Γιατί δεν θα συμμετάσχω σε καμιά διαδήλωση

Μόλις τελειώσει το καλοκαίρι όλοι θα γυρίσουν από τα θερινά τους μπάνια στους «αγώνες» κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Διαδηλώσεις και πορείες, απεργίες, όσων έχουν ακόμα εργασία, κι αποκλεισμούς δρόμους. Στις δραστηριότητες αυτές προσωπικά δεν πρόκειται να συμμετάσχω. Όχι γιατί δεν συμμερίζομαι τους φόβους και τις αγωνίες όσων συμμετείχαν. Αντιθέτως,

η ίδια βαθιά αγωνία, που ορισμένες φορές εγγίζει τα όρια του πανικού, για το προσωπικό, το οικογενειακό μέλλον μου και το μέλλον της πατρίδας μου με καταλαμβάνει, όπως περίπου συμβαίνει και με το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων σήμερα.

Δεν θα συμμετάσχω διότι έχω τη βάσιμη εντύπωση ότι τα αιτήματα των απεργών και των διαδηλωτών, μολονότι έχουν ως βάση τη διάχυτη αγωνία της ελληνικής κοινωνίας, εκκινούν από λανθασμένη κι εξόχως επικίνδυνη λογική. Αν τα συλλαλητήρια γίνονταν για να διαδηλώσουν οι Έλληνες εναντίον του συντεχνιακού και πελατειακού κράτους, που οι φαύλοι πολιτικοί όλων των κομμάτων οικοδόμησαν με δανεικά τις τελευταίες, τρεις κυρίως, δεκαετίες, θα ήμουν στην κορυφή της διαδήλωσης.

Αν η διαμαρτυρία ήταν εναντίον εκείνων, που για να κερδίσουν ψήφους αλλά και για να μεγαλώσουν τους δικούς τους λογαριασμούς, έφτιαξαν μια δημόσια διοίκηση άκρως διεφθαρμένη και γραφειοκρατική, που οδήγησε τη χώρα στην κοινωνική κι οικονομική κατάρρευση, θα ήμουν από τους πιο μαχητικούς διαδηλωτές.

Αν το βασικό αίτημα της πορείας ήταν να αλλάξει το κράτος, να πάψει να θέτει εμπόδια στην επιχειρηματική δραστηριότητα, να σταματήσει να κυνηγά την ιδιωτική πρωτοβουλία και να θέτει αντικίνητρα στην ανάπτυξη της οικονομίας μέσα από την παραγωγή πλούτου, τη σκληρή, δημιουργική κι ευφάνταστη εργασία, που μόνον αυτή μπορεί να μας σώσει κι από την τυπική χρεοκοπία, θα ήμουν από τους πρώτους, που θα αγωνίζονταν κατά της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, των κομμάτων της διαφθοράς και της ξεφτίλας, του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, που -κατά τον Αριστοτέλη- είναι η πλέον διεστραμμένη έκφραση της Δημοκρατίας.

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι η βάση της διαμαρτυρίας τόσων χιλιάδων ανθρώπων είναι εξαιρετικά αντίθετη προς αυτό που πρέπει να γίνει για να ξεφύγει η χώρα από την προϊούσα παρακμή, πολιτική, κοινωνική, ηθική και φυσικά οικονομική στην οποία βρίσκεται. Έχω εδραία την πεποίθηση ότι οι διαδηλωτές διαμαρτύρονται όχι κατά του διεφθαρμένου, πελατειακού και συντεχνιακού κράτους αλλά υπέρ της διατήρησής του.

Όχι εναντίον των κυβερνώντων -επειδή θέλουν να το μεταρρυθμίσουν- αλλά ακριβώς γιατί κάνουν αυτές τις μεταρρυθμίσεις και δεν συνεχίζουν να διορίζουν «ημέτερους» και μη μαζικά στο Δημόσιο, επειδή δεν συνεχίζουν να απονέμουν πρόωρες συντάξεις σε 45άρηδες και 50άρηδες, επειδή δεν βολεύουν κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, επειδή δεν εξυπηρετούν οργανωμένα συμφέροντα, προνομιούχους συνδικαλιστές και βολεμένες συντεχνίες.

Όμως, προφανώς δεν έχουν καταλάβει ότι αυτό το κράτος οικοδομήθηκε με δανεικά, που οι εκάστοτε κυβερνώντες έπαιρναν βυθίζοντας τη χώρα στη μιζέρια και στην αναξιοπιστία. Υπονομεύοντας το