Το απόλυτο τίποτα…, της Μαρίας Κάρμα

Το απόλυτο τίποτα…

Φθινόπωρο του 1998

Γεννήθηκε το ΤΕΕ , έτσι βαφτίστηκε η τότε τεχνική εκπαίδευση…

Η ειδικότητά μου για πρώτη φορά στην εκπαίδευση

Θέλετε περιέργεια, θέλετε η ανάγκη της αλλαγής είπα να δω πως λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα και εσωτερικά.

Έκανα αίτηση και με πήραν σε τρεις μέρες. Δεν μπορούσα καν να το πιστέψω. Μου ζήτησαν να βρω άτομα με πτυχίο και να τα πάω. Μας έψαχναν.. μου εξήγησαν , και βρήκα συναδέλφους, και στελεχώσαμε τα σχολεία

Αλλά κανείς δεν μας είπε ότι είχαμε ημερομηνία λήξεως..

Και... πρώτη φορά σε αίθουσα.. μπροστά σε 20 ζευγάρια μάτια.. Άλλα γεμάτα προσμονή για μάθηση, άλλα αδιάφορα, κάποια να κοιτάζουν με περιέργεια και κάποια άλλα να περιμένουν υπομονετικά το κουδούνι. Η πρώτη επαφή με το σχολείο και ο μεγάλος έρωτας.

Ρώτησα για βιβλία, για αναλυτικά προγράμματα, για ωρολόγια προγράμματα και βρέθηκα μπροστά στο απόλυτο τίποτα, αυτό που έπρεπε να μετατρέψω σε αριθμούς.

Αριθμούς σελίδων χειρόγραφων σημειώσεων, αριθμούς ασκήσεων εργαστηριακών, αριθμούς παραγγελιών και προμηθειών για να λειτουργήσουν τα ανύπαρκτα εργαστήρια που στήσαμε με πολύ κόπο χρόνο και μεράκι και έτσι γεμίσαμε τα κενά ενός ανύπαρκτου κράτους που δημιούργησε ένα σχολείο κάποια νύχτα στο πόδι.

2002 για πρώτη φορά η ειδικότητα μπαίνει στην ΣΕΛΕΤΕ. Είπαν οι ειδικοί ότι πρέπει να έχουμε το πτυχίο αυτής για να διοριστούμε και φοιτήσαμε , τρέχοντας χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια μας , με μικρά παιδιά και δουλεύοντας το πρωί στα σχολεία μας.

Φθινόπωρο 2006

Γεννήθηκε το ΕΠΑΛ και η ΕΠΑΣ όπου κάποιοι σοφοί θεώρησαν ότι πλέον δεν έχουμε θέση σε ένα επαγγελματικό λύκειο αλλά σε μια επαγγελματική σχολή. Και οι ώρες μειώνονται, και τα τμήματα συρρικνώνεται γιατί ξέχασαν κάποιοι ότι όταν μια ειδικότητα έχει πρόσβαση στην ανώτερη εκπαίδευση πρέπει να έχει δικαίωμα ο μαθητής να διεκδικήσει θέση εκεί και όχι να του το στερούν.

Και πάλι όμως κανείς δεν μίλησε για ημερομηνία λήξεως…

Και άρχισε η ανασφάλεια, η πίεση , αλλά ήμασταν δημόσιοι υπάλληλοι μέχρι που και αυτό άλλαξε και γίναμε κρατικοί υπάλληλοι.

Και ήρθε το σήμερα όπου η πολιτεία μας έκρινε ΠΕΡΙΤΟΥΣ.

Η πολιτεία, μας πέταξε μέσα σε ελάχιστο χρόνο και μαζί με μας δεκάδες χιλιάδες μαθητές που στελεχώνανε τα τμήματα υγείας.

Η πολιτεία έκρινε πως οι μαθητές μας, είναι εύκολο να αλλάξουν πορεία, σκέψεις, όνειρα στόχους… αλλά θυμήθηκε, αφού τους κατάργησε να τους δώσει επαγγελματικά δικαιώματα, αυτά που εδώ και χρόνια τους χρώσταγε.

Αλλά ξέχασα, για αυτούς οι μαθητές μας είναι και ήσαν μαθητές ενός κατώτερου θεού…

Και ξέρετε γιατί; Γιατί ποτέ δεν έμαθαν για τα ποσοστά επιτυχίας που είχαν στις πανελλαδικές και για αυτούς ήσαν και αυτοί απλοί αριθμοί…

Και ξέρετε γιατί είχαν επιτυχίες; Γιατί εμείς οι τεμπέληδες εκπαιδευτικοί της τεχνικής εκπαίδευσης αγωνιζόμασταν μαζί τους και τους πιέζαμε, και τους εμψυχώναμε…

Έχω δυο γιούς, πρώην μαθητές του ΕΠΑΛ ΑΙΓΙΟΥ και νυν φοιτητές σε πολυτεχνικό τμήμα, στο πανεπιστήμιο του Αιγαίου.

Ο μεγάλος μου εχει τελειώσει το τμήμα νοσηλευτικής.

Νοιώθω σήμερα την ανάγκη να ευχαριστήσω τις καθηγήτριές του, αυτές από το υγείας πρόνοιας που του έδωσαν την ευκαιρία της μόρφωσης. Που του έδωσαν την εισαγωγή του σε ένα πανεπιστήμιο, που του έδωσαν τις γνώσεις να παρέχει σοβαρές πρώτες βοήθειες στον συνάνθρωπο του.

Αυτές που από χθες βρίσκονται μαζί μου στις λίστες του θανάτου… απλά νούμερα .. τυχαία ονόματα….

Γιατί κάποιοι τόλμησαν και έβγαλαν λίστες με τα ονόματά μας πριν καν να υπογραφτούν, και επειδή τρέμουν μην τους ξεφύγουμε, υπάρχουμε σε δύο λίστες αυτήν της Αχαΐας αλλά και της δυτικής Ελλάδος.

Τόσος αγώνας για το τίποτα

15 χρόνια για ένα τίποτα

15 χρόνια όπου κανείς δεν μου είπε ότι είχα ημερομηνία λήξεως

Κανείς δεν μου είπε ότι ήμουν ένας απλός αριθμός…

Μαρία Κάρμα

ΠΕ18Ο4 ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ε.Λ.Μ.Ε Β ΑΧΑΙΑΣ