Δημοκρατία και Ισλαμισμός

Η αρχή έγινε με την Τυνησία και ακολούθησαν Λιβύη, Αίγυπτος, Συρία. Ολοι μίλησαν με ενθουσιασμό για «Αραβική Ανοιξη». Επιτέλους η Δημοκρατία εμφανιζόταν δειλά αλλά αποφασιστικά στις Αραβικές χώρες. Μετά από τρία περίπου χρόνια πού είμαστε σήμερα; Η Τυνησία βρίσκεται σε συνεχή εσωτερικό πόλεμο με τους Ισλαμιστές, η Λιβύη διαλύθηκε κι οι τρομοκράτες βρήκαν καταφύγιο σε αυτήν (οι περισσότεροι Τζιχαντιστές που κατέλαβαν το Μάλι είχαν ξεκινήσει από τη Λιβύη), η Αίγυπτος «αναζητά» τη Δημοκρατία μέσα από την επέμβαση του στρατού, κι η Συρία ξαναδίνει φιλί ζωής στον Ασαντ, λόγω της τρομοκρατικής δράσης των αντικαθεστωτικών. Γιατί η «Αραβική Ανοιξη» μοιάζει να χειμωνιάζει;
Ολοι πίστεψαν ότι επιτρέποντας δημοκρατικά στους Ισλαμιστές να κυβερνήσουν, θα έμπαιναν οι βάσεις ορθής λειτουργίας της Δημοκρατίας. Κι όμως λάθεψαν. Γιατί μεταξύ Ισλαμισμού και Δημοκρατίας οι διαφορές είναι θεμελιώδεις. Η Δημοκρατία μεταξύ άλλων έχει δύο ουσιαστικά στοιχεία: Την αμφιβολία και το διάλογο (έστω και μέσω πολεμικής).Το πρώτο θέτει το ερώτημα. Το δεύτερο το ακτινογραφεί ώστε να βγει απόφαση. Χάρις σε αυτά τα στοιχεία, γεννημένα από τους Ελληνες, επιτυγχάνεται η αυτογνωσία και η δίκαιη λειτουργία της κοινωνίας.
Ο Ισλαμισμός, τρίτη χρονολογικά στη σειρά μονοθεϊστική θρησκεία, διαχώρισε σε «πιστούς» και «άπιστους». Οι πρώτοι είναι «καθαροί», οι δεύτεροι όχι. Και σαν τέτοιοι μπορούν να υποστούν συνέπειες μέχρι και θάνατο. Η τύχη τους είναι αδιάφορη. Μια φάτβα (ιερή διαταγή) θρησκευτικού ηγέτη φτάνει για να τους στοχοποιήσει. Οσο στις δύο άλλες θρησκείες, τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό, τα ερωτήματα δίνουν και παίρνουν ως προς την ερμηνεία των ιερών κειμένων, άλλο τόσο η οποιαδήποτε αμφιβολία ιερών κειμένων στον Ισλαμισμό δεν επιτρέπεται. Ακόμη και ο σπουδαίος φιλόσοφος Αβερρόης δεν το δεχόταν.
Ηδη από τον 14ο αιώνα η Δύση μέσω της επιστήμης θέλησε να απο-ασφυκτιοποιήσει τον Χριστιανισμό. Ενώ ο Διαφωτισμός μέσα από την πολιτιστική καλλιέργεια επέτρεψε τη συνύπαρξη όλων των θρησκευτικών τάσεων δίχως ακρότητες. Το πρόβλημα Ισλαμισμού και Δημοκρατίας άρχισε να φαίνεται με την εμφάνιση της παγκοσμιοποίησης, όπου οι πνευματικές αξίες υποχώρησαν και ο τεχνικός υλισμός, στο όνομα μιας «προοδευτικής» ρευστότητας των παραδόσεων κυριαρχεί. Ο Ισλαμισμός αμύνθηκε σε αυτή την «παρακμή» και στράφηκε ακόμη περισσότερο μέσω της τάσης του σαλαφισμού, προς τις ρίζες και την πρωταρχική ανάγνωση των ιερών κειμένων, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς-ιμάμης (μια ιδέα που πήραν από τον βασιλιά-φιλόσοφο του Πλάτωνα) να κυβερνά με τυπική προσήλωση στα κείμενα.
Η αμφιβολία δεν υπάρχει γύρω από ερμηνείες κειμένων και «η αγορά» σαν τόπος διαλόγου έχει εξαφανιστεί. Το διαζύγιο Ισλαμισμού-Δημοκρατίας μοιάζει οριστικό, κάτι που δεν ευνοεί τη σημερινή παγκόσμια πολιτική κατάσταση.