Εδώ ο κόσμος καίγεται…

Η θεωρία των δύο άκρων δεν περίμενε τον κ. Χρύσανθο Λαζαρίδη για να την εφεύρει! Θα είχε γίνει μεγάλη φίρμα στην πολιτική επιστήμη αν ήταν ο «πατέρας» της και τουλάχιστον... εκατό ετών! Ολόκληρος ο προηγούμενος αιώνας αποτελεί ευρύ βήμα προβληματισμού για τους διανοητές, καθότι η θεωρία των δύο άκρων χρησιμοποιείται ως μοντέλο αξιολόγησης-αποτίμησης όχι μόνον οικονομικών κρίσεων αλλά ακόμη και εκτιμήσεων για τη βιωσιμότητα των πολιτικών συστημάτων. Η θεωρία των δύο άκρων, ξεκινώντας από την ανάλυση του δίπολου Μαρξισμός-Φασισμός, αποτελεί την πιο σταθερή προβληματική από το 1936 και μετά στην ευρωπαϊκή πολιτική επιστήμη. Ελα, όμως, που εδώ στην Ελλάδα, όταν ακούμε κάτι που ήδη έχει διανύσει χρόνον πολύ στην Ιστορία, εμείς ξυπνάμε, ως από βαθύ ύπνο, και συμπεριφερόμαστε σαν να μην είχαμε ποτέ ακούσει να γίνεται λόγος; Είναι η απόδειξη των ιδεολογικών στρεβλώσεων και προκαταλήψεων, που ακόμη βραχυκυκλώνουν το εντόπιο πολιτικό σύστημα.
Ανακάλυψαν, λοιπόν, οι περί την πολιτική φιλοσοφούντες ως βάση των τηλεοπτικών λεγομένων του κ. Χρ. Λαζαρίδη τη θεωρία των δύο άκρων και σχίζουν τα ιμάτιά τους, λες και ποτέ δεν έχουν δοκιμαστεί στην ελληνική πολιτική σκηνή αυτού του είδους τα συγκοινωνούντα δοχεία. Ξεχάσαμε το 1944-8 της εμφυλιακής δοκιμασίας και ξεχάσαμε το -ακόμη- πιο πρόσφατο παράδειγμα της χούντας, 1967-1974. Και στις δύο ιστορικές στιγμές, που οδηγήθηκε η Ελλάδα στο αδιέξοδο, η οξύτητα των δύο άκρων -Αριστερά, Δεξιά- προκάλεσε ανυπολόγιστη εθνική ζημία στη χώρα, που μόλις ισορροπούσε μετά τη φασιστική κατοχή, όπου το αίμα κύλησε ποτάμι. Αντί να συζητούμε σήμερα για τα «γεννήματα εχιδνών» και να προβληματιζόμαστε πόσο η βία των κουκουλοφόρων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς τροφοδότησε την άνδρωση της φασιστικής Δεξιάς, αντί να αναρωτηθούμε πώς γίνεται πολίτες -ακόμη και από το ΚΚΕ- να ψηφίσουν τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, σφαζόμαστε για αυτό που είπε ο Λαζαρίδης και τίνος τη γνώμη απηχεί: «Συμφωνεί ο πρωθυπουργός ή δεν συμφωνεί». Μα, ο Αντώνης Σαμαράς δεν χρειάζεται ούτε μεταφραστή των λεγομένων του ούτε έχει ανάγκη από ηρακλειδείς της πρωθυπουργίας του. Ο,τι είχε να πει το διατύπωσε με τρόπο ο οποίος δεν επιδέχεται παρερμηνεία στο κάλεσμά του: Ολοι μαζί για να μην επιτρέψουμε να περάσει ο φασισμός.
Επομένως, όσοι ματαιόσπουδοι -από τις γραμμές της Νέας Δημοκρατίας- έσπευσαν να «διαχωρίσουν τη θέση τους» και να επισημάνουν τη διαφωνία τους με τον Λαζαρίδη μάλλον κινούνται από προσωπικούς λόγους: Είτε νομίζουν ότι έτσι «χτυπούν τον Σαμαρά» είτε νομίζουν ότι γίνονται αρεστοί στην αντίπερα όχθη. Η αλήθεια είναι ότι μάλλον εν συγχύσει διατελούν. Αν ο πρωθυπουργός συμφωνούσε με το σύμβουλο Λαζαρίδη, προς τι το διάγγελμά του; Αν νομίζουν ότι οι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, π.χ., εμφορούνται από τέτοιες «ευαισθησίες», μάλλον τον νουν απώλεσαν