Επίτιμος δημότης Καστοριάς ο Οικουμενικός Πατριάρχης

Μηνύματα για την προστασία του περιβάλλοντος , για τη δυνατότητα συνεργασίας της Ορθόδοξης και Καθολικής εκκλησίας σε μεγάλα θέματα που απασχολούν σήμερα την ανθρωπότητα και για την αντιμετώπιση της κρίσης με έμφαση στην «ηθική και πνευματική» ευθύνη και διάθεση μας «να αλλάξουμε τη στάση μας έναντι των πραγμάτων», έστειλε κατά τη σημερινή τελετή ανακήρυξης του σε επίτιμο δημότη Καστοριάς , ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Κατά την ομιλία του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης εξέφρασε την ικανοποίηση του για το «πρόγραμμα αποκαταστάσεως της οικολογικής ισορροπίας της λίμνης και προστασίας της βιοποικιλότητας», που τα τελευταία χρόνια εφαρμόζει ο δήμος Καστοριάς και τόνισε ότι προϋπόθεση επιτυχίας, είναι η ευαισθητοποίηση «πάντων, ιδίων δε, των νέων», υπογραμμίζοντας ότι «ο σεβασμός της δημιουργίας πηγάζει εκ της ανθρωπίνης ζωής και αξιοπρεπείας». «Έχωμεν δε ως χριστιανοί υποχρέωσιν διαπαιδαγωγήσεως των ανθρώπων με μία οικολογικήν συνείδησιν, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ευθύνη μας έναντι ημών, έναντι των άλλων και έναντι της δημιουργίας» επεσήμανε ο κ. Βαρθολομαίος, μεταφέροντας ένα απόσπασμα από την κοινή διακήρυξη , που είχε συνυπογράψει με τον "αείμνηστο Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ κατά την κατακλείδα του 4ου οικολογικού συμποσίου», στην Αδριατική (ο Οικουμενικός Πατριάρχης από τη Βενετία και ο Πάπας από το Βατικανό, με τηλεδιάσκεψη), τον Ιούνιο του 2002. «Που σημαίνει ότι οι δύο μεγάλαι εκκλησίαι η Ορθόδοξος και η Καθολική ημπορούν να συνεργαστούν σε μείζονα θέματα που απασχολούν ολόκληρη την ανθρωπότητα σήμερα». Ο κ. Βαρθολομαίος επανέλαβε ότι η σημερινή κρίση του κόσμου και της κοινωνίας μας είναι «πρωτίστως ηθική και πνευματική», έκφραση της οποίας είναι η οικονομικής κρίση και σημείωσε ότι για την αντιμετώπιση της «δεν αρκούν μόνο οικονομικαί και δημοσιονομικαί αλλαγαί», που αποτελούν ευθύνη των κοσμικών εξουσιών, αλλά παράλληλα και «ηθικαί και πνευματικαί». « Η δική μας ευθύνη είναι να συνειδητοποιήσουμεν ταπεινώς τα όρια των δυνάμεων και των δυνατοτήτων μας. Να αναγνωρίσωμεν τη δύναμη της υπομονής και την βεβαιότητα της εμπιστοσύνης εις τον Θεόν και να αναλάβουμε την αναλογούσας, ενί εκάστω ημών ευθύνας, με διάθεσιν να να αλλάξουμε τη μέχρι τώρα στάση μας έναντι των πραγμάτων, διατηρούντες πάντοτε την ελπίδα μας εις τον Θεόν».