5 συν 5 Όσκαρ για την αθωότητα της νοσταλγίας

Πέντε Όσκαρ κέρδισε η γαλλική ταινία «The Artist» του Μισέλ Χαζαναβίσιους, η οποία διέσχισε τον Ατλαντικό και αναζήτησε στο Λος Άντζελες την πρωταρχική αθωότητα του βωβού σινεμά, κι άλλα πέντε η αμερικανική «Hugo» του Μάρτιν Σκορσέζε- που κι αυτή διέσχισε τον Ατλαντικό (αντίστροφα όμως) για να πάει στο Παρίσι της ίδιας εποχής και να βρει τον πρώτο μάγο της

μεγάλης οθόνης, τον δημιουργό που όρισε την έννοια της σκηνοθεσίας, τον Ζορζ Μελιές.

Κι είναι, ίσως, αυτή (η τυχαία, αλλά και ταυτόσημη) αναζήτηση, το πιο σημαντικό σημείο των φετινών Όσκαρ, τα οποία δέχτηκαν τους κραδασμούς της οικονομικής κρίσης και έστρεψαν το βλέμμα στο παρελθόν.

Μη περιμένετε, βέβαια, να γίνει θεσμός αυτή η «επιστροφή στην αθωότητα», διότι στο Χόλιγουντ όλα αυτά αντιμετωπίζονται ως μόδες που κρατούν ελάχιστα.

Τα πέντε χρυσά αγαλματάκια του «The Artist» είναι σημαντικότερα (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου ανδρικού ρόλου, κοστουμιών και μουσικής) από αυτά του «Hugo» (φωτογραφίας, σκηνικών, ήχου, μιξάζ και ειδικών εφέ). Έτσι, ο Σκορσέζε, ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου σινεμά, υπέμεινε τον θρίαμβο ενός Γάλλου συναδέλφου του, που δεν έχει ούτε το μισό από το δικό του ταλέντο.

Φανταστείτε ότι ο Χαζαναβίσιους, εκτός από τον Σκορτσέζε, κέρδισε και τον Γούντι Αλεν και τον Τέρενς Μάλικ και τον Αλεξάντερ Πέιν.

Με τα ίδια αισθήματα θα πρέπει να αντιμετώπισε την ήττα του κι ο Τζορτζ Κλούνεϊ, η εκπληκτική ερμηνεία του οποίου στην ταινία «Απόγονοι» ,θεωρήθηκε χειρότερη από αυτή του Γάλλου Ζαν Ντιζαρντάν.

Αυτά είναι, όμως, τα Όσκαρ. Πυροτεχνήματα, τύχη, μόδες και προκλήσεις όπως αυτή που σχεδίασε έξω από το πρώην Kodak -και νυν Hollywood and Highland- Theatre ο Σάσα Μπάρον Κόεν, που εμφανίστηκε ως “Δικτάτορας”, κι έλουσε τον παρουσιαστή του Ε! Ράιαν Σίκρεστ με στάχτες, οι οποίες υποτίθεται πως προέρχονταν από τον δικτάτορα της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ-Ιλ. «Αν σε ρωτήσουν τι φοράς» -είπε στον εμβρόντητο δημοσιογράφο που έβλεπε το κοστούμι σε άθλιο χάλι- «πες ότι έβαλες τον Κιμ Γιονγκ Ιλ».

Άλλο σημείο τριβής της φετινής απονομής ήταν η βράβευση της Μέριλ Στριπ. Ναι, η ερμηνεία της στην «Σιδηρά Κυρία» ήταν εκπληκτική, η ίδια η ταινία, όμως, ήταν μετριότατη κι ο χαρακτήρας της Μάργκαρετ Θάτσερ ελλιπής, αδικαιολόγητος και με ουσιαστικά δραματουργικά προβλήματα. Ανύπαρκτη ήταν και η πολιτική άποψη αυτής της ταινίας που, πρωτίστως, θα έπρεπε να είναι πολιτική.

Πώς να αφήσεις απ’ έξω, όμως, τη μεγαλύτερη γυναίκα ηθοποιό του παγκόσμιου σινεμά, η οποία είχε να βραβευτεί από το 1982; Το τρίτο, λοιπόν, Όσκαρ της καριέρας της (στην 17η υποψηφιότητά της) μπορεί να μην ήταν απολύτως δικαιολογημένο, προσέθεσε όμως λίγο ακόμη κύρος σε μια ηθοποιό που ξέρει πώς να ενσαρκώνει την ουσία του κάθε ρόλου της.

Δίκαιες ήταν, επίσης, οι βραβεύσεις της Οκτάβια Σπένσερ («Υπηρέτριες») και του Κρίστοφερ Πλάμερ («Οι Πρωτάρηδες») στους δεύτερους όλους, του Αλεξάντερ Πέιν («Απόγονοι») στο Διασκευασμένο Σενάριο («σ’ αγαπώ πολύ», είπε στ