Μπορεί ο Τσίπρας να «τραβήξει το κάρο» ή είναι μέρος του προβλήματος;

Η αμηχανία στην Κουμουνδούρου είναι εμφανής. Από τα μέσα Μαΐου, το κλίμα γύρισε σε βάρος τους. Στις τέσσερις τελευταίες δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας η ΝΔ έχει πάρει κεφάλι, στις τρεις τελευταίες η διαφορά ανοίγει από 1,8 ως 2,8 μονάδες. Τεχνητό ή όχι το κλίμα (virtual reality story το χαρακτήρισε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του για την ενημέρωση και τα ΜΜΕ) λειτουργεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει. Μια εξήγηση είναι η Κύπρος. Μετά την άρδην υποχώρηση των Κυπρίων από το όχι τους, η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου δεν πιστεύει ότι ακύρωση του μνημονίου συνάδει με την παραμονή της χώρας στο ευρώ, στο 75% μέτρησε αυτό το ποσοστό η GPO, μόλις το 51% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι ακύρωση του μνημονίου και ευρωζώνη συμβιβάζονται, το 45% δεν το πιστεύει, δεν πιστεύει την κεντρική γραμμή του κόμματος. Η αμφιβολία ευνοεί μικρά, πιο ριζοσπαστικά σχήματα στα αριστερά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι δημοσκοπήσεις μετρούν είτε το «Σχέδιο Β» του Αλαβάνου είτε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κοντά στο 2% και το ΚΚΕ πάντα πιο ανεβασμένο από τα εκλογικά του ποσοστά. Το ποσοστό που χάνει εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κρίσιμο για τη διαφορά. Πέρα από αυτό όμως ο κ. Τσίπρας έχει ένα πολύ σοβαρότερο πρόβλημα. Το Φθινόπωρο ακόμα, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε ότι «έρχεται». Αυτό το momentum έχει χαθεί εντελώς και συμβάλλει την υποχώρηση των ποσοστών του. Ακόμα χειρότερα, η δημοτικότητα του κ. Τσίπρα υποχωρεί σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ο ίδιος δεν δείχνει πια σε θέση να βγάλει το κάρο από τη λάσπη. Στον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να εξηγήσουν την αρνητική εξέλιξη με αλχημείες, υποστηρίζουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό «αντιμνημονιακών ψηφοφόρων» δεν απαντάει στις δημοσκοπήσεις, επιχειρώντας έτσι εμμέσως, να τις απαξιώσουν. Όσο πιο εμφανής γίνεται η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ , τόσο πιο φανερά γίνεται αυτό «Πάμε καλά. Κι αν δε το καταλαβαίνετε, μπορούμε να σας δείξουμε και τρεις δημοσκοπήσεις να πειστείτε και να το καταλάβετε», είπε ο κ. Τσίπρας τη Δευτέρα. Μια πιο «ιδεολογικοποιημένη εξήγηση» είναι ότι οι αντιμνημονιακοί πολίτες δεν έχουν πειστεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει το μνημόνιο, όταν πειστούν θα συρρεύσουν. Πράγματι το 75% σχεδόν των πολιτών, κατά τη GPO δεν πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει το μνημόνιο. Το να αποδίδεις εκεί όμως τη δημοσκοπική σου υποχώρηση είναι μια εξήγηση καθ’ υπέρβαση, που μάλλον δεν οδηγεί στα σωστά συμπεράσματα. Προπάντων γιατί αποστρέφει το βλέμμα από τα αυτονόητα. Στον κόσμο είναι αδιάφορο αν η βελτίωση είναι πραγματική ή εικονική, μετά από τρία τραγικά χρόνια θέλει την ελπίδα. Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ δεν καλλιεργεί καμιά ελπίδα, βάφει το μέλλον μαύρο, βλέπει καταστροφές στον ορίζοντα, δημιουργεί απαισιοδοξία. Αυτό όμως δεν δημιουργεί ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά απογοήτευση. Στην λάθος ρητορική πρέπει να προστεθεί και η ανύπαρκτη πειστικότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δέκα μήνες μετά τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σε θέση να αρθρώσει πέντε πειστικές προτάσεις για τον φλέγον θέμα της Οικονομίας, εκτός και αν στην Κουμουνδούρου νομίζουν ότι η αύξηση της φορολογίας και η συμμαχία του Νότου κατά της Μέρκελ πείθουν. Το πρόβλημα είναι σύνθετο. Το οικονομικό επιτελείο του κ. Τσίπρα σίγουρα θα μπορούσε να μιλήσει τη γλώσσα του ρεαλισμού (κάποιοι, όπως ο κ. Γ. Σταθάκης , το κάνουν ήδη με θέσεις εκτός γραμμής, π.χ. για την ΑΟΖ ή το Ελληνικό). Ωστόσο η γλώσσα του ρεαλισμού θα άνοιγε ακόμα ένα εσωκομματικό μέτωπο. Ο κ. Τσίπρας προτιμά να λέει πράγματα που αρέσουν σε όλους. Αρέσουν αλλά δεν τα πιστεύουν. Το μείζον πρόβλημα, που αποτελεί κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι, ότι ο κ. Τσίπρας έχει γίνει μέρος του προβλήματος, με την ανοχή που επιδεικνύει απέναντι στην εσωκομματική του αντιπολίτευση. Τους τελευταίους μήνες, ο ελληνικός λαός έχει γίνει μάρτυρας σφοδρών συγκρούσεων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, από τις οποίες ο κ. Π.Λαφαζάνης δεν έχει βγει χαμένος. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει την εικόνα ενός βαθύτατα διχασμένου κόμματος και με αυτήν την εικόνα θα πάει ως το συνέδριο. Αυτό όμως ουδόλως έχει βοηθήσει τον κ. Τσίπρα. Στο ελληνικό συλλογικό θυμικό, οι αρχηγοί καταξιώνονται στις εσωτερικές διαμάχες, η πυγμή του αρχηγού θεωρείται κάτι αυτονόητο. Ο κ. Τσίπρας δεν την έχει επιδείξει ακόμα και δημιουργεί αμφιβολίες αν θα την επιδείξει. Και γι’ αυτό χάνει, ας μην ξεχνάμε πως το 23% από το 27% του Ιουνίου έχει συνηθίσει αλλιώς… Θέμης Δαγκλής