Χίντενμπουργκ και Πρετεντέρης

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο με αφορμή την κυριακάτικη αρθρογραφία του Γιάννη Πρετεντέρη , σχετικά με το ότι «η αριστερή τραγουδίστρια που κλέβει την Εφορία είναι το ίδιο κοινωνικά αποτρόπαια με τον μαυροντυμένο φουσκωτό που δέρνει Πακιστανούς», δημοσιεύθηκε εχθές από τον Γιώργο Παναγιωτάκη. Ορμώμενος από τις απόψεις Πρετεντέρη περί νομιμότητας και ανομίας, αλλά και, δευτερευόντως, από τη θέση του Στέφανου Κασιμάτη υπέρ της «θεωρίας των άκρων», ο άνθρωπος του λόγου και της τέχνης, Γιώργος Παναγιωτάκης, από τις ηλεκτρονικές στήλες της Lifo, καταθέτει τη δική του άποψη, με παρέμβαση που τιτλοφορείται «Χίντενμπουργκ και Πρετεντέρης: Όπου κάποιοι ευχαριστούν τη Χρυσή Αυγή και τη ρατσιστική βία».   Ακολουθεί το ακριβές κείμενο:  «Σε πρόσφατο άρθρο του στο Βήμα, ο Γιάννης Πρετεντέρης υποστήριξε ότι «η αριστερή τραγουδίστρια που κλέβει την Εφορία είναι το ίδιο κοινωνικά αποτρόπαια με τον μαυροντυμένο φουσκωτό που δέρνει Πακιστανούς». Παρότι δεν διευκρίνισε αν η εξίσωση ισχύει και στην περίπτωση που η τραγουδίστρια δεν είναι αριστερή ή ο φουσκωτός φοράει παρδαλά ρούχα, η θεωρία του είναι, νομίζω, σαφής: Κάθε παρανομία είναι εξίσου καταδικαστέα και κάνει το ίδιο ακριβώς κακό στην κοινωνία μας.  Τι ωραία που θα ήταν τα πράγματα αν οι ισχυροί του κόσμου συμμερίζονταν τις απόψεις του καλού δημοσιογράφου! Αν γινόταν αυτό, οι διάφοροι νομοθέτες θα έπαυαν να στύβουν το κεφάλι τους για να βρουν διαφορετικές ποινές για διαφορετικά αδικήματα. Είτε ήσουν ένας ντελιβεράς που καβαλούσε με το μηχανάκι του το πεζοδρόμιο, είτε ήσουν ο Γιόζεφ Μένγκελε θα εισέπραττες την ίδια ποινή. Την ίδια ταρίφα. Η ειρήνη, η ισότητα και η ευημερία θα κυριαρχούσαν στον κόσμο και μια νέα εποχή θα ανέτειλε για την ανθρωπότητα. Η εποχή του πνεύματος και της ηθικής, που θα έλεγε και ο Αυλωνίτης.  Την ίδια ακριβώς ημέρα που ο Γιάννης Πρετεντέρης τάραζε τα νερά της νομικής επιστήμης, ένας άλλος δημοσιογράφος –ο Στέφανος Κασιμάτης- σε μια άλλη εφημερίδα, έκρινε σωστό να ευχαριστήσει εκ μέρους όλων μας τη Χρυσή Αυγή, γιατί με τη δράση της «μας δίνει την ευκαιρία να αναμετρηθούμε με το καρκίνωμα της μεταπολίτευσης, την αριστερή βία». Τόνισε μάλιστα ότι  "οι Κουκουέδες, οι συριζαίοι, και χρυσαυγίτες βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου."   Εδώ έχουμε μια άλλη εξίσωση. Κάθε μορφή βίας, μας λέει ο κύριος Κασιμάτης, είναι εξίσου καταδικαστέα.  Πριν προχωρήσω πρέπει να πω ότι είμαι κατά της βίας. Έχω παίξει ελάχιστες φορές ξύλο στη ζωή μου και τις περισσότερες τις έχω φάει –κάτι που στα σίγουρα έχει βάλει ένα λιθαράκι στη δημιουργία του φιλήσυχου χαρακτήρα μου. Επίσης, είμαι εναντίον των καταστροφών που γίνονται από κουκουλοφόρους ή μη, η δράση των οποίων πιστεύω ότι προκαλεί κακό στα συλλογικά αιτήματα και στεναχωρήθηκα όταν κάηκε το Αττικόν. Κανείς δεν μπορεί να χαίρεται όταν ανοίγουν κεφάλια και όταν καίγονται όμορφα κτίρια.  Μπορώ όμως να βρω διάφορες περιπτώσεις όπου η βία είναι αν όχι δικαιολογημένη, τουλάχιστο λιγότερο κατακριτέα από άλλες. Την παράξενη αυτή άποψη την έχουν εκτός