Κρίμα για τη Θεσσαλονίκη

Η εικόνα για τον Γιάννη Μπουτάρη, όσοι τον ξέραμε -περασμένες δεκαετίες-, ήταν κολακευτική: Ενας άνθρωπος ανήσυχος, ευαίσθητος, ίσως ολίγον εκκεντρικός, αλλά χαριτωμένος. Η οικογένειά του, βλάχικης καταγωγής, από τις πιο αρχοντικές, με ένα σπίτι -στη Θεσσαλονίκη και το Νυμφαίο- φιλόξενο και ανοιχτό, που κρατούσε η δέσποινα Φανή, όπου ένιωθες τι σημαίνει μακεδονίτικη φιλοξενία. Εξάλλου, η επαγγελματική οινοπαραγωγική του ενασχόληση έφερε στην Ελλάδα ευρωπαϊκή αναγνώριση κι έβαλε τον ελληνικό οίνο στην ομάδα των καλών κρασιών. Η δε ενασχόληση του κυρ Γιάννη με τον «Αρκτούρο», πρωτοποριακό κέντρο για την προστασία της αρκούδας, τον έκανε συμπαθή ακόμη και σε ανθρώπους που είχαν κάτι να πουν γι’ αυτόν. Υποθέτω ότι η αναμιξή του με τα κοινά ήρθε ως συνέχεια της ακτιβιστικής του προσέγγισης για τη σωτηρία της αρκούδας, που γυρόφερνε στην επαρχία, στολισμένη «νύφη», υπακούοντας στο σκληρό μαστίγιο του αφεντικού της.

Προσπάθησε και προηγούμενες φορές να αναδειχθεί δήμαρχος Θεσσαλονίκης, αλλά δεν τα κατάφερνε. Ομως, στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, οι Θεσσαλονικείς, έχοντας απαυδήσει από την υπεροψία και τη μέθη της εξουσίας του Παπαγεωργόπουλου, του έδωσαν, για πρώτη φορά, την εμπιστοσύνη τους. Ακόμη και εκείνοι που δεν τον ψήφισαν ή και δεν τον συμπαθούσαν, σιωπηλά του έδωσαν ένα περιθώριο για να κάνει, έστω και μικρά, από τα μεγάλα που υποσχόταν. Ωστόσο, τώρα που πλησιάζει η νέα εκλογική αναμέτρηση, αντί να δει τι μπορεί να συμμαζέψει από όσα υποσχέθηκε και τι να παρουσιάσει από εκείνα που έκανε, προσβλέποντας και πάλι στο δημαρχιακό θώκο, έχει επιδοθεί σε έναν ακραίο πολιτικό αγώνα, που, αντί να βοηθάει τη Θεσσαλονίκη, της προσδίδει μία εικόνα την οποία δεν συμμερίζεται η πλειοψηφία των συμπολιτών του. Κορυφαίο παράδειγμα αφερεγγυότητας, προχειρότητας, επιπολαιότητας και πολιτικαντισμού είναι οι τελευταίοι ακραίοι χειρισμοί του σε ζωτικά ζητήματα όχι μόνον για την πόλη, όπως είναι το μετρό, αλλά -ακόμη χειρότερο- για το Γενί Τζαμί, που άπτεται της εξωτερικής πολιτικής της χώρας…

Το πρόσφατο «μήνυμα» που έστειλε προς τον Αντώνη Σαμαρά να μην έλθει στη Θεσσαλονίκη «σαν κλέφτης» είναι το «κερασάκι» σε μια σειρά από «παραστρατήματα» του δημάρχου, το οποίο όμως δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο. Γιατί ο όποιος δήμαρχος δεν μπορεί να κάνει πολιτική, και δη προσωπική, νομίζοντας ότι θα πάρει «πόντους» εν όψει των εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η Θεσσαλονίκη, από τη Μεταπολίτευση έως τώρα, έχει παράδοση στη φιλοξενία όλων των πολιτικών αρχηγών και πολύ περισσότερο στην υποδοχή που επιφυλάσσει στον πρωθυπουργό. Ο Γιάννης Μπουτάρης γνωρίζει το προσωπικό ενδιαφέρον του Αντώνη Σαμαρά για τη Θεσσαλονίκη, με την οποία άλλωστε έχει και συγγενικούς δεσμούς. Δεν είναι πρόσφατο το ενδιαφέρον του πρωθυπουργού ούτε για τη Θεσσαλονίκη ούτε και για τη Μακεδονία και το μέλλον της. Αλλωστε, τα πατριωτικά του συναισθήματα και τις πολιτικές του πεποιθήσεις για το εθνικό θέμα της ονομασίας της γείτονος πλήρωσε, μένοντας εκτός πολιτικής τόσα χρόνια. Ο δήμαρχος, που πολιτεύεται «κατά πού φυσάει ο άνεμος», τι ανάλογο έχει να επιδείξει; Υποθέτω ότι θυμάται τις σχετικές δηλώσεις του περί Σκοπίων