Το τενεκεδένιο ταμπούρλο της εκπαίδευσης, της Αγγελικής Γεωργοτά

Tweet

« Το τενεκεδένιο ταμπούρλο της εκπαίδευσης», Γεωργοτά Αγγελική

Στο Τενεκεδένιο ταμπούρλο ο Γκύντερ Γκρας περιγράφει με απαράμιλλο τρόπο την εμπειρία του μικρού- νάνου Όσκαρ από την πρώτη του μέρα στο σχολείο . Σε ένα σχολείο της Γερμανίας γύρω στα 1930.Πειθαρχία, ωρολόγιο πρόγραμμα αυστηρά κατανεμημένο στις ημέρες της εβδομάδας, συρρίκνωση της σκέψης και αποκλεισμός του διαφορετικού.

Όλο το κλίμα προετοιμάζει την άνοδο του φασισμού.

Το σημερινό σχολείο στην Ελλάδα του 2013 δε θυμίζει σε τίποτα αυτό το αυταρχικό κατασκεύασμα. Ή μήπως το θυμίζει; Εξετάσεις από την Ά Λυκείου , πρόγραμμα πολλαπλών μαθημάτων ,απουσία δραστηριοτήτων αθλητικών ή πολιτιστικών ,αν δεν υπάρχει προσωπική θέληση από κάποιον εκπαιδευτικό. Και αυτό σε ώρες εκτός διδασκαλίας, πράγμα που σημαίνει , ότι χρειάζεται πολύ διάθεση και χρόνος από τους μαθητές , για να συμμετέχουν σε αυτές τις πρωτοβουλίες. Το εκπαιδευτικό σύστημα συμπιέζει προσωπικότητες, φτιάχνει καλούπια σαν τον Προκρούστη και στριμώχνει τα όνειρα των παιδιών. Ασυνείδητα; Αν ζούσαμε στην εποχή των παγετώνων , θα έλεγα ναι. Μα ζούμε σε ένα καθαρά καταναλωτικό και κεφαλαιοκρατικό σύστημα που οι λίγοι θέλουν να αποφασίζουν για τους πολλούς. Και οι πολλοί πρέπει να κοιμούνται , για να ακολουθούν πιστά τις οδηγίες που θα τους δώσουν οι λίγοι.

Και ο καθηγητής θα μου πείτε;

Φέτος είναι ακόμη περισσότερο δεμένος και καταδικασμένος σε ένα μονότονο και εξαντλητικό μάθημα , που έχει μοναδικό στόχο -εκπεφρασμένο από το Υπουργείο Παιδείας - την ολοκλήρωση της Ύλης. Η Ύλη παίρνει μορφή φαντάσματος και απλώνεται πάνω από τα κεφάλια μας σαν δαμόκλειος σπάθη. Ο χρόνος τρέχει, το κουδούνι χτυπάει , μαθητές και καθηγητές μένουν μετέωροι, να αιωρούνται μέσα στο φουσκωμένο μπαλόνι του εκπαιδευτικού συστήματος. Ο χρόνος ισοδυναμεί με χρήμα που δεν πρέπει να ξοδεύεται σε «ανούσιες» ασχολίες, χορός, μουσική, θέατρο, αθλητισμό, ζωγραφική ….Αυτές είναι δραστηριότητες που εξανθρωπίζουν το άτομο , προκαλούν τη σκέψη του, αυξάνουν τις διαισθητικές του ικανότητες. Ο καθηγητής συμπιέζεται έτσι μέσα σε υποχρεώσεις εντελώς διεκπεραιωτικές και στέκεται σαν το μπαμπούλα σε τάξεις είκοσι επτά ατόμων προσπαθώντας να κρατήσει τις ισορροπίες.

Τόσο τραγικά θα μου πείτε τα πράγματα; Όχι , βέβαια , γιατί το κλίμα του σανατορίου το αντιστρέφουν οι μαθητές που ζουν ,ονειρεύονται ,επιθυμούν, επιδιώκουν. Μαζί τους και μια πλειοψηφία καθηγητών που αγνοεί τις συνθήκες και βλέπει πίσω από τα γράμματα των βιβλίων ψυχές να τρεμοπαίζουν, όνειρα να ξεθαρρεύουν και αφήνει την κιμωλία να σχεδιάσει γραμμές καμπύλες και χρωματιστές , όχι μόνο κάθετες ή οριζόντιες. Αρκεί όμως αυτό; Φτάνει μόνο η υαλοκτόνος φωνή του Όσκαρ για να θρυμματίσει το εξετασιοκεντρικό σύστημα του σχολείου που απαιτεί να τετραγωνίσει τον κύκλο; Δεν πρέπει η παιδεία να αλλάξει μορφή; Να σπάσει το τσόφλι της ανίας και να αφήσει τους μαθητές να αναπνεύσουν ελεύθεροι; Πώς θα γίνει αυτό με συνεχείς εξετάσεις ; Όταν κάθε αλλαγή περιστρέφεται γύρω από την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο; Πού θα πάνε οι μαθητές που δεν επιθυμούν μια θέση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση; Ή η μόρφωση δεν είναι για όλους; Πώς αλλάζουν βιβλία, συστήματα, χωρίς καμία επιμόρφωση των εκπαιδευτικών; Μη μου απαντήσετε ότι φταίνε οι εκπαιδευτικοί για το σχολικό σύστημα. Είναι ο εύκολος στόχος και νομίζω ότι πια υποτιμάμε τη νοημοσύνη μας .

Εν έτει 2013 ο Όσκαρ του Τενεκεδένιου ταμπούρλου κρούει τις μπαγκέτες του. Μήπως ο ήχος του τυμπάνου του πρέπει να μας προβληματίσει;

Tags: Αγγελική Γεωργοτά Tweet Share on

View the discussion thread.