Αριβισμός, ασυνέπεια και γελοιότητα… Τα «γαλόνια» κάποιων πολιτικών αρχηγών!

«Στα χέρια σου κρατάς το μέλλον μιας γενιάς…»

‘Ετσι φώναζαν οι νεολαίοι στο Βενιζέλο στις διάφορες συγκεντρώσεις πανελλαδικά. Το σύνθημα δεν αφορά, όμως μόνο τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Μάλλον αναφέρεται σε όλους τους πολίτες που την Κυριακή θα πάρουν μία πολιτική απόφαση που δεν θα κρίνει απλά την επόμενη διετία ή έστω τετραετία. Θα κρίνει το μέλλον της χώρας για την επόμενη δεκαετία ή εικοσαετία, άρα όντως θα κρίνει το μέλλον μιας γενιάς…

Ανατρέχοντας στο παρελθόν, στις εκλογές του 2004, το διακύβευμα ήταν η καθημερινότητα. Τότε οι αριθμοί ήταν εύρωστοι και τα ελλείμματα μικρά. Κέρδισε η «σεμνή και ταπεινή» διαχείριση της καθημερινότητας. Το 2009, το παιχνίδι βρισκόταν στο γήπεδο της οικονομίας. Όποιος είχε την πιο ελκυστική πρόταση για την οικονομική διαχείρηση της επόμενης μέρας, αυτός θα ήταν και ο νικητής των εκλογών. Τελικά, ο Παπανδρέου κλήθηκε να κάνει ακριβώς τα αντίθετα για τα οποία ψηφίστηκε. Γι αυτό και χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, αναγκάστηκε να παραδώσει την πρωθυπουργία δύο χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Ήταν, πλέον, προφανές ότι η διάλυση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας -που ξεκίνησε με τη μαζική αποβιομηχάνιση ήδη από τη δεκαετία του ’90 και καλύφθηκε με τις κρατικές επιδοτήσεις και την ιδιωτική κατανάλωση το 2000 είχε μόλις σκάσει στα χέρια του, παράλληλα με τη φούσκα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Στις εκλογές του 2012 το διακύβευμα δεν είναι η οικονομία, όπως το ’09, αλλά η πολιτική διαχείρηση της οικονομικής κρίσης. Και εφόσον αυτή περνάει από την Ευρώπη, το «ναι» ή «όχι» στην Ευρώπη.

Δεν μπορεί να υπάρχει Έλληνας ή Ευρωπαίος που να πιστεύει ότι τα Μνημόνιο θα φέρει το τέλος της κρίσης. Αντίστοιχα, όμως, δεν μπορεί να υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως μπορεί να γίνει και το τέλος της πολιτικής ή της ιδεολογίας. Οι Έλληνες δεν ξέρουν μακροοικονομικά. Δεν τους ενδιαφέρει αν η λύση στην κρίση έρθει από το «αόρατο χέρι» του Smith , την επεκτατική δημοσιονομική πολιτική του Keynes, την πρόταση του Galbraith ή του Σόιμπλε. Ξέρουν όμως πια ότι η πρόταση πρέπει να είναι πολιτική. Το ίδιο άλλωστε θα συμβεί την Κυριακή και στη Γαλλία. Η εκλογή Ολάντ θα είναι μία πολιτική απάντηση στην κρίση.Με όσα έχουμε ακούσει προεκλογικά έπρεπε, πλέον, στις δημοσκοπήσεις να προστεθεί και το «κυνικόμετρο», να κρίνουν δηλαδή οι πολίτες πόσο κυνικά τους αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί, με συνιστώσες του την αριβισμό, την ασυνέπεια, την γελοιότητα! Τον αριβισμό με τον οποίο ο ένας πολιτικός αρχηγός διεκδικεί με κάθε μέσο -ακόμη και με επαναληπτικές εκλογές- την πρωθυπουργία, την ασυνέπεια με την οποία ο άλλος υπόσχεται φοροελαφρύνσεις όταν έχει ήδη προσυπογράψει στο Μνημόνιο 2 και νέες περικοπές τον Ιούνιο, τη γελοιότητα με την οποία η εξαγγελία της πολιτικής ένωσης της Αριστεράς γκρεμίστηκε στα εξ ων συνετέθη, δηλάδη σαν χάρτινος πύργος.

Με φόντο αυτό το σκηνικό, λοιπόν, την Κυριακή ψηφίζουμε. Όλοι έχουμε ζητήματα συνείδησης σ’ αυτές τις εκλογές. Πριν την κάλπη, πάνω στην κάλπη, ίσως και μετά την