Ο κακός γραφικός χαρακτήρας και η τεχνολογία έδειξαν Σαίξπηρ

Tweet

The New York Times Για σχεδόν δύο αιώνες, οι λόγιοι φιλονικούσαν για το αν 325 αράδες από την έκδοση της «Ισπανικής Τραγωδίας» του Thomas Kyd από το 1602, ήταν ή δεν ήταν γραμμένες από τον ίδιον τον Σαίξπηρ. Πέρσι, ο Βρετανός μελετητής Μπράιαν Βίκερς χρησιμοποίησε μέθοδο ανάλυσης μέσω υπολογιστή και ισχυρίστηκε πως τα επικαλούμενα πρόσθετα μέρη ήταν όντως του Σαίξπηρ, ισχυρισμός που χαιρετίστηκε ως ο πιο

πρόσφατος θρίαμβος της υψηλής τεχνολογίας σαιξπηρικής αρχαιολογίας κειμένων. Αλλά τώρα, ένας άλλος μελετητής στο πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Οστιν, ισχυρίζεται ότι βρήκε κάτι πλησιέστερο σε μία απόλυτη απόδειξη χρησιμοποιώντας μια πιο παλιομοδίτικη μέθοδο: την ανάλυση του ακατάστατου γραφικού χαρακτήρα του Σαίξπηρ. Σε ένα τετρασέλιδο που θα περιληφθεί στο τεύχος Σεπτεμβρίου της επιθεώρησης Notes & Queries, ο Douglas Bruster ισχυρίζεται από τη μεριά του ότι διάφορα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πρόσθετων μερών -ανάμεσά τους και μερικές περίεργες αράδες που χτύπησαν σε κάποιος δύσπιστους ότι ξεχωρίζουν σαν μίμηση- μπορούν να αποδοθούν σε εκτυπωτικές παρανοήσεις του δύσκολου γραφικού χαρακτήρα του Σαίξπηρ. «Αυτό που έχουμε εδώ δεν είναι κακό γράψιμο, αλλά κακός γραφικός χαρακτήρας», είπε ο κ. Bruster σε τηλεφωνική συνέντευξη. Το να αποδίδει κανείς πατρότητα κειμένων στον Σαίξπηρ είναι μία επικίνδυνη υπόθεση. Το 1996, ο Ντόναλντ Φόστερ, ένας σκαπανέας στη μέσω υπολογιστών ανάλυση κειμένων, προκάλεσε την προσοχή με τη βεβαιότητά του ότι ο Σαίξπηρ ήταν ο συγγραφέας ενός σκοτεινού ελισαβετιανού ποιήματος με τίτλο «A Funeral Elegy», για να ανακαλέσει έξι χρόνια αργότερα όταν αναλύσεις εκ μέρους του Μπράιαν Βίκερς και άλλων απέδωσε το ποίημα σε άλλον δημιουργό. Αυτή τη φορά, αρχισυντάκτες κορυφαίων επιστημονικών εντύπων, στοιχηματίζουν πως ότι οι σχολαστικά διατυπωμένοι ισχυρισμοί του Douglas Bruster, που προεκτείνουν την προηγούμενη δουλειά του Βίκερς και άλλων, θα αντέξουν στην κριτική. «Δεν έχουμε καμία απόδειξη, αλλά έχουμε φθάσει όσο πιο κοντά γίνεται», είπε ο Ερικ Ράσμουσεν, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδας, στο Reno, και αρχισυντάκτης μαζί με τον Τζόναθαν Μπέιτ, των Απάντων του Σαίξπηρ που εκδίδει η Royal Shakespeare Company. «Νομίζω πως τώρα μπορούμε να πούμε με σχετική εγκυρότητα ότι ναι, αυτός είναι Σαίξπηρ», είπε ο Ράσμουσεν. «Εχει παντού τη σφραγίδα του». Ο Ράσμουσεν και ο Μπέιτ περιλαμβάνουν την «Ισπανική Τραγωδία» στη νέα έκδοση της Royal Shakespeare Company με όλα τα έργα στα οποία συνεργάστηκε ο Σαίξπηρ. Θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο. Και ο Douglas Bruster σκοπεύει να περιλάβει τα πρόσθετα μέρη στη νέα έκδοση του Riverside Shakespeare (το παλιό Bankside Shakespeare), που θα εκδοθεί το 2016. Αν συμφωνήσει ο ευρύτερος κόσμος των σαιξπηρολόγων, τα Πρόσθετα Αποσπάσματα θα γίνουν η πρώτη γενικώς αποδεκτή προσθήκη στον κανόνα από τότε που οι προσθήκες στο έργο του Kyd «Εδουάρδος Γ΄» άρχισαν να εμφανίζονται σε σχολιασμένες εκδόσεις στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η αποδοχή δεν είναι καθόλου βέβαιη. Πριν από τρία χρόνια, ορισμένοι είχαν αιφνιδιαστεί όταν η επιφανής εκδοτική σειρά Arden Shakespeare εξέδωσε το «Double Falsehood», ένα θεατρικό έργο του 18ου αιώνα, που επί μακρόν πολλοί πίστευαν ότι περιελάμβανε αποσπάσματα από το χαμένο έργο του Σαίξπηρ και του Τζον Φλέτσερ. Η Τϊφανι Στερν, καθηγήτρια του πρώιμου νεότερου δράματος στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και σύμβουλος έκδοσης στην Arden Shakespeare, εξήρε το εμπειρικό σφρίγος της εργασίας του Douglas Bruster αλλά ισχυρίστηκε πως ορισμένα από τα νέα στοιχεία υποκινούντο όχι τόσο από στέρεες αποδείξεις αλλά από την επιθυμία του εκδότη να είναι πιο κοντά στο πνεύμα του Σαίξπηρ από τους ανταγωνιστές του. Η προϊστορία Το Ελισαβετιανό Θέατρο ήταν ευρέως συνεταιριστικό, με τους θεατρικούς συγγραφείς να απομυζούν συχνά παλιά έργα ή να συνεργάζονται με άλλους δημιουργούς και από κοινού να γεννούν καινούργια, όπως έκαναν αργότερα οι σεναριογράφοι στο Χόλιγουντ. Τα πρόσθετα μέρη στην «Ισπανική Τραγωδία» του 1602, που εισήχθησαν πάνω από δέκα χρόνια αφότου ο Kyd έγραψε το έργο, ανανέωσαν το αιματοβαμμένο έργο εκδίκησης με δόσεις νέου ψυχολογικού ρεαλισμού που μόλις τότε είχε γίνει της μόδας. Η ιδέα ότι ο Σαίξπηρ θα μπορούσε να είχε γράψει τα πρόσθετα μέρη, που περιλαμβάνουν μία σκηνή ενός βαρυπενθούντα πατέρα για τον θάνατο του γιου του, στο ύφος του «Αμλετ», πρωτοεμφανίστηκε το 1883 από τον Σ. Τ. Κόλεριτζ. Αλλά αυτός ο ισχυρισμός είχε αναιμική υποστήριξη ακόμη τον 20ό αιώνα, ακόμη και όταν η πιο εξελιγμένη τεχνολογία των υπολογιστών εντόπισε έμμεσες γλωσσολογικές τεχνικές στα συγκεκριμένα αποσπάσματα που θα μπορούσαν να τα συνδέσουν με το υπόλοιπο έργο του Σαίξπηρ. Ο Douglas Bruster ομολόγησε ότι ήταν και ο ίδιος δύσπιστος έως ότου διάβασε το άρθρο του Βίκερς το 2012, που αποκάλυπτε σημαντικές ιστορικές αποδείξεις μαζί με γλωσσολογικές τεχνικές με τη βοήθεια μιας μεθόδου εντοπισμού αντιγραφής ανάμεσα σε μαθητές. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15/8/2013Tags: γραφικός χαρακτήραςΣαίξπηρ Tweet Share on

View the discussion thread.