Pax Americana

Στην επανεκλογή του Ομπάμα ήταν στραμμένα, πριν λίγες μέρες, τα μάτια της Ευρώπης ολόκληρης, που τη στήριξε σε εντυπωσιακό ποσοστό, στηρίζοντας ουσιαστικά στην “πολιτεία” του Αμερικανού ηγέτη τις ελπίδες της για την Ειρήνη, για την οποία άλλωστε έχει ο ίδιος πρόσφατα  επιβραβευθεί  με Νόμπελ.

Δεν θα πρέπει, βέβαια, να λησμονούμε ότι πάνω από όλα ο Ομπάμα στηρίζει τα συμφέροντα της Αμερικής. Εκείνο, όμως, που εξίσου αξίζει να έχουμε στο νου μας για να αισιοδοξούμε και να ελπίζουμε, είναι ότι ο Ομπάμα έδειξε έμπρακτα στην πρώτη του θητεία πρωτοφανή σε σχέση με τους προκατόχους του ευαισθησία

για την κοινωνική πρόνοια, ένα αποδεδειγμένο ενδιαφέρον για τον Άνθρωπο. Και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την εποχή μας που έφθασε να θεωρεί τον Ανθρωπισμό Ουτοπία.

Το σύστημα Υγείας, αληθινή μάστιγα για τον Αμερικανικό λαό,  ο Ομπάμα τόλμησε να το αγγίξει  και να το επιβάλει  με αγώνα δυνατό αλλά και αποτελεσματικό εναντίον των αντιπάλων του και αρνητών της ανθρωπιάς. Τώρα μπορεί να συνεχίσει  και να ολοκληρώσει το κοινωνικό του έργο, εφόσον το πιστεύει βαθιά του .

Διαβάζοντας τις προάλλες στην aixmi.gr το άρθρο της Μαρίας Δεναξά  «Ο Ομπάμα νίκησε…Ε και;» σκέφθηκα μήπως το «κλασικό» και συγκεκριμένα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της κλασικής αρχαιότητας, μας βοηθά να κατανοήσουμε το παρόν της σύγχρονης Αμερικανικής Αυτοκρατορίας και να προβλέψουμε το μέλλον της.

Ο διανοητής  Salvatore Settis στο βιβλίο του «Το μέλλον του κλασικού», αναφέρει χαρακτηριστικά: « η ελληνορωμαϊκή κλασική εποχή θα μπορούσε να ειδωθεί ως ένα γιγαντιαίο πείραμα οικονομικής και πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης που κορυφώνεται στους κεντρικούς αιώνες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας . Και για το πείραμα αυτό έχουμε το προνόμιο να γνωρίζουμε όχι μόνο τη στιγμή της διαμόρφωσης αλλά και τους μηχανισμούς και τους χρόνους της τελικής κατάρρευσης. Η σύγκριση σήμερα μεταξύ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Αμερικανικής δείχνει πόσο είναι αναγκαίο να ανατρέχουμε στο παρελθόν και να διερευνούμε παράλληλες περιπτώσεις σε σχέση με τα άγχη της κρίσης και της αποσύνθεσης των σύνθετων κοινωνιών του χθες και του σήμερα».

Η πολιτισμική ιστορία της κλασικής εποχής μπορεί να είναι –πάντα με το βλέμμα στραμμένο στο παρόν- ο κατεξοχήν χώρος ανάλυσης και σύγκρισης μεταξύ των πολιτισμών. Συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε το «κλασικό» ως μια νεκρή κληρονομιά που μας ανήκει χωρίς να την αξίζουμε , ενώ θα πρέπει να το θεωρούμε ως ένα κίνητρο ισχυρό για να κατανοήσουμε το «διαφορετικό», ως κάτι που το κατακτούμε καθημερινά προκειμένου να αντλήσουμε γνώση για το μέλλον. Ας αναθεωρήσουμε έστω και αργά τις θέσεις μας για την αξία της γνώσης της κλασικής αρχαιότητας ως πηγής ιδεών, ιδεωδών, ανθρωπιστικών αξιών και πολιτισμικών αρχών.

Ο Settis κλείνει τη μελέτη του με τη διαπίστωση ότι «ακόμη και το “κλασικό” θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχασε και χάνει πολλές μάχες. Όχι, όμως, τον πόλεμο». Θα πρόσθετα, λοιπόν, και εγώ κλείνοντας : ας μελετήσουμε εμείς οι Νεοέλληνες την ιστορία μας, ας εμβαθύνο