Είναι ρουφιάνος όποιος λέει την αλήθεια…

Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, όπως ο κουμπάρος, ο δήμαρχος, το αφεντικό, ο Άκης.

Τα πάνω κάτω, μοναχά έτσι θα μπορούσα να δω την κάθε στιγμή που μπαίνει, τη διαδοχή, την εξέλιξη της καθημερινότητάς μας. Δεν είναι μόνο η αίσθηση πως χάνουμε, πως ροκανίζεται η περίφημη ποιότητα της ζωής μας, που ήταν και το ζητούμενο για πολλά χρόνια, είναι που αλλάξαμε και ξεκινήσαμε ένα χορό αποκαλύψεων και εκμυστηρεύσεων που, στην ουσία, δεν  είναι τίποτε άλλο από το αυτονόητο, μόνο που για χρόνια εμείς οι τωρινοί σαραντάρηδες, μα και οι πιο πίσω γενιές, μεγαλώσαμε με την λέξη «κάρφωμα», κάθε που θέλαμε

Ήταν τα χρόνια που θαραλλέος, τολμηρός, ήταν εκείνος που έκρυβε, έβαζε κάτω από το χαλάκι ό,τι κι αν συνέβαινε, έδινε τόπο στην οργή γιατί η αποκάλυψη μπορούσε να φέρει ανατροπή σε ένα σύμπαν που ήταν βαθειά ριζωμένο μέσα  στο μυαλό μας.

Μα, αλήθεια, η ανεκτικότητα,  η αποκάλυψη της αλήθειας, είναι η μοιραία “ρουφιανιά”;

Είμαστε “ρουφιάνοι” όταν λέμε τα πράγματα με το όνομα τους;

Η ανοχή ξεκινά μεταπολεμικά, εντείνεται όμως στις μέρες του ζιβάγκο, την εποχής που οι πολιτικοί και ο περίγυρός τους έτρωγαν με δέκα μασέλες, ενώ δίδασκαν τη φιλοσοφία της απόκρυψης, φορούσαν σε κάθε δύστυχο που ήθελε να μιλήσει στη γλώσσα της αλήθειας, την κουκούλα του “χαφιέ”, αν ψέλλιζε και καμιά κουβέντα του πετούσαν ένα ξεροκόμματο και του έκλειναν το στόμα κάνοτάς τον συμμέτοχο.

Μην καρφώσω, λοιπόν, τον γείτονα για τα σκουπίδια, μη δείξω στη δουλειά τον τεμπέλη «συνάδελφο», μην αποκαλύψω στον κοντινό περίγυρο τον άχρηστο εργοδότη που με αφήνει απλήρωτο για το καλό του τόπου.

Βγαίνουν στην επιφάνεια της μνήμης όλες οι στιγμές που κατάπιαμε τη γλώσσα μας, όταν δεν δείξαμε όλα εκείνα, που σαν τέρατα τρύπαγαν, έμπηγαν σουβλιά, μέσα στα μάτια μας.

Ήταν μια τραγική εποχή που ταύτισαν και την Αριστερά με την ακαματοσύνη, μάς έλεγαν πως με κλειστά τα στόματα είμαστε καλύτεροι.

Να λοιπόν που η κρίση μας βγάζει από τη στενωπό, όλα θα τα πούμε και θα τα ξεκαθαρίσουμε, δεν είμαστε ένα σιωπηλό κοπάδι όπως θα βόλευε αρκετούς, ανόητους λουφαδόρους ή προκομένους ληστοσυμμορίτες.

Αν ο γείτονας κάνει παρανομίες, αν ο δήμαρχος είναι ανίκανος, αν ο γιατρός παίρνει φακελάκι, απλά πρέπει να ξεσκεπάζεται και η περίπτωσή του να ακολουθεί την πορεία της Δικαιοσύνης.

Έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας μου: Πού να μπλέκεις τώρα παιδί μου, κράτα το στόμα σου μη μας πουν και ρουφιάνους.

Βασανισμένοι άνθρωποι πολέμων που δεν άντεχαν το δράμα και τον σπαραγμό μέσα στις φαμίλιες, τότε ίσως να είχαν δίκιο, άλλωστε όσο κρίνουμε νεκρούς, τόσο κολυμπάμε σε αναβολές και φόβους.

Τέρμα, λοιπόν, από εδώ και κάτω. Το παιγνίδι είναι η αποκάλυψη, το ΟΧΙ ταιριάζει στη σιωπή, η μοναδική θεραπεία είναι η προβολή της αλήθειας που όλοι έχουμε ανάγκη. Όλα έχουν ονοματεπώνυμο, όλα στο φως.