκε «διαδικασία της Μπολόνια».

Οποιαδήποτε προσπάθεια κατανόησης των συγκεκριμένων αλλαγών είναι καταδικασμένη να αποτύχει αν περιορίσει την οπτική της στο εσωτερικό του εκπαιδευτικού μηχανισμού, χωρίς να εξετάσει δηλαδή την τεράστια αλλαγή παραδείγματος που συντελείται στον χώρο της εργασίας. Είναι ξεκάθαρο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία μετάλλαξη των εργασιακών σχέσεων η οποία επιβάλλεται από την ανάγκη διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου και καθίσταται δυνατή από τους αρνητικούς για τις δυνάμεις της εργασίας και της νεολαίας ταξικούς συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί.

Η πρώτη «ανάγκη» στην οποία η αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού μηχανισμού έρχεται να απαντήσει είναι η παραγωγή ενός νέου μοντέλου εργαζομένου. Βρισκόμαστε μπροστά σε μία διαδικασία μετατροπής των σχολών σε κέντρα κατάρτισης για τη γενιά της επισφάλειας. Τα προγράμματα σπουδών γίνονται πιο «ευέλικτα» παρέχοντας πολλούς τίτλους πτυχίων ενσωματώνοντας ουσιαστικά μία διαφορετικού τύπου ιεραρχία που αντιστοιχεί στην ιεραρχία στο εσωτερικό της παραγωγής. Στον νέο νόμο προβλέπεται η δυνατότητα παροχής πτυχίων σύντομου κύκλου στα ένα ή δύο χρόνια, καθώς και το σπάσιμο του μέχρι τώρα ενιαίου βασικού πτυχίου στα τρία χρόνια συν ένα που θα θεωρείται ως μεταπτυχιακό και για το οποίο θα καταβάλλονται δίδακτρα. Ταυτόχρονα η γενίκευση των πιστωτικών μονάδων ανοίγει τον δρόμο για ακόμα μεγαλύτερο κατακερματισμό των πτυχίων.

Το πρώτο αποτέλεσμα της παραπάνω διαδικασίας θα είναι η παραγωγή ενός στενά ειδικευμένου εργατικού δυναμικού πάνω στις εφήμερες ανάγκες της αγοράς εργασίας χωρίς συλλογική κατοχύρωση στους χώρους δουλειάς. Ενός εργατικού δυναμικού που στο σύνολο του εργασιακού του βίου θα είναι αναγκασμένο συνεχώς να επανακαταρτίζεται. Τη συγκεκριμένη «ανάγκη» έρχονται να καλύψουν οι σχολές δια βίου εκπαίδευσης προφανώς με δίδακτρα. Μέσα από την παραπάνω διαδικασία έχουμε άλλη μία μεταφορά κόστους από την εργοδοσία, το κόστος ειδίκευσης του εργατικού δυναμικού, το οποίο φορτώνεται στον ίδιο τον εργαζόμενο που θα διαγράφει με συνέχειες τον κύκλο κατάρτιση - επισφάλεια - ανεργία - νέα κατάρτιση. Η συγκεκριμέ