Γράμμα στους «Αγγέλους» της Βοστώνης

Έτσι θα σε θυμάμαι: Με τη ζωγραφιά που έχεις σχηματίσει το σύνθημα: «No more hurting people», και από κάτω με μεγάλα γράμματα τη λέξη «Ειρήνη». Και νομίζω έτσι θα σε θυμούνται όλοι, ακόμα και αν δεν βρίσκονταν ανάμεσα σε σένα, την αδερφή σου, τη μητέρα σου και τους υπόλοιπους θεατές του διεθνούς μαραθωνίου της Βοστώνης, που έμελε να βαφτεί με χρώμα κόκκινο. Ήθελες, να δεις τον πατέρα σου να τερματίζει και είμαι σίγουρη ότι θα έσκαγες ένα «κουτσοδόντικο» χαμόγελο, όταν αφού είχε περάσει τη γραμμή του τέρματος ο μπαμπάς σε σήκωνε όλο χαρά στα χέρια του. Ήσουν μόνο οκτώ

ετών και-να σου πω την αλήθεια- ίσως τα Μέσα Ενημέρωσης να μην ασχολούνταν και τόσο πολύ μαζί σου αν αντί για Αμερικανός πολίτης και θύμα τρομοκρατίας ενός άγνωστου ή μιας ομάδας αγνώστων δραστών, ήσουν ένα από τα δέκα παιδάκια που σκοτώθηκαν πριν δέκα ημέρες στο Αφγανιστάν, μετά από νατοϊκό βομβαρδισμό. Η μητέρα σου και η αδερφή σου είναι πολύ βαριά τραυματισμένες και ακόμα νοσηλεύονται στο νοσοκομείο, κοντά στο σπίτι σας, στο Dorchester. Ως «πολύ ενεργητικό και λαμπερό παιδί» σε θυμάται και ο διευθυντής του σχολείου σας, στο Neighborhood House Charter School, εκεί όπου η μητέρα σου δούλευε ως υπεύθυνη της βιβλιοθήκης. Ο πατέρας σου, αντιπρόεδρος σε μια εταιρεία που κάνει περιβαλλοντολογικές έρευνες, είναι διαρκώς στο πλευρό της αδερφής σου και προσεύχεται για να αναπαυθεί η ψυχή σου, εκεί ψηλά στους ουρανούς που βρίσκεσαι.

Ίσως, εσύ, Κράιστλ καθόσουν, ανάμεσα στους θεατές, κοντά στον οκτάχρονο Μάρτιν, που έτρωγε το παγωτό του, τη στιγμή της έκρηξης του πρώτου μηχανισμού. Περίμενες και εσύ με μια φίλη σου να δεις και να χειροκροτήσεις τους νικητές του μαραθωνίου. Δεν πρόλαβες. Έχεις σχεδόν την ηλικία μου και φαντάζομαι πως και εσύ θα έκανες όνειρα για το μέλλον. Ίσως μόλις είχες καταφέρει να γίνεις μάνατζερ στο εστιατόριο, όπου δούλευες, και ήσουν υπερήφανη γι’ αυτό και εργαζόσουν ακόμα πιο σκληρά για να καταφέρεις ακόμα περισσότερα. Και η φίλη σου, με την οποία παρακολουθούσες το μαραθώνιο της Βοστώνης, χτυπήθηκε άσχημα και είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Θα γνωρίζεις, ακόμα, ότι μέσα στην αναταραχή, τα ονόματά σας μπερδεύτηκαν και οι γιατροί ειδοποίησαν τον πατέρα σου ότι, ίσως, αναγκάζονταν να ακρωτηριάσουν το ένα σου πόδι. Τη δραματική συνέχεια, την ξέρεις, καθώς όταν ο πατέρας σου ήρθε να σε δει στην εντατική και αφού η πόρτα του δωματίου άνοιξε, είδε τη φίλη σου, αντί για εσένα, αφού εσύ ήσουν ήδη εκεί ψηλά.

Οι εκρηκτικοί μηχανισμοί που ήταν τοποθετημένοι σε χύτρες ταχύτητας των έξι λίτρων, γεμάτες με μεταλλικά θραύσματα, σφαιρίδια από ρουλεμάν και καρφιά, δείχνουν ότι ο-οι τρομοκράτης-ες ήθελαν ακόμα περισσότερα θύματα σαν εσένα. Εσύ ήσουν ο στόχος και δεκάδες άλλοι αθώοι πολίτες που τραυματίστηκαν ή ακρωτηριάστηκαν, όχι όμως η αιτία. Σήμερα, έγινε γνωστό ότι ένας ύποπτος φάκελος με τη θανατηφόρα ουσία, ρικίνη εστάλη στο κτίριο που γίνεται ο έλεγχος των δεμάτων πριν φθάσει στο Λευκό Οίκο. «Για τον Πρόεδρο Ομπάμα.», έλεγε η επιστολή, που δεν κατέληξε ποτέ στα χέρια του. Το FBI διεξάγει έρευνες και για τον αποστολέα του φακέλου εμποτίστηκε με ρικίνη και έφθασε και στο Καπιτώλιο με προορισμό τον Γερουσιαστή του Μισισίπι, Roger Wicker. Σίγουρα ανησυχείς από εκεί ψηλά που βλέπεις τον τρόμο να επιστρέφει στη χώρα σου ή ξέρεις ακόμα και τη συνέχεια ή ό, τι δεν γνωρίζουμε εμείς. Αυτό που γνωρίζουμε, όμως, είναι ότι οι δικοί σου άνθρωποι θα σε θυμούνται για πάντα ως «το κορίτσι με το πλατύ χαμόγελο και τα σπινθηροβόλα μπλε μάτια», όπως έγραψε ένας φίλος σου στο facebook.

Σε γνωρίσαμε αργότερα από όλους. Και αργά σίγουρα, παρά το πολύ «νωρίς» των 23 σου χρόνων. Το όνομά σου, Lu, δόθηκε τελευταίο στη δημοσιότητα, όταν-αφού το έγραψαν οι Κινεζικές εφημερίδες-επιβεβαιώθηκε και από το Κινεζικό Προξενείο. Σπούδαζες Τεχνολογία σε Πανεπιστήμιο της Βοστώνης και αγαπούσες πολύ τα οικονομικά και το καλό φαγητό. Αυτό φάνηκε από τη φωτογραφία που ανέβασες στο microblog σου, παρουσιάζοντας «το υπέροχο πρωινό» που είχες φτιάξει τη 15η Απριλίου, μία ημέρα που όλα θα εξελίσσονταν διαφορετικά από το συνηθισμένο και, πλέον, η Αμερική θα γράφει με μελανά χρώματα. Σίγουρα και εσύ θα είχες πολλά όνειρα για το μέλλον, φαίνεται από το αισιόδοξο χαμόγελό σου. Και να σου πω κάτι; Σφίγγεται η καρδιά μου, όταν διαβάζω τις δημοσιεύσεις σου στο facebook και βλέπω πόσο υπερήφανη ήσουν που κατάφερες να φθάσεις και να σπουδάσεις στις ΗΠΑ. Ήταν η χώρα, όπου έμελε να αφήσεις την τελευταία σου πνοή, χτυπημένη από τα πυρά τρομοκρατών.

*Follow on Twitter: @AlexandraChatz