Κοινωνικό απόστημα

Ασφαλώς και η «χρυσαυγιάδα» παραμένει ταυτοχρόνως και χρήσιμη -για να εξουδετερωθεί στο μέγιστο δυνατόν το τέρας-αλλά και «επικίνδυνη». Oπως οτιδήποτε μονοθεματικό, σε μια σύνθετη και μονίμως δύσκολη πραγματικότητα. Αλλά και οτιδήποτε υποκύπτει στη γοητεία της υπερβολής και του ατέλειωτου τηλεοπτικού show.

Δεν είναι λίγες οι φορές που «παλεύουν» το χρήσιμο με το επικίνδυνο. Και τα αποτελέσματα συνήθως είναι αμφίρροπα. Στην προκείμενη περίπτωση όμως φαίνεται ότι είναι ανάγκη να ενισχυθεί το χρήσιμο. Καθώς όλες οι δημοσκοπήσεις που έγιναν μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα δείχνουν μεν μια απότομη προσγείωση της Χ.Α. από τα «ύψη» του 10%-14%, αλλά δείχνουν και περίπου άθικτο τον πυρήνα του 6,5% που ήταν περίπου και η προ έτους εκλογική της επίδοση.

Συμπέρασμα πρώτο: Η υπόθεση Χ.Α. δεν τέλειωσε. Μάλλον μόλις αρχίζει…

Συμπέρασμα δεύτερο: Με ξόρκια ή με πολιτικές θωπείες δεν αντιμετωπίζονται πολιτικά φαινόμενα, τα οποία δεν είναι αποκλειστικό δημιούργημα των Mνημονίων και της κρίσης.

Και συμπέρασμα τρίτο: Ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος των φασιστικών μορφωμάτων δεν είναι η ακατάσχετη πολιτική λογοδιάρροια, αλλά η πιστή εφαρμογή των νόμων.

Αν δεν υπάρξει ένα σαφές και ανυποχώρητο μέτωπο απέναντι όχι μόνο στους φυσικούς αυτουργούς της νεοναζιστικής θηριωδίας, αλλά και σε όσους την ενθάρρυναν με την ψήφο τους ή έστω την ανέχθηκαν, τότε η Χ.Α. ή κάποια άλλη παραλλαγή της θα καταφέρει να σηκώσει ξανά κεφάλι. Με τα 400-500 κατακάθια του υποκόσμου που αποτέλεσαν την ηγεσία και το σκληρό οργανωτικό πυρήνα αυτής της εγκληματικής οργάνωσης ασχολούνται ήδη οι διωκτικές αρχές και η Δικαιοσύνη. Και πρέπει να φτάσουν μέχρι τέλους.

Με τους υπόλοιπους από τους 425.000 ψηφοφόρους της Χ.Α. πρέπει να ασχοληθούν όλοι οι άλλοι. Γιατί εντέλει αυτοί ίσως να είναι το «πραγματικό πρόβλημα». Οι Μιχαλολιάκοι και οι Κασιδιάρηδες υπήρχαν πολλά χρόνια πριν η Χ.Α. γίνει το τρίτο κόμμα της Βουλής, αλλά ήταν σαν να μην υπάρχουν. «Υπήρξαν» από τη στιγμή που μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες αποφάσισαν όχι μόνο να τους εμπιστευτούν την ψήφο τους, αλλά και να λειτουργήσουν σαν αντηχεία τους στις γειτονιές, στα καφενεία και τους τόπους δουλειάς.

Μια σημαντική πλειοψηφία αυτών δεν είναι δυνάμει αντιμνημονιακοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ή του Καμμένου. Ούτε μεταμεληθέντες δεξιοί που έχουν εκλεκτική συγγένεια με τη Ν.Δ. Είναι ένα κοινωνικό απόστημα. Είναι μια σχεδόν «ριζωμένη» μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, η οποία φλερτάρει συνειδητά με τα «άνθη του κακού». Μόνο που έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν ξέρεις από πού θα σου έρχεται κάθε φορά το «κακό». Γι’ αυτό και δεν χρειάζονται άλλες πολιτικές θωπείες στους «παραπλανημένους». Ανεύθυνοι άρχοντες υπάρχουν. Ανεύθυνοι λαοί δεν νοείται να υπάρχουν.