«Χάσαμε τον μπαμπά»

Είναι πολλές φορές που το έχουμε ακούσει και άλλες τόσες αυτές που τό έχουμε οι ίδιοι πει, «να πάνε έξω τα παιδιά γιατί εκεί προκόβουν πιο καλά».

Παραδεχόμαστε έτσι αβίαστα και σε ανύποπτο χρόνο , ένα μεγάλο κομμάτι της πραγματικότητας που τις άλλες ώρες την κοιτάμε με  θολή ματιά , μη αποφασίζοντας που να  σταθούμε στη γη του συναισθήματος ή της λογικής.

Παραδεχόμαστε πως διαθέτουμε την πιθανότητα να προκόψουμε και πως είναι μια πιθανότητα περισσότερο πιθανή όταν βγούμε έξω . Χωρίς να ξεχνάμε και αυτούς που νιώθουν πως μέσα δεν έχουν καθόλου την πιθανότητα να προκόψουν. Αλλά ούτε

και αυτούς που κρατούν μετέωρη την ιδέα  πως, για να πετύχουν κάπου, πρέπει να υποκύψουν ακαθόριστο  από την αρχή σε τι . Τι να είναι, άραγε, αυτό που μας κάνει να αμφισβητούμε στην επιτυχία μας μέσα , την ίδια ώρα που την προβλέπουμε και τελικά την γνωρίζουμε έξω;

Σε πολλά που μας λείπουν πάει ο νους.  Ξεκινάμε με ροκανισμένη αυτοπεποίθηση. Το μικρό παιδί  έχει συνηθίσει τον γονιό του ( ιδιαίτερα όταν είναι Ελληνόπουλο) να του υποδεικνύει τι πρέπει να κάνει. Γλυστρά το χεράκι του μέσα στην μεγαλύτερη παλάμη και από εκεί η ζωή είναι λιγότερο μετέωρη και ανασφαλής.

Στην θέση αυτή, φταίνε πάντα όλοι οι άλλοι και δεν αναγνωρίζεις καμιά δική σου ευθύνη. Από αυτή τη θέση και με την παλάμη σφιγμένη στα δάχτυλα του μπαμπά , σκέφτεσαι λιγότερο το άρθρο »περί ευθύνης υπουργών» αλλά δεν κάνεις  και καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια αναγνώρισης μικρών  και καθημερινών ολισθημάτων , που όμως θα σε οδηγούσε στην δυνατότητα να δείχνεις το παράδειγμα της πολιτικής ηγεσίας που επιθυμείς. Μας αρέσει να έχουμε ένα καλοστημένο  μπαμπά , να μας λέει τι να κάνουμε κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Υπάρχει έξω αυτός και είναι και δοκιμασμένος και έμπειρος. Εμείς χάσαμε τον μπαμπά.

Η μικρή αυτοπεποίθηση μας δεν μας βοηθά να ξεπεράσουμε τον φυσιολογικό μας φόβο. Γιατί ο φόβος ανήκει αναπόφευκτα στην ζωή μας. Φοβόμαστε όλοι. Γεννιόμαστε σχεδόν φοβισμένοι , νιώθοντας το φθαρτό της ύπαρξης μας. Ο φόβος αυτός μας συντροφεύει μέχρι τον θάνατο μας , αλλάζοντας μορφές. Δεν είναι ο φόβος για τους δειλούς, είναι για τους ανθρώπους. Η ιστορία της ανθρωπότητας καταγράφει συνεχώς προσπάθειες του ανθρώπου να μειώσει , να ελέγξει ή να ξεπεράσει τον φόβο του. Με προεξέχουσες προσπάθειες αυτές της επιστήμης, της θρησκείας. Φόβος ο δημιουργός. Όταν διαθέτεις όμως κάποια στοιχειώδη αυτοπεποίθηση. Ο φόβος χωρίς να είναι πάντα συνειδητός , είναι πάντως πάντα παρών. Η εμπιστοσύνη, η γνώση είναι από τα βασικά μας όπλα έναντι του φόβου.

Εμπιστοσύνη σε ποιόν όμως ; Εδώ σου παίρνει την ψυχή ο πολιτικός που σε αντιμετωπίζει στην καλή, μόνο για βλάκα. Στην πραγματικότητα το μεγάλο κακό που σου κάνει , είναι πως πιστεύοντας τον , ίσως και να πιστέψεις πως δεν είσαι άξιος για καλύτερη τύχη. Αυτά ισχύουν για όλους αυτούς που μας στοχοποιούν και χύνουν κιλά μελάνι ενοχοποιώντας μας , μην καταφέρνοντας από την μια να γράφουν και να μιλούν με ένα λόγο που να μας συμπεριλαμβάνει όλους και από την άλλη α