Η νομική επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ για το Mνημόνιο

Πώς θα ξεμπλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ με την καταγγελία του Μνημονίου . Η απάντηση είναι μάλλον απλή, νομικίστικα. Δεν θα το καταγγείλει, γιατί δεν είναι απαραίτητο. Ο Αλέξης Τσίπρας αποκάλυψε ένα τμήμα της στρατηγικής που θα ακολουθήσει σε ομιλία του στην Πρέβεζα: «Το περιεχόμενο του Μνημονίου δεν συνιστά ευρωπαϊκή υποχρέωση της χώρας. Μόνον η δημοσιονομική σταθερότητα είναι πραγματική ανάγκη και ευρωπαϊκή υποχρέωση για τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη. Συνεπώς, η ακύρωση ενός νόμου του κράτους δεν είναι μονομερής ενέργεια. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε κυρίαρχου δημοκρατικού κράτους».  Τη αναλυτική θεωρητική τεκμηρίωση αυτής της πρότασης μπορείτε να την βρείτε στην iskra.gr μια ιστοσελίδα του ΣΥΝ που πρόσκειται στο «Αριστερό Ρεύμα» του Παναγιώτη Λαφαζάνη . Γράφει εκεί λοιπόν ο καθηγητής Δημοσίου Δικαίου Γ. Κατρούγκαλος: Από τη νομική άποψη τα πράγματα είναι απλά: Πρώτον τα μνημόνια καθ' εαυτά δεν αποτελούν διεθνείς συμβάσεις. Συνεπώς από αυτά δεν απορρέουν διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, ούτε η εφαρμοστική τους νομοθεσία έχει τυπική ισχύ ανώτερη από τον κοινό νόμο. Και δεύτερον, ούτε από τις δανειακές συμβάσεις απορρέουν δεσμεύσεις με υπερνομοθετική ισχύ, εφόσον αυτές δεν έχουν κυρωθεί σύμφωνα με το Σύνταγμα. Το συμπέρασμα του κ. καθηγητή είναι ότι όλοι οι μνημονιακοί νόμοι μπορεί να καταργηθούν με νέο νόμο , με απλή πλειοψηφία, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη καταγγελία καμιάς σύμβασης – ότι ακριβώς λέει σε περίληψη και ο Τσίπρας.  Ειδικότερα, ο κ. Κατρούγκαλος επισημαίνει ότι «η θέση περί της πολιτικής και όχι νομικής φύσης των μνημονίων έγινε, ορθά, δεκτή από την πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας 668/2012» και πέραν τούτου ότι «οι δύο Δανειακές Συμβάσεις (του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου) έπρεπε να κυρωθούν από τη Βουλή, σύμφωνα με το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος. Παρόλα αυτά –και ανεξαρτήτως του ζητήματος της ανάγκης ύπαρξης αυξημένης ή όχι πλειοψηφίας για αυτό- καμιά από τις δύο δεν κυρώθηκε σύμφωνα με το Σύνταγμα. Η πρώτη κατατέθηκε προς κύρωση το Μάιο του 2010 , αλλά μετά αποσύρθηκε, η δεύτερη εγκρίθηκε από τη Βουλή δύο φορές ως σχέδιο, μία φορά ως παράρτημα του ν. 4046/2012, και μία ως Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Ουδέποτε όμως ήρθε για κύρωση στη Βουλή μετά την υπογραφή της». Κατά τον κ. Κατρούγκαλο, οι εν λόγω συμβάσεις, εάν είχαν κυρωθεί συνταγματικά, θα θέσπιζαν διεθνείς υποχρεώσεις σε βάρος της χώρας, με τυπική ισχύ ανώτερη από το νόμο. Εφόσον αυτό όμως δεν συνέβη, δεν υπάρχει κανένα νομικό εμπόδιο για μία νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία να ανατρέψει τα μνημονιακά μέτρα. Προσθέτει μάλιστα ότι πιθανόν για μερικά από αυτά, όπως, «π.χ. για την κατάργηση των πρόσφατων ρυθμίσεων για τη μετενέργεια, που διαλύουν το εργατικό δίκαιο και τη συλλογική αυτονομία, δεν απαιτείται καν τυπικός νόμος, αλλά αρκεί απλή Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου», στην οποία μπορεί να προχωρήσει μια κυβέρνηση Τσίπρα ακόμα και πριν τις προγραμματικές της δηλώσεις.  Με τη νομικιστική ανάλυση εν τάξει, ο