Πάλι υπερίσχυσαν οι εσωτερικές ισορροπίες

Μεγάλες-αρνητικές- συζητήσεις προκαλούν οι επιλογές των Α. Σαμαρά και Β. Βενιζέλου για τη στελέχωση των υπουργείων. Ωστόσο όποιες κι αν ήταν οι αρχηγικές επιλογές των χειριστών των χαρτοφυλακίων και πάλι «προβληματικές» θα κρίνονταν, όταν και ο τελευταίος Ελληνας είναι έτοιμος και να επιλύσει τα προβλήματα του τόπου εν μια νυκτί και να γίνει... πρωθυπουργός για είκοσι τέσσερις ώρες για να φέρει τα πάνω-κάτω!
Η εμπειρία μας δείχνει ότι υπάρχουν τρία είδη υπουργοποιήσιμων: το πρώτο είναι εκείνο που έχει δώσει «εξετάσεις» αποτελεσματικότητας αλλά και πολιτικού φιλότιμου. Αυτό είναι εκείνο το οποίο συνήθως επιλέγεται για τα «δύσκολα». Υπάρχει το δεύτερο που αποτελεί το «περιβάλλον», «τους πιστούς», «τους φίλους» που ακόμη κι αν είναι άσχετοι κάπου- κάπως βολεύονται ως «υπασπιστές» με τη δικαιολογία ότι ο αρχηγός χρειάζεται «δικούς» του ανθρώπους, λες και η υπόλοιπη κοινοβουλευτική ομάδα είναι «ξένη» κι «εχθρική».
Υπάρχει και το τρίτο είδος όπου ο μεν αρχηγός γνωρίζει ότι πρόκειται περί τεμπέληδων, άχρηστων, φρου-φρου και αρώματα αλλά για λόγους ανεξήγητους τους «βολεύει», λες κι αν τους αφήσει έξω από την κυβέρνηση θα χάσει η Βενετιά βελόνι. Στους τελευταίους συγκαταλέγονται κι εκείνοι που θεωρούν ότι είναι πλασμένοι για «τα ωραία και τα μεγάλα» οπότε τους πέφτει... μικρή η πρόταση του αρχηγού για υπουργοποίηση και την απορρίπτουν.
Ολα τα ’χει ο μπαξές κι αυτής της κυβέρνησης εκτός από ένα: ότι η στιγμή είναι τόσο κρίσιμη, ώστε οι εκπρόσωποι των ειδών δύο και τρία έπρεπε να μείνουν έξω από το κυβερνητικό σχήμα γιατί η μεν παρουσία τους αδικεί και δυσφημεί το σύνολο, η δε απουσία τους θα έδινε την εικόνα της πολιτικής σοβαρότητας και της κυβερνητικής στιβαρότητας, που πρέπει να συνοδεύει έναν ανασχηματισμό ακόμη και στις ιδανικότερες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες και όχι στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης που βρισκόμαστε. Το χειρότερο: αποδεικνύεται ότι ακόμη και αυτή τη στιγμή της κρίσης απασχόλησε περισσότερο η τήρηση των εσωτερικών ισορροπιών από τη ρεαλιστική συγκρότηση μιας κυβέρνησης, που να εμπνεύσει αισιοδοξία και εμπιστοσύνη στον Πολίτη.
Παρ’ όλα τα αρνητικά που μπορεί εύκολα να επισημανθούν, δεν υπάρχει άλλος δρόμος γι’ αυτήν την κυβέρνηση παρά εκείνος της... ταυροκαθάψιας, κατά την πρωθυπουργική προτροπή. Εδώ δεν πρόκειται για κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ή του ΠΑΣΟΚ αλλά για κυβέρνηση... Αντώνη Βενιζέλου και Βαγγέλη Σαμαρά, όπου η αποτυχία ή η επιτυχία χρεώνεται σε όλους συνολικά και όχι αλά καρτ!