Γιατί δε θα κάνει κόμμα ο Παπανδρέου‏

Ο νεοφώτιστος αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εγκαινίασε τις βόμβες ναπάλμ στην εμφυλιοπολεμική Ελλάδα, το Βιετνάμ ήρθε δεύτερο .
Ο «υβριδικός», μικτός, δανειοδοτικός μηχανισμός, με τη συμμετοχή της Ευρώπης και έμμεσα -διά του ΔΝΤ- της Αμερικής, εγκαινιάσθηκε στην Ελλάδα.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, καθόλου δεν

προσδίδω στο δανειοδοτικό μηχανισμό καταστροφικές ιδιότητες, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Αλλά με αυτήν την οριακή, σχηματική σύγκριση, ανάγλυφα φαίνεται πως σ΄αυτή τη χώρα δοκιμάζονται διαχρονικά διάφορες πατέντες κι αυτό πιά είναι πανθομολογούμενο.

Εξηγήσεις πολλές, ιστορικές , γεωστρατηγικές, πολιτισμικές, οι πιο πολλές γνωστές και αναλυμένες από σαφώς εγκυρότερες γραφίδες από τη δική μου.

Εγώ κάποιες σκέψεις καταθέτω , καθώς ως πολίτης ετοιμάζομαι να ρίξω το κουκί μου στις 25 Ιανουαρίου και θέλω να πιάσει τόπο .

Ας σηκώσουμε το φερετζέ κι ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους -έχουμε πιά όλα τα στοιχεία πάνω στο τραπέζι.
Από την αρχή της κρίσης, η χώρα ενεπλάκη όχι άμοιρη, οι ηγεσίες της πολιτικές και άλλες, είχαν τις προτιμήσεις τους στη σκληρή διαμάχη μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ, όπου ΗΠΑ περιλαμβάνεται το γνωστό μας ως αγγλοσαξωνικό τόξο, με το Λονδίνο και το City του, με τους Οίκους Αξιολόγησης and last but not least , με το ίδιο το ΔΝΤ.

Μοιράστηκε το παιχνίδι, σχηματοποιήθηκαν οι συσχετισμοί στον «υβριδικό» δανειοδοτικό μηχανισμό, στην «υβριδική» τρόικα. Προσωπικά {δεν ξέρω}, δεν έχω τα στοιχεία να κρίνω, αν πρόκειται για προϊόν συμβιβασμού μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου, αν αποτελεί κοινή σύλληψη ή αν η μία πλευρά του Ατλαντικού -και ποια- επέβαλε την πατέντα. Γιατί η πρώτη ανάγνωση που καταλήγει στο απόλυτο συμπέρασμα ότι μ’ αυτή την πατέντα το ΔΝΤ επιβλήθηκε στην καρδιά της Ευρώπης, παραβλέπει την αμφιθυμία έναντι της ενωμένης Ευρώπης, της ισχυρότερης ευρωπαϊκής δύναμης, της Γερμανίας.

Δεν είναι δα και τόσο προφανής η ευρωπαϊκή στρατηγική του Βερολίνου, η μακροπρόθεσμη, ο γερμανικός «νυν υπέρ πάντων αγών» για την ενιαία Ευρώπη.

Παραβλέπω εύκολα κάποιους ισχυρισμούς πως η πατέντα του μηχανισμού και της τρόικας είναι ελληνικής εμπνεύσεως, του Γιώργου Παπανδρέου, το μέγεθος του εγχειρήματος μιλάει από μόνο του. Ας είμαστε σοβαροί. Γιατί παραμένουμε μόνο εμείς αιχμάλωτοι, γιατί και μείς δε μπορούμε να πούμε φτου -ξελεφτερία;

Προβάλλεται ένα ισχυρό επιχείρημα, ιεραρχείται μάλιστα, πως η έλλειψη συναίνεσης μεταξύ των πολιτικών κομμάτων είναι, κυρίως, αυτή που βραχυκυκλώνει τη χώρα. Πως γενικώς το κομματικό σύστημα είναι δυσλειτουργικό, άκαμπτο και γι αυτό δε βγαίνει άκρη .
Δεν είναι ακριβές. Η διεθνής βιβλιογραφία συμφωνεί πως από όπου πέρασε το ΔΝΤ, το μαγαζί έγινε καλοκαιρινό.

Μια ματιά στο ελληνικό κομματικό σύστημα από την έναρξη της κρίσης μέχρι σήμερα, το επιβεβαιώνει, και κατά την άποψή μου η τελική εικόνα απέχει ακόμη από τη σημερινή. Ο κεντροαριστερός χώρος, κυριολεκτικά, έλιωσε. Ο μεγάλος όγκος μετακινήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δε βέβαιο, γκαραντί που λένε, πως το όχημα ως έχει, υπό την επωνυμία ΣΥΡΙΖΑ είναι προσωρινό, έπονται κι άλλες μεταλλάξεις, δηλαδή προσθαφαιρέσεις.

Η πρώτη διαγραφή δια χειρός Τσίπρα, όποια ονομασία κι αν πάρει -η Αριστερά είναι γνωστή για τις λεκτικές ευρεσιτεχνίες της είναι ζήτημα χρόνου, το πιθανότερο μετά τις εκλογές το έπαθλο της εξουσίας γλυκό. Γιατί ο κ. Τσίπρας να αποτελέσει εξαίρεση από τη διαχρονική άσκηση πυγμής πολιτικών ηγετών; Απλώς αν συμβεί, θα εφαρμοστεί και σ΄αυτόν τον τομέα το σύνθημα της Κουμουνδούρου «πρώτη φορά αριστερά» .

Αλλά και στην κεντροδεξιά Δεξιά, με λιγότερο θόρυβο, ο πολυκερματισμός είναι γεγονός από το ’12. Αυτής της παράταξης δεν είναι προϊόντα οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή ή οι υπό ίδρυση «Ρίζες» του κ. Μπαλτάκου; Πρόσφατα παρακολουθούσα τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, σαρξ εκ της σαρκός της δεξιάς Κεντροδεξιάς παράταξης να καταγράφει, με μεγάλη ειλικρίνεια και άλλη τόση ακρίβεια, την πολυδιάσπαση του χώρου.
Έλεγε πως σταθμός ήταν η προεκλογική περίοδος του 2012. Τότε η ηγεσία της ΝΔ όσο και η μεγαλύτερη μάζα των στελεχών κινήθηκε στη βάση της παραδοχής πως το μνημόνιο δεσμεύει τη χώρα διεθνώς και η συνέχισή του είναι μονόδρομος, ενώ οι διαφωνούντες διέρρευσαν προς ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή μεριά. Αμελητέο και απολύτως συγκυριακό το ποσοστό που ξέφυγε προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά, κατά τη γνώμη μου.

Αλλωστε, το διαρκές σύρε κι έλα βουλευτών αλλά και οπαδών είναι ενδεικτικό, ενδεικτικότερη δε η επιλογή της ηγεσίας της ΝΔ να διευρυνθεί -διάβαζε να επιβληθεί- προς τα δεξιά της, ώστε να περιχαρακωθεί ο ζωτικός της χώρος, ενόψει εκλογών.
Η εμμονή της κυρίας Μπακογιάννη προς το Κέντρο δεν έπεισε, εγγράφει όμως υποθήκες, μπορεί να χρειαστούν, ποιος να ξέρει μέσα στη γενική ρευστότητα.

Θα ξεπεράσω γρήγορα μορφώματα, όπως το Ποτάμι .Κύριος οίδε, η αμηχανία και απελπισία των ψηφοφόρων πολλά μπορούν να φέρουν.
Θα σταθώ λίγο πιο πολύ στη ΔΗΜΑΡ. Τόσο λίγος και ταυτόχρονα τόσο πλεονέκτης ο Φώτης Κουβέλης. Προτάθηκε για πρωθυπουργός το ’12, για πρόεδρος Δημοκρατίας το ’14 , για να καταλήξει ικέτης στην Κουμουνδούρου . Α! να μην ξεχάσω προσφέρθηκε να καλύψει και τις ανησυχίες του Γιώργου Παπανδρέου.

Με μια κουβέντα , κατέστησε τη ΔΗΜΑΡ «συμμαχία των προθύμων» αλλά εις μάτην.

Άφησα για το τέλος το ΠΑΣΟΚ. Από τα πιο εύστοχα που έχει πεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ότι το ΠΑΣΟΚ προσφέρει θέαμα.
Το τελευταίο έργο είναι σαν το παιχνίδι του παπατζή, «εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς; Εδώ το κόμμα Παπανδρέου εκεί το κόμμα Παπανδρέου, πού είναι το κόμμα Παπανδρέου;

Λένε πως τα αποκαλυπτήρια θα γίνουν οσονούπω. Προσωπικά διατηρώ επιφυλάξεις, όχι γιατί ξέρω κάτι παραπάνω, αλλά δεν μου κολλάει -με πολιτικούς όρους μιλάω. Η όποια ανεξάρτητη κάθοδος του κ. Παπανδρέου είναι πολύ ριψοκίνδυνη ενέργεια και σε κάθε περίπτωση, όποιο ποσοστό και να φέρει θάχει για μέτρο σύγκρισης το 44% του 2009 -αυτό που τον έκανε πρωθυπουργό .
Προσπερνώ το σοκ των στελεχών και του ίδιου του κόσμου του ΠΑΣΟΚ. Στέκομαι αλλού. Μπορεί ο κ. Παπανδρέου και οι περί αυτόν να επιδιώξουν να ανακινήσουν θέματα γύρω από την αποχώρησή του από την πρωθυπουργία, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις φιλικών του στελεχών, αλλά άλλοι, έχουν άλλες περιέργειες .

Η επίθεση του Αλέξη Τσίπρα, στην πρώτη προεκλογική ομιλία του, με τη δέσμη ερωτημάτων «πώς και γιατί μπήκαμε στο μνημόνιο» και αιχμή το ρόλο του ΔΝΤ, σαν τροχιοδεικτικό μου φάνηκε. Αλλωστε, η συγκρότηση σχετικής Εξεταστικής Επιτροπής έρχεται και επανέρχεται στα πάνελ.

Επ’ αυτού, δε μου φαίνεται πιθανό να ασχοληθεί η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, κατά την προεκλογική περίοδο. Δεν έχει κανένα λόγο να παρενοχλεί πιθανούς ψηφοφόρους της. Το λέω αυτό γιατί πιστεύω ακράδαντα πως οι παρεμβάσεις Παπανδρέου, ανεξάρτητα αν προχωρήσει στην ίδρυση κόμματος, έχουν δύο συνέπειες, αλυσιδωτές.

Κατά πρώτον, τραυματίζει βαριά το ίδιο του το κόμμα αλλά,
κυρίως, ξενερώνει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, ιδίως τους μετριοπαθέστερους, αυτούς που ψηφίζουν με κριτήριο τη σταθερότητα -γι’ αυτό άλλωστε και «η ανταμοιβή » τους στις ευρωεκλογές. Δεν θα μπούν στον πειρασμό αυτοί οι άνθρωποι να σκεφτούν, να προβληματιστούν να ψηφίσουν ΝΔ;

Εχει δίκιο να φοβάται ο κ. Τσίπρας αυτές τις διαρροές κυρίως και όχι τόσο τις διαρροές πασοκογενών ψηφοφόρων που έχουν μετακινηθεί από τα πρώτα χρόνια της κρίσης πρός το ΣΥΡΙΖΑ. Αν τέτοιες κινήσεις επιβεβαιωθούν, θάχει δίκο και ο κ. Παπανδρέου να επαίρεται ότι συνέβαλε στη σταθερότητα της χώρας -άλλωστε πρόσφατα επέκρινε την κυβέρνηση ότι την έβαλε σε κίνδυνο γιατί βιάστηκε να δηλώσει την πρόθεσή της να αποδεσμευτεί από το ΔΝΤ.

Δι αυτής της οδού, ακόπως , ο κ. Παπανδρέου διεκδικεί ενεργό ρόλο στις εσωτερικές αλλά και τις διεθνείς ισορροπίες, ο λεγόμενος διεθνής παράγοντας, ομονοών, δείχνει το δρόμο εδώ και μέρες.

Υπάρχει, βέβαια, ένας αστάθμητος παράγοντας. Ο κομματικός πατριωτισμός των τελευταίων, ηρωικών πασόκων και η επίγνωση των μετριοπαθών πως μία ενδιάμεση, έμπειρη δύναμη είναι χρήσιμη στις μετεκλογικές ισορροπίες και μετεκλογικές συνεργασίες.
Κι αυτός ο παράγοντας μπορεί να ανατρέψει πολλούς υπολογισμούς .

Κι έπειτα είναι και το άλλο, ο Ρουβίκωνας που πρέπει να διαβεί ένας Κεντρώος, ένας Σοσιαλδημοκράτης, ψηφίζοντας Δεξιά.
Προσφιλής η σταθερότητα, προσφιλέστερο το φρόνημα. Αλλωστε, τα ναπάλμ κατά του φρονήματος, κυρίως, δοκιμάστηκαν…