Απεργία τέλος στη Χαλυβουργί​α – Γιατί έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ;

Τελικά, οι απεργοί της Χαλυβουργίας αποφάσισαν να λύσουν την απεργία τους, που διαρκεί σχεδόν 9 μήνες, και να επιστρέψουν στη δουλειά τους.
Η απόφαση ελήφθη με ψήφους 107 υπέρ και μόλις 14 κατά και το ενδιαφέρον είναι ότι την ψηφοφορία προκάλεσε ο επικεφαλής του σωματείου (και στέλεχος του ΠΑΜΕ), ο οποίος μάλιστα ετάχθη υπέρ της αναστολής της κινητοποίησης.

Είναι προφανές ότι οι συνδικαλιστές κατάλαβαν το μάταιο

της απεργίας, μετά το άνοιγμα του εργοστασίου από την αστυνομία και την απόφαση περισσότερων από 100 συναδέλφων τους να επιστρέψουν στη δουλειά τους.

Το ερώτημα, συνεπώς, που προκύπτει είναι γιατί έπρεπε να φτάσουν έως εκεί τα πράγματα. Να φτάσει στο αμήν, δηλαδή, ο επιχειρηματίας Νίκος Μάνεσης, να ξεκινήσει τις διαδικασίες κλεισίματος του εργοστασίου, να παρέμβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και να του ζητήσει να μην το κάνει, ώστε να κινητοποιηθούν οι αρχές και να ανοίξουν τη Χαλυβουργία.
Πολύ περισσότερο όταν υπήρχε δικαστική απόφαση που έκρινε την απεργία παράνομη και καταχρηστική.

Και κάτι τελευταίο. Αν είναι λάθος ο συλλογισμός ότι οι απεργοί κατάλαβαν πως ηττήθηκαν, γιατί δέχθηκαν να λύσουν την απεργία χωρίς να επαναπροσληφθεί ούτε ένας από τους απολυμένους συναδέλφους τους; Το αίτημά τους δεν ήταν να γυρίσουν όλοι -ή έστω οι περισσότεροι- στις δουλειές τους;