Μόνη πραγματικότητα ο δύσβατος δρόμος

Αντέχουμε άραγε να ακούσουμε τα πράγματα με το όνομά τους ή δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτε σε αυτόν τον τόπο και αφήνουμε τους πονηρούς πολιτευτές να μας χαϊδεύουν τα αφτιά; Γιατί όποιος ακούσει τους εκπρόσωπους της αντιπολίτευσης, όσα ισχυρίζονται εντός και εκτός Βουλής, και πάρει στα σοβαρά τις αντικρουόμενες δηλώσεις τους, τις πολυποίκιλες παρεμβάσεις τους, που προκαλούν σύγχυση, και αναλύσει τα ανερμάτιστα τσιτάτα, ως δήθεν λύσεις του οικονομικού μας προβλήματος, το αποτέλεσμα θα είναι να χάσει εντελώς την επαφή του με την πραγματικότητα. Οποιος πιστεύει ότι μπορεί η Ελλάδα το 2013, όντας μέσα στην Ευρώπη, να πολιτευθεί «επαναστατικά» και να συμπεριφερθεί ως λατινοαμερικανική Μπανανία, παραμένοντας ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έστω και μια ημέρα, ασφαλής νομισματικά, μάλλον έχει αποχωρήσει από την πραγματικότητα και έχει εγκατασταθεί, μακαρίως, στο «συννεφάκι» του. Και αυτοί μεν που ζουν μέσα στην καλή χαρά της επαναστατικότητάς τους με γεια τους με χαρά τους. Εμείς οι υπόλοιποι -και περισσότεροι- τι φταίμε να βρεθούμε στο χάος;
Είναι κανείς από μας τόσο ευήθης που να φαντάζεται ότι αν υπήρχε πατέντα που να βγάζει τη χώρα αμέσως από την οικονομική κρίση και να την αποδίδει στιβαρή και αξιόπιστη στις διεθνείς αγορές, ότι αν είχε βρεθεί μία μέθοδος που θα μας απάλλασσε από τις δεσμεύσεις έναντι του ΔΝΤ και τις τραγικές συνέπειες του περίφημου «πολλαπλασιαστή», που μας τσάκισε, αν υπήρχε τρόπος να πούμε στην τρόικα «μάζεψ’ τα και δίνε του», αλλά ταυτόχρονα να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις και όλες οι άλλες κρατικές υποχρεώσεις, δεν θα έσπευδε η κυβέρνηση να επωφεληθεί; Υπάρχει ΕΝΑΣ μέσα στην κυβέρνηση που θα ήθελε να προκληθεί κοινωνική ταραχή, με αποτέλεσμα την κυβερνητική αστάθεια ή να βιώσει η χώρα ένα μακροχρόνιο κλίμα εκλογικής αναμέτρησης; Υπάρχει αμφιβολία ότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στη διάλυση της όποιας αξιοπιστίας κατάφερε να αποκτήσει η Ελλάδα στο διεθνή χώρο, το χρόνο που πέρασε;
Ποιος άραγε θα ήταν τόσο βλαξ ώστε να επέμενε στη βαμπιρική φορολόγηση των συνεπών και ευσυνείδητων Πολιτών, που εδώ και πέντε χρόνια έχει εγκατασταθεί ως λιτότητα-λιμός στα σπίτια μας και μας βγάζει γλώσσα, ενώ θα μπορούσε να κάνει παροχές, να δίνει υποσχέσεις, να είναι λαοφιλής, έστω και αν σε μερικούς- στους ελάχιστους- θα φαινόταν ως δημοκόπος;
Διαβάζοντας τη χθεσινή ειδησεογραφία από τα διεθνή οικονομικά έντυπα, μόνον όποιος δεν θέλει δεν θα καταλαβαίνει ότι πάλι τα περιθώρια στενεύουν για μας, αν δεν ακολουθήσουμε το δύσβατο δρόμο. Μόνον όποιος δεν θέλει δεν θα σκεφθεί ότι υπάρχουν οι επιζήμιοι που έχουν μέγα όφελος να ξαναδούν το φάντασμα της εξόδου από το ευρώ να ξεπροβαίνει στο κατώφλι της Ελλάδας. Και να φανταστεί κανείς ότι αυτή, την τέλεια καταστροφή, μερικοί τη θεωρούν και...ευλογία! Ημαρτον!