Στις Σκουριές εμφανίστηκε ένα νέο είδος θηλαστικού

Tweet Κατηγορία: Κοινωνία

  του Νίκου Καρανίκα   Την Κυριακή 21/10/12 στο βουνό Κάκαβο της Χαλκιδικής έκανε την εμφάνισή του ένα νέο είδος θηλαστικού που μετά από κάποια χρόνια εκπαίδευσης στα ανθρώπινα κορμιά των διαδηλωτών, με αίμα και χημικά, κατέληξε να κανιβαλίζει. Ο κανιβαλισμός αυτών των θηλαστικών δεν έχει κανόνες, αξίες, ιδανικά. Δεν συμπεριφέρεται με όρους πολεμικούς, εχθρότητας και αντιπάθειας. Έχει χαρακτηριστικά τυφλής βίας, ωμής έκφρασης

της επιθυμίας για πόνο από βασανισμό με συνοδεία προσβολής της αξιοπρέπειας και αδιαφορία για τον θάνατο- λόγω της απόλαυσης των πράξεων. Δεν συμπεριφέρθηκαν ούτε ως πολεμιστές σε πόλεμο, που σέβονται την ήττα του εχθρού που υποχώρησε μεταφέροντας τα θύματά του.     Η διαμαρτυρία των κατοίκων της Χαλκιδικής, μαζί με ανθρώπους της ευρύτερης περιοχής, έλαβε τέλος λόγω της στρατιωτικής υπεροχής των ΜΑΤ και των χημικών που έριχναν, μαζί με σφαίρες πλαστικές και καπνογόνα. Αρχίσαμε να φεύγουμε υποχωρώντας, μαζεύοντας ανθρώπους κάθε ηλικίας που έπεφταν στο χωματόδρομο αλλά και στις φυλλωσιές μέσα στο δάσος. Ένα τόσο όμορφο μέρος άρχισε να γίνεται πεδίο βαρβαρισμού από τα θηλαστικά του κράτους. Έριχναν τις σφαίρες λες και είναι ευχές, λόγια και βρισιές και όχι κάτι που οδήγησε κόσμο σε νοσοκομεία, με ράμματα, λάμες και γύψους. Τα περισσότερα καπνογόνα, που εκτοξεύονταν από όπλα και όχι από φαντασία, ρίχνανε οριζόντια κατευθείαν επάνω μας, στα κορμιά μας και μόνο χάριν της ανθρωπιάς που αψηφούσε τον κίνδυνο και σταμάταγε να τρέχει για να σωθεί σηκώνοντας τραυματίες, κουβαλώντας λιπόθυμα άτομα είτε από τα χημικά είτε από το χτύπημα του καπνογόνου στο κεφάλι.   Τα έβλεπα να γίνονται και δεν προλάβαινα να τα αντιμετωπίσω. Ανάλογα πράγματα ξαναζήσαμε και σε άλλες διαδηλώσεις και η ψυχραιμία μου με συνόδευε, μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει χειρότερα αλλά όχι κάτι τόσο διαφοροποιημένο, τόσο απάνθρωπο.     Είχαμε τελειώσει, φεύγαμε με τα πόδια και κατευθυνόμασταν στα παρκαρισμένα οχήματα και μόλις βγήκαμε στο δημόσιο δρόμο αρχίσαμε να βάζουμε τραυματίες στα αυτοκίνητα που ήταν εκεί παρκαρισμένα. Κοιτάγαμε να δούμε απώλειες, μετράγαμε χαμένους στο δάσος, υποθέταμε συλλήψεις και έμπαιναν όλοι στα αυτοκίνητα και στις καρότσες τους.   Είχε τελειώσει νομίζαμε η μάχη, η διαδήλωση, η κατάσταση με τα ΜΑΤ και φεύγαμε, όλος ο κόσμος, μέχρι που είδαμε τους κανιβάλους να πηδάνε στον δρόμο...αφού μας ακολουθούσαν εφτάμιση χιλιόμετρα, σε απόσταση ενός χιλιομέτρου, σαν ύαινες περιμένοντας να ξαποστάσουμε αμέριμνοι.   Πρώτη φορά είδα και έζησα τέτοια βια, τέτοια βαρβαρότητα. Δεν το πίστευα, ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο και μάλιστα από κρατικούς υπαλλήλους. Πέταγαν ασταμάτητα τα χημικά και τα καπνογόνα πάνω μας και όρμησαν στα αυτοκίνητα και τράβαγαν τον κόσμο έξω και τον χτύπαγαν πριν τον συλλάβουν. Κόσμος πάνω σε καρότσες των αγροτικών αυτοκινήτων βρέθηκαν αντιμέτωποι με κανιβάλους που τους έριχναν καπνογόνα, πριν τους βασανίσουν.     Σπάσανε τα παρμπρίζ και πετάξανε μέσα στα αμάξια χ