Άλλος για τη βάρκα μας;

Ε, ναι λοιπόν, το «Ματαρόα», προσάραξε ξανά, ψηλά στην Πειραιώς, εκεί στο ύψος του Ταύρου, με σβησμένες της μηχανές, κλειστά τα αμπάρια, αφουγκράστηκε τον καημό από ένα σωρό νέους, που ψάχνουν μια ελπίδα για τροφοδότηση της ελπίδας.

Καλύπτοντας την παγκόσμια εβδομάδα επιχειρηματικότητας στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, περίμενα πολλά περισσότερα από τους περαστικούς ομιλητές. Ένας υπουργός,  αφού αυτοχειροκροτήθηκε για την πρόοδο και τις απανωτές επιτυχίες

του, έταξε πως τα μποφόρ στην ζωή μας όπου νάναι τελειώνουν, φοβήθηκα με την σιγουριά του, σχεδόν με έπεισε πως ήρθε η ώρα να ξαναρχίσω το κάπνισμα,  φεύγοντας με τους μπράβους του πρόσεξα το σινιέ, στενό, σκούρο κουστούμι του, που και αυτό εμείς, ακόμη, το πληρώνουμε.

Συνέχισε η ελληνίδα επίτροπος στην ευρωπαική ένωση, βλέπει και εκείνη την οσφυοκαμψία της Ευρώπης, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και μπορούμε ακόμη και από τα φίκια να τραβήξουμε ενέργεια, εκεί σχεδόν κλάταρα, σαν λάστιχο που πάτησε ατσαλόκαρφα και γίνεται κομμάτια.

Ο περιφερειάρχης καθώς και οι υπόλοιποι ομιλητές ήταν πιο σύντομοι, έτσι το διάλειμμα, μας βρήκε όλους μονιασμένους να μιλάμε για την κατάντια, την έλλειψη κινήτρων και τις σπουδαίες ευκαιρίες που έχουν οι κρίσεις, είχαν ανοίξει και τα σελοφάν από τις πιατέλες, ολόφρεσκα σαντουϊτς, έχασκαν αδιάντροπα μπροστά στα μάτια μας.

Εκεί στο πλάι του τρίτου ορόφου, είναι και από μοιραία σύμπτωση η έκθεση ζωγραφικής της Άννας Φιλίνη, 4 εικόνες της ιστορίας μας, τέσσερα κείμενα του Ανδρέα Εμπειρίκου, μαζί, σε έναν φανταστικό διάλογο.

Οι δύο δράσεις στον τρίτο όροφο του ιδρύματος Κακογιάννη φαίνεται να μην συμπίπτουν πουθενά. Όμως ένα κοινό σημείο σφιχταγκαλιάζει και τις δυό ιστορίες.

Το μοιραίο φευγιό, η αναπόδραστη αναχώρηση. Από την μια, οι νέοι, μπαινοβγαίνουν στην αίθουσα του συνεδρίου για την επιχειρηματικότητα, δίχως  χρώμα  ελπίδας, ο παρόντας χωροχρόνος βουβός και ακίνητος, δείχνει μια αναμονή αναχώρησης και η ζωγράφος, από την άλλη, ξεκινά το φανταστικό ταξείδι της, με την αναχώρηση του  «Ματαρόα», σάλπαραν τα Χριστούγεννα του 1945, περίπου 215 Έλληνες, νέοι επιστήμονες και καλλιτέχνες, εκείνοι που λίγα χρόνια αργότερα θα συμμετείχαν στο διεθνές στερέωμα των επιφανών της τέχνης, της επιστήμης και των γραμμάτων, έφευγαν  σπουδαία Ελληνικά μυαλά  για το Παρίσι, υπότροφοι του Γαλλικού Ινστιτούτου.

Ηταν όλοι επιβάτες ενός πλοίου που έγινε θρύλος.

Το νεοζηλανδέζικο οπλιταγωγό «Ματαρόα», (που σημαίνει «η γυναίκα με τα μεγάλα μάτια» στα πολυνησιακά), είχε ήδη μεταφέρει χιλιάδες Αμερικανούς πεζοναύτες στη Βόρειο Ιρλανδία ετοιμάζοντας την απόβαση στη Νορμανδία, αλλά και εκατοντάδες επιζήσαντες Εβραίους προς την Παλαιστίνη.

Το ταξίδι ξεκίνησε από τον Πειραιά με προορισμό την πόλη του Τάραντα της Νότιας Ιταλίας. Ανάμεσα στους επιβάτες βρίσκονταν ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Κώστας Αξελός, ο Εμμανουήλ Κριαράς, ο Σταμάτιος Καρατζάς, ο Νίκος Σβορώνος, η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, ο Κώστας Παπαϊωάννου , ο Μέμος Μακρής, η Μιμίκα Κραν