«Ευχαριστώ», «παρακαλώ», «συγγνώμη»…

Λέξεις αυτονόητες – μήπως γι’ αυτό άλλωστε και συνήθως παραλείπονται;

Λέξεις απαραίτητες που – αντίθετα με την εσφαλμένη επικρατούσα άποψη – οφείλουμε ΟΛΟΙ να τις απευθύνουμε προς ΟΛΟΥΣ, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, θέσης ή φυλής.

Λέξεις που μας κάνουν καλύτερους.

Λέξεις που ιεραρχούν τη σκέψη μας και βάζουν προτεραιότητες στις πράξεις μας.

Λέξεις που δρουν ψυχοθεραπευτικά (και ουδόλως ψυχαναγκαστικά).

Λέξεις που παρ’ όλη την απλότητά τους – ή την πρόσκαιρη αδυναμία τους στο να ειπωθούν -  κρύβουν απίστευτη δύναμη.

Λέξεις με δύο συνθετικά η καθεμία (μόνο στην

ελληνική εκδοχή τους), γεγονός που μας καθιστά λίγο περισσότερο υπεύθυνους αναφορικά με τη σημασία τους και τη βαρύτητα της χρήσης τους.

Λέξεις, τέλος, που φέρνουν χαμόγελα εκατέρωθεν…

Δεν είναι κρίμα, λοιπόν, να τις παραλείπουμε;;…

*H Ελιζάνα Πολλάτου είναι επίκουρος καθηγήτρια στην «Εκμάθηση Δεξιοτήτων στη Ρυθμική και Γενική Γυμναστική» του  T.E.Φ.Α.Α.- Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.