Απάντηση σε όσους με κατηγόρησαν για τον Πακιστανό και τη 15χρονη

Ξεκίνησα το προηγούμενο άρθρο μου «Ο δράκος του ρατσισμού και το τέρας των ΜΜΕ», υπογραμμίζοντας ότι «καταδικάζω σαφώς την εγκληματική αυτή πράξη».
Οπότε, δεν καταλαβαίνω τις αντιδράσεις που σχετίζονται με αυτά που έπαθε η κοπέλα.

Δεν επεκτάθηκα παραπάνω σε αυτό, γιατί εκτός του ότι αισθάνομαι ότι μία εγκληματική πράξη δε χρειάζεται περαιτέρω χαρακτηρισμούς, δεν είναι αυτό το θέμα του άρθρου μου.

Ένα γεγονός, για εμένα τουλάχιστον, είναι πολλές φορές αφορμή για να εκφράσω ένα ή περισσότερα κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία δεν αποτελούν απλά μία δική μου παρατήρηση, αλλά έχουν καταγραφεί

από τη διεθνή κοινότητα στα πλαίσια ερευνών της Ψυχολογίας του ατόμου, της Κοινωνικής και Δικαστικής Ψυχολογίας.

Τα θέματα που θέλω να θίξω εδώ είναι τρία:

Tο ένα αφορά το πόση έμφαση δίνεται στις εγκληματικές πράξεις που διαπράττονται από αλλοδαπούς, ενώ δε γίνεται το ίδιο όταν αντίστοιχες πράξεις διαπράττονται από Ελληνες.

Το δεύτερο αφορά την απουσία σεβασμού και προστασίας των θυμάτων -και στη συγκεκριμένη περίπτωση της Μυρτώς από τα ΜΜΕ- τα οποία δημοσίευσαν το όνοματεπώνυμό της.
Και επειδή κάποιος αναγνώστης ανέφερε ότι δε θα είναι αυτό το πρόβλημα της Μυρτώς, λυπάμαι, αλλά κάνετε μεγάλο λάθος. Και αυτό δεν είναι η προσωπική μου εκτίμηση, αλλά τα συμπεράσματα πολλαπλών ερευνών σχετικά με τον επανατραυματισμό ενός θύματος από τις αντιδράσεις του περιβάλλοντός του κατά τη διάρκεια του συμβάντος και μετά από αυτό.

Το τρίτο -και αυτό που για εμένα έχει τη μεγαλύτερη βαρύτητα λόγω της άγνοιας που υπάρχει ειδικά στην ελληνική κοινωνία- αφορά στην κακοποίηση των ανηλίκων από τους γονείς τους. Παρατήρησα ότι κάποιοι αναφέρθηκαν στο «χαστούκι» (το οποίο, επίσης, αποτελεί κακοποίηση αλλά σε ψυχολογικό επίπεδο επειδή μειώνει την αξιοπρέπεια του παιδιού και την αυτοεκτίμησή του).

Εγώ δεν αναφέρθηκα στο χαστούκι. Μιλώντας για «ξύλο», εννοούσα (και καλό θα ήταν να το είχα εξηγήσει) τις περιπτώσεις μπουνιών, κλωτσιών, χρήση ζώνης κλπ, οι οποίες δεν είναι τόσο λίγες όσες νομίζει η κοινή γνώμη.

Αναφέρθηκα, επίσης, πολύ συγκεκριμένα στις περιπτώσεις γονέων και παππούδων που βιάζουν τα παιδιά τους. Το ότι αυτοί αποτελούν πάνω από το 50% των θυτών δεν είναι δική μου εκτίμηση, αλλά το συμπέρασμα πολλαπλών ερευνών που έχουν διεξαχθεί σε πολλές χώρες περιλαμβανόμενης και της Ελλάδας.

Οι έρευνες έχουν δείξει ότι λιγότερο από 10% των θυτών είναι τυχαίοι, άγνωστοι του θύματος.

Το κοινό σημείο που έχουν τα τρία παραπάνω θέματα είναι ότι η βία φέρνει βία και αυτό είναι φαύλος κύκλος. Αν θέλουμε να σταματήσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο, θα πρέπει σε πρώτο επίπεδο να αναγνωρίσουμε την οικογενειακή βία και να εστιάσουμε στην πρόληψη.

Και αναρωτιέμαι, αν είχατε τη δυνατότητα να δείτε μία ταινία για την παιδική ηλικία του Πακιστανού και βλέπατε ένα παιδάκι που το βιάζει ο πατέρας του από πολύ μικρή ηλικία και το σπάει στο ξύλο, θα τον θεωρούσατε και πάλι τέρας;

Η πράξη είναι τερα