Η Μέση Ανατολή φλέγεται

Τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή λαμβάνουν μορφή χιονοστιβάδας. Η κρίση στη Συρία, ως αναμενόταν, έχει επεκταθεί στον γειτονικό Λίβανο (δύσκολα θα παραμείνει μόνο εκεί), η συνεπακόλουθη ανθρωπιστική κρίση ταλανίζει το σύνολο των γειτονικών κρατών, το Ισραήλ μοιάζει ένα βήμα πιο κοντά σε μία προληπτική επίθεση έναντι του Ιράν ακόμη και πριν τις αμερικανικές εκλογές, η Αίγυπτος βρίσκεται σε μετάβαση αγνώστου κατάληξης,

το κουρδικό ζήτημα αναδύεται εκ νέου αυτή τη φορά με μεγαλύτερη δυναμική, οι σχέσεις των κρατών της ευρύτερης περιφέρειας εισέρχονται σε νέα -απρόβλεπτη- φάση, το εύθραυστο εθνοτικό και θρησκευτικό μωσαϊκό αποσυντίθεται, το μέλλον της Δαμασκού ανεξαρτήτως τους ποιος θα επικρατήσει φαντάζει για το προβλεπτό μέλλον δυσοίωνο και η εμπλοκή τρομοκρατικών στοιχείων απλώς δυσχεραίνει περαιτέρω τις προσπάθειες ομαλοποίησης.

Η Διεθνής Κοινότητα φέρει μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση. Η αδυναμία εξεύρεσης κοινών παρανομαστών έδωσε τη θέση της στην ολιγωρία και κατόπιν στο διχασμό. Τα μηνύματα που λαμβάνουν οι αντιμαχόμενες πλευρές εντός της Συρίας είναι σαφή. Ο μεν Άσαντ στηρίζεται πεισματικά, ακόμη και κόντρα στη λογική, από Ρωσία, Κίνα και Ιράν, οι δε αντικαθεστωτικοί απολαμβάνουν της αποδοχής των ΗΠΑ, ΕΕ και σημαντικού μέρους του σουνιτικού στοιχείου (Σαουδική Αραβία, Κατάρ και Τουρκία). Καμία από τις, εκτός Συρίας, δυνάμεις δεν επιχείρησε ή τελοσπάντων δεν κατάφερε να μετριάσει τη στάση των εγχώριων παικτών. Ακόμη και σε προφανείς περιπτώσεις καταπάτησης κάθε έννοιας ανθρώπινου δικαιώματος, οι καταγγελίες αλλά και τα στραβά μάτια γίνονταν κατά το δοκούν, ισχυροποιώντας εμμέσως τους ακραίους ένθεν κακείθεν.

Θα έλεγα, μάλιστα, ότι υπήρξαν περιπτώσεις, όπου η κοινή λογική υποτάχθηκε στα εθνικά συμφέροντα ή όπως κάποιοι στατικά τα ορίζουν, πέρα από κανόνες, σεβασμό του διεθνούς δικαίου, της ανθρώπινης ζωής, ακόμη και της ανθρώπινης φύσης.

Καθεστωτικοί και Ελεύθερος Συριακός Στρατός, έχοντας λάβει σχετικές διαβεβαιώσεις αλλά και πολυποίκιλη στήριξη «κάθισαν» πάνω στη βεβαιότητα των εκτός συνόρων συμμάχων τους. Το γεγονός ότι δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ή να σεβαστούν την Εκεχειρία, ωθώντας τον Κοφι Ανάν σε παραίτηση, είναι ενδεικτικό της πεποίθησης ότι χωρίς παραχωρήσεις θα μπορούσαν να καταφέρουν τον σκοπό τους. Μόνο πριν λίγες μέρες, υπό το βάρος των συνθηκών, η κυβέρνηση Άσαντ άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο παραίτησης αλλά μένει να διαπιστωθεί αν το εννοούσε ή ήταν περισσότερο ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα αποσυμπίεσης ή ανάκτησης των εντυπώσεων έναντι των αντικαθεστωτικών.

Οι τελευταίοι μέχρι πρότινος είχαν κερδίσει τη μάχη των εντυπώσεων, παρουσιάζοντας εαυτούς ως κατα-διωκόμενους μαχητές της ελευθερίας του συριακού λαού, χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε αν οι θέσεις τους απηχούν την πλειοψηφία των Σύρων. Είχαν, επίσης, κερδίσει τη διεθνή συμπάθεια εξαιτίας των μεθόδων του καθεστώτος αλλά και του ότι έδειχναν αβοήθητοι