Η Ελλάδα κρατιέται στη ζωή με… μηχανική υποστήριξη

Από τον ιστότοπο αυτό δύο χρόνια τώρα έχετε διαβάσει -αισίως- χιλιάδες άρθρα, πολλά από τα οποία σκιαγραφούν τη σήψη που χαρακτηρίζει την Ελληνική πολιτική και κοινωνική σκηνή. Κάποια απ’ αυτά είναι του γράφοντος, που συνεχίζει να θεωρεί πως σε συγκεκριμένα ζητήματα, θεωρήσεις, οπτικές και προσλαμβάνουσες, είμαστε καταδικασμένοι εθνικά.

Ωστόσο, «πινελιές» αισιοδοξίας κάνουν δειλά την εμφάνισή τους, κάτι που εικάζω ότι συμβαίνει ακριβώς και μόνο επειδή η ζωή του πολίτη στην Ελλάδα του 2012 έχει αλλάξει

δραματικά και βίαια. Τα χιλιοειπωμένα τους τελευταίους μήνες «θετικά της κρίσης», ακόμη κι αν κανείς αρνείται ότι γεννιούνται λόγω της κατάστασης, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει ότι -τουλάχιστον- η ίδια η κρίση τα αναδεικνύει στο έπακρον.

Στη σημερινή Ελλάδα που βρίσκεται στην εντατική, οι «γιατροί της» δίνουν ελπίδες στους συγγενείς της, την ώρα που οι τελευταίοι «την κλαίνε» πριν αποδημήσει, γίνονται πράγματα. Αυτά της δίνουν ανάσα, ελπίδα, λόγο να μάχεται. Ο «οργανισμός της», οι πολίτες της -όχι όλοι- ψάχνονται, ερευνούν, προβληματίζονται, κινητοποιούνται. Ή πιο απλά, ψαχουλεύουν μανιωδώς πράγματα που επιτέλους θα τους εμπνεύσουν, ανάμεσα σε παλαιομοδίτικες φωνές που συνεχώς τους ερεθίζουν άνευ λόγου το ωτικό τύμπανο.

Πριν μια εβδομάδα, για τις ανάγκες ρεπορτάζ αλλά και από προσωπικό ενδιαφέρον, παρακολούθησα μια ακόμη διημερίδα καινοτομίας – παράθεσης ιδεών από πολίτες αυθεντίες στους τομείς τους, ανθρώπους που έπραξαν τα πιστεύω και τα θέλω τους. Στο TEDx Athens 2012, με θέμα του φέτος το «The Ones Who Do», αυτούς δηλαδή που πράττουν, είδα «θεατές – σφουγγάρια» που πλέον είναι απαιτητικότεροι, ωριμότεροι, πιο ευέλικτοι, μα κυρίως, ανοιχτοί σε νέες ιδέες. Απέναντί τους είδα ανθρώπους με ταλέντα, καθαρή ματιά, σαφή τοποθέτηση και, το βασικότερο, με αντικείμενο, στόχευση και ουσιαστικά πράγματα να μοιραστούν. Δεν είδα -και πολύ το απόλαυσα- τον μέσο Έλληνα πολιτικό που δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω. Φυσικά -για παράδειγμα- δεν είδα αστείρευτα θλιβερές καρικατούρες τύπου Άδωνι Γεωργιάδη ή Πέτρου Τατσόπουλου.

Ενδεικτικα, ο δρ. Γιάννης Θεοχάρης, πολιτικός επιστήμονας της νέας γενιάς -αλλά και των νέων μέσων- αλληλεπίδρασης πομπού – δέκτη στο πολιτικοκοινωνικό «αλισβερίσι», «άνοιξε τα μάτια» στους εκατοντάδες ακροατές του, εξηγώντας πως ακριβώς μπορούν αφενός να κατανοήσουν βαθύτερα την αποστολή και τη λειτουργία των social media, αφετέρου να τα χειρίζονται σωστά για να μην ξεγελαστούν από επιτήδειους. Ο ψυχίατρος Ματθαίος Γιωσαφάτ, αποσαφήνισε τον μύθο περί «προτύπου της Ελληνικής οικογένειας», σε μια απολαυστική, γήινη, ανθρώπινη ομιλία ενός έμπειρου επαγγελματία. Η πολεμική ανταποκρίτρια Μαρία Καρχιλάκη πρότεινε την εναλλακτική λύση «διαφυγής»: Ας αφεθούν κατά μέρους οι λαμπεροί Δυτικοί προορισμοί, «ναυαρχίδες» επαγγελματικής ανέλιξης και ευζωίας, επειδή και μόνο βρίσκονται στην Ευρώπη και την Αμερική. Ο αγανακτισμένος «νεομετανάστης» ας επιχειρήσει να αναζητήσει το «αύριο του» σε αναδυόμενες κοινωνίες παρελθοντικά δοκιμ