Η ελληνική «ιερή αγελάδα», ονόματι δημόσιος υπάλληλος

Στη μακρινή Ινδία υπάρχει ένα ζώο που δε θανατώνεται ούτε καταναλώνεται, αντιμετωπιζόμενο ως ιερό: η αγελάδα. Στην κοντινή Ελλάδα υπάρχει ένα είδος υπαλλήλου που αντιμετωπίζεται ως «ιερή αγελάδα»: ο δημόσιος υπάλληλος. Μετά από μία διετία μη συγχώνευσης ή κατάργησης περιττών δημοσίων οργανισμών και μιας εφεδρείας-παρωδίας, η τρόικα από χθες το έκανε σαφές: απολύσεις εδώ και τώρα.

Οι

εκπρόσωποι του κυβερνητικού συνασπισμού δήλωσαν ότι προσπαθούν, συζητούν, διαπραγματεύονται σκληρά να μην απομακρυνθεί κανένας. Υποθέτω ότι δε συναισθάνονται το κοινό αίσθημα. Δεν αντιλαμβάνονται πώς νιώθουν οι σχεδόν 1.000.000 άνεργοι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα, οι 160.000 ελεύθεροι επαγγελματίες που έκλεισαν τον κύκλο χρήσης των επιχειρήσεών τους και χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι, πλην όμως απλήρωτοι για μήνες, υπάλληλοι στο άκουσμα της εμμονικής προστασίας της ιερής δημοσιοϋπαλληλικής αγελάδας. Των υπαλλήλων που, ναι μεν έχασαν πολλά από τα κεκτημένα προνόμια και μεγάλο μέρος του μισθού τους, διατηρούν όμως μέχρι στιγμής στο ακέραιο τις θέσεις εργασίας τους και δε βρέθηκαν ούτε μισό μήνα απλήρωτοι.

Πρωτοετής φοιτητής Οικονομικών γνωρίζει ότι μόνο η ελεύθερη αγορά αυξάνει το πραγματικό ΑΕΠ και όχι οι δημόσιες υπηρεσίες . Σ’ ένα υπερδιογκωμένο χρέος εξακολουθούμε να παράγουμε όχι πλούτο, αλλά νέα χρέη απόρροια ελλειμματικών προϋπολογισμών. Και ασφαλώς το μισθολογικό κόστος, όχι του συνόλου των υπαλλήλων, αλλά των υπεράριθμων, των αργόμισθων και των επίορκων συμβάλλει στο έλλειμμα και εντείνει το πρόβλημα. Αυθόρμητα η κοινή λογική οδηγεί τον κόσμο να λέει: “ας διώξουν κι απ’ αυτούς” ή ακόμα χειρότερα «καλά τους κάνουν».

Ο αντίλογος από την πλευρά των υπαλλήλων εστιάζεται στο ότι το μένος που προέρχεται από όλους όσους βρίσκονται εκτός δημοσίου κινείται στη λογική του «φύγε εσύ, να μπω εγώ». Ξεχνούν, όμως, ότι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σκέφτονται και οι ίδιοι. Όταν έγιναν οι πρώτες περικοπές στους υπαλλήλους του στενού δημοσίου τομέα, δεν άργησαν να δείξουν με το δάχτυλό τους συναδέλφους των ΔΕΚΟ, λέγοντας «γιατί όχι και σ’ αυτούς;». Και τώρα που άρχισαν να νιώθουν στο σβέρκο τους την καυτή ανάσα της αξιολόγησης μέσω εξετάσεων και της εφεδρείας ή διαθεσιμότητας ή απόλυσης, χωρίστηκαν στα δυο.

Ο διορισμένος με διαδικασίες ΑΣΕΠ, θέλει να εξαιρεθεί της διαδικασίας, ενώ ο συνάδελφος του διπλανού γραφείου διορισμένος με ρουσφετολογικό τρόπο εκτός ΑΣΕΠ απαιτεί να αξιολογηθούν όλοι εξίσου. Αντίστοιχα, οι πλησίον σύνταξης που δεν επιθυμούν να ενταχθούν σε κάποιο προσυνταξιοδοτικό πρόγραμμα εναντιώνονται τους συναδέλφους τους των εισαγωγικών κλιμακίων, που είναι νέοι και μπορούν να πιάσουν πέτρα και να την στύψουν.

«Μα τι φταίμε εμείς που τα έκαναν όπως τα έκαναν αυτοί που κυβερνούσαν 30 χρόνια; Εμείς θα την πληρώσουμε;» μου αντέτεινε σε κατ’ ιδίαν συνομιλία δημόσια υπάλληλος. Αφενός φταίτε γιατί τους ψηφίζατε και, μάλιστα, «δαγκωτό». Αφετέρου, έχετε τη φαιδρή εντύπωση ότι το σύνολο των απολυμένων του ιδιωτικού τομέα έχασε τη δουλειά του γιατί