Παιδιά ζητιανεύουν αντί να είναι στο σχολείο!

Κοινωνία

Της Λίλιαν Δαφερμάκη Σκηνές από τις εποχές των συσσιτίων αναβιώνουν σ’ ένα από τα πιο ιστορικά σχολικά συγκροτήματα του Ηρακλείου, το 8ο Δημοτικό, που βουλιάζει στην εγκατάλειψη και την παρακμή που “στοιχειώνει” το παλιό Ηράκλειο. Τι μπορεί να κάνει ένας εκπαιδευτικός όταν βλέπει το παπούτσι ενός παιδιού να κόβεται στα δύο και να επιδιορθώνεται με μονωτική ταινία; Όταν οι μαθητές χορταίνουν με συσσίτια και το σχολείο του απαξιώνεται και οδηγείται στα πρόθυρα της γκετοποίησης; Όλα αυτά στην «καρδιά» του Ηρακλείου,

στο 8ο Δημοτικό Σχολείο που βρίσκεται στην οδό Ταξιάρχου Μαρκοπούλου και απέχει λίγα μέτρα από το Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά. Το συγκριτικό πλεονέκτημα του σχολείου αυτού, ότι δηλαδή βρίσκεται σε μια περιοχή μέσα στον ιστορικό ιστό της παλιάς πόλης, έχει πλέον μετατραπεί στο χειρότερο μειονέκτημα του, αφού είναι η αιτία που βουλιάζει στην εγκατάλειψη και την παρακμή που «στοιχειώνει» το παλιό Ηράκλειο. Παρά τις πανηγυρικές εξαγγελίες ότι το ιστορικό κέντρο θα «αλλάξει πρόσωπο» και θα αναπτυχθεί μέσα από την περίφημη μελέτη ανάπλασης οι δημοτικές Αρχές “γύρισαν την πλάτη τους” στο παλιό Ηράκλειο που σταδιακά εγκαταλείφθηκε από τους ντόπιους κατοίκους του. Μια από τις πρώτες συνέπειες αυτής της πολιτικής διαχείρισης ήταν η ταυτόχρονη μείωση του μαθητικού πληθυσμού, και η αύξηση των μαθητών που προέρχονται από μετανάστες κυρίως την ανατολική Ευρώπη, από Ρομά και από περιθωριοποιημένα κοινωνικά στρώματα, που σήμερα ζουν σε σπίτια- ερείπια της παλιάς πόλης. Έτσι στο κτιριακό συγκρότημα του 8ου Δημοτικού Σχολείου, (που είναι ένα από τα πιο καλά διαμορφωμένα κτιριακά και λειτουργικά καθώς διαθέτει σημαντικό εξοπλισμό) ενώ κάποτε φοιτούσαν 250 παιδιά, σήμερα είναι εγγεγραμμένα 95, κάποια από τα οποία δεν παρακολουθούν κανονικά τα μαθήματά τους. Απ’ αυτά τα παιδιά ένα μεγάλο μέρος τους προέρχεται από οικογένειες αλλοδαπών και Ρομά, ενώ έχει μειωθεί δραστικά ο αριθμός των παιδιών των ντόπιων κατοίκων που φοιτούν στο σχολείο, καθώς επιλέγουν να τα στέλνουν σε άλλα σχολικά συγκροτήματα. Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου στην καθημερινότητα τους βρίσκονται αντιμέτωποι με δεκάδες προβλήματα, με αποτέλεσμα να παρέχουν περισσότερες κοινωνικές υπηρεσίες παρά εκπαιδευτικό έργο. Ένας σημαντικός αριθμός παιδιών ζει από τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής που παρέχει καθημερινά το φαγητό τους, το οποίο οι οικογένειες τους δεν μπορούν να τους προσφέρουν αφού στα σπίτια που ζουν δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα και νερό. Όσο φαγητό περισσέψει, τα παιδιά το παίρνουν στο σπίτι για να εξασφαλίσουν και το βραδινό τους γεύμα. Οι δάσκαλοι στην καθημερινότητά τους αναγκάζονται να περνούν από τα σπίτια των μαθητών για να παροτρύνουν τις οικογένειές τους (που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης) να τα αφήσουν να πάνε στο σχολείο, κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες και για να προχωρήσουν μαθησιακά τα παιδιά αλλά και για να διατηρηθεί η σταθερότητα του σχολικού περιβάλλοντος που είναι τόσο σημαντική στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ένα μεγάλο μέρος μαθητών ζει μέσα σε τρώγλες σε τραγικές συνθήκες, μέσα στις οδούς Γιαννίκου, Σπιναλόγκας που ο δήμος είχε δεσμευτεί εδώ και χρόνια ότι θα αναδείξει ως πολιτιστικές διαδρομές σύνδεσης του κέντρου της πόλης με το Πολιτιστικό Κέντρο και σήμερα οι περισσότεροι φοβούνται ακόμα και να περάσουν… Όπως χαρακτηριστικά τονίζει η διευθύντρια του σχολείου Γ. Τουτουζόγλου, δυστυχώς όσοι μαθητές χάνουν τα μαθήματα αφήνουν κενά που δεν καλύπτονται διότι δεν υπάρχει το υποστηρικτικό περιβάλλον του σπιτιού, που να μπορέσει να βοηθήσει τα παιδιά να διαβάσουν, αφού συνήθως οι γονείς μιλούν άλλη γλώσσα. Εμείς κάνουμε πραγματικά ό,τι μπορούμε για να διασφαλίσουμε τη συμμετοχή των παιδιών στο σχολείο αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο. Παιδιά που διαπιστώνουμε ότι λείπουν από το σχολείο τα βλέπουμε λίγο παραπάνω να ζητιανεύουν, ή να μεταφέρονται σε άλλες πόλεις για να πουλούν μπαλόνια για να ζήσουν οι οικογένειες τους. Εκτός από το μείζον θέμα της συμμετοχής των μαθητών στο σχολείο η καθημερινότητα των εκπαιδευτικών φορτίζεται οδυνηρά και από άλλα σκηνικά που προκύπτουν. Όπως για παράδειγμα όταν κόπηκε στα δύο το παπούτσι ενός μαθητή και οι δάσκαλοι αναγκάστηκαν να το ενώσουν με μονωτική ταινία για να μπορέσει το παιδί να περπατήσει!! Μετά από παρεμβάσεις των εκπαιδευτικών του σχολείου, υπήρξε μια πολύ σημαντική προσφορά από το «Χαμόγελο του Παιδιού» που έστειλε μια οργανωμένη ομάδα η οποία εξέτασε τους μικρούς μαθητές, προκειμένου να συμπληρώσουν το ατομικό βιβλιάριο υγείας. Παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη και μια προσπάθεια με την υπηρεσία Κοινωνικής Πρόνοιας του δήμου, προκειμένου να ελεγχθούν τα εμβόλια των παιδιών και να γίνει μια προσπάθεια προμήθειας τους ώστε οι μαθητές να εμβολιαστούν. Ωστόσο τα προβλήματα παραμένουν και αυγατίζουν με τη σταδιακή συρρίκνωση του αριθμού των παιδιών που φοιτούν στο σχολείο, με αποτέλεσμα η λειτουργία του να απαξιώνεται όλο και περισσότερο και μοιραία να εκφράζονται φόβοι ότι μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε κλείσιμο. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν κυριολεκτικά καταστροφική. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πριν να οδηγηθούν τα πράγματα σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις θα πρέπει να υπάρξει μια συγκροτημένη προσπάθεια για να σταματήσει η περιθωριοποίηση του σχολείου. Όπως όμως είναι φανερό, η επίλυση ενός τέτοιου προβλήματος με βαθιές κοινωνικές προεκτάσεις δεν μπορεί να δρομολογηθεί μόνο μέσα από το σχολείο, αλλά και κυρίως έξω από αυτό. Είναι προφανές ότι έχουν σοβαρότατη ευθύνη και πρέπει να κινητοποιηθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς και παράγοντες με κορυφαίο το Δήμο Ηρακλείου, που είναι βαθύτατα εκτεθειμένος όσο δεν υλοποιεί τις πολιτικές δεσμεύσεις του για την ανάπλαση της παλιάς πόλης η οποία μπορεί να απελευθερώσει την περιοχή από την εσωστρέφεια και την παρακμιακή εγκατάλειψη. Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ (Κρήτη)Tags: Κρήτημαθητέςσχολείοσυσσίτια